Wina

stosunek psychiczny sprawcy do czynu

Winaodpowiedzialność za czyn będący wykroczeniem, naruszający normy postępowania.

  • Babiloński Kodeks Hammurabiego, znaleziony w Suzie na wielkiej płycie kamiennej, był właściwie tylko rozwinięciem prastarych praw sumeryjskich. Choć srogie kary cielesne, przewidziane w kodeksie za najmniejsze przewinienie, są świadectwem okrucieństwa owych czasów, to jednak za niewątpliwy postęp należy uznać fakt, iż podstawą kodeksu była koncepcja winy, ujęta w kategoriach czysto prawnych, wyzwolona z przesądów religijnych. Był to więc pierwszy świecki kodeks, w którym nie bóg, lecz państwo było mścicielem przestępstwa. Ów racjonalistyczny rys prawa sumeryjskiego, a potem babilońskiego doszedł znów do głosu w kodeksach Justyniana i Napoleona.
  • Bóg nie jest niezbędny, żeby stworzyć winę, ani żeby karać. Wystarczą ludzie wspomagani przez nas samych. Sąd ostateczny jest co dzień.
  • Coś straciliśmy, gdy grzech zamienił się w winę.
    • Autor: Jürgen Habermas
    • Opis: ateistyczny marksista o zaniku religii w Europie, fragment przemówienia z 2001 wygłoszonego podczas odbierania Pokojowej Nagrody Księgarzy Niemieckich.
    • Źródło: Frans de Waal, Bonobo i ateista. W poszukiwaniu humanizmu wśród naczelnych, tłum. Krzysztof Kornas, Copernicus Center Press, Kraków 2014, s. 29.
    • Zobacz też: grzech
  • Nasze winy są jak ziarenka piasku wobec wysokiej góry miłosierdzia Bożego.
  • Nie winię nikogo, gdyż to nie ludzie winni, tylko sytuacja.
  • Poczucie winy to strata czasu.
  • Tak czy inaczej jest się zawsze trochę winnym.
  • Wyznawcy muszą się czuć winni. Zanim uwierzą w Boga, muszą wierzyć w grzech. Wstyd, tak jak kontemplowanie zła, jest skutecznym mechanizmem kontroli. Oto zagrażający świat, oto jego strażnicy. Im większe poczucie winy, tym większa potrzeba zbawienia, tym gorliwsza wiara.

Zobacz też:

Wikisłownik
Wikisłownik
Zobacz też hasło winaWikisłowniku