Panna Nikt

Panna Nikt – powieść Tomasza Tryzny, opublikowana w roku 1994, w 1996 zekranizowana przez Andrzeja Wajdę.

A

A ta melodia, którą Kasia gra, czym jest smutniejsza, tym śliczniejsza. Wkręca mi się w samo serce, aż boli.
- Źródło: s. 157
- Zobacz też: melodia

A ja… ciągle mnie ubywa. Jestem coraz lżejsza, już od powietrza lżejsza. A jednak coraz bardziej cięższa. Czym bardziej tam mnie nie ma, tym bardziej tu jestem. Frunę przez czarną pustkę kulista i ciężka, ciężarnym żarem, co w środku mi wzbiera. Zaciskam łono, by się krzyk płodu ze mnie nie wydostał. Cóż to za poród, co na tym polega, by nigdy nie urodzić, choć ciągle rodzić i rodzić, walczyć wiecznie z żarem, co wzbiera. W blasku Ojca, w kręgu Ojca, krążę posłusznie gwiazdką wśród gwiazd tańczących, sióstr moich. Pełna zuchwałej pokory, w radosnym cierpieniu, spokojnie drżąca, milczę.
- Źródło: s. 460
- Zobacz też: samobójstwo

(…) czas to guma do żucia. A z gumą można wyprawiać różne cuda. Można ją sobie mamlać, można ją trzymać pod językiem w postaci małej kulki, można ją wydymać i strzelać z niej, można też niechcący ją połknąć. Można ją także przeciągnąć cieniutką niteczką od buzi aż do słupa po drugiej stronie ulicy.
- Źródło: s. 165
- Zobacz też: czas, guma do żucia

Człowiek musi się dusić pośrodku, bo niestety, lub stety, nieskończoności nie są dla ludzi. Samemu się żyje i samemu umiera.
- Źródło: s. 105
- Zobacz też: człowiek, śmierć, życie

(…) czy moje myśli, jeśli gdzieś powędrują… to czy zostają tam, czy zawsze do mnie wracają? Bo jeśli rozłożę w bok moje ręce, to jestem dotąd, dokąd one sięgają. A jak je złożę na piersiach, jeśli do tego podkulę nogi, to już mnie tam nie ma, tu jestem. O, ale myśli to coś zupełnie innego niż ręce i nogi.
- Źródło: s. 407
- Zobacz też: myśli, noga, ręka

(…) czy na pewno moje myśli śpią, gdy ja śpię? Może ja śpię, a one harcują? No bo dlaczego śnią się sny? Może dlatego, że jak człowiek zasypia, to myśli nie zasypiają, i już to nie człowiek myśli, to myśli same myślą, i tworzą się sny.
- Źródło: s. 214

Czy pani wie, co to jest [talent]? To żywa rana, którą ciągle trzeba rozdrapywać i rozdrapywać.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 111
- Zobacz też: talent

Dziwne rzeczy dzieją się w tym kraju, rzeczy, o jakich nie śniło się filozofom i innym filomatom.
- Postać: nauczyciel gimnastyki
- Źródło: s. 25
- Zobacz też: filozof

Impulsy dźwiękowe wpadają przez ucho do mózgu i zależnie od swoich właściwości pobudzają tam różne ośrodki. Proste?
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 239

Ja nie dla ludzi chcę być kimś. (…) Chcę być kimś dla siebie.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 114

Jak można namawiać krowę do latania, jeśli ona umie tylko żuć trawę z pyskiem do ziemi.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 123
- Zobacz też: krowa

Jaki ten Wałbrzych jest ładny. Szczególnie tutaj, koło rynku. Niektóre kamieniczki są takie brudne i szare, a jednak śliczne. Jakby zaczarowane. I uliczki takie wąskie i takie strome. (…) I tyle tutaj różnych sklepów. I ludzie tyle, a każdy idzie w swoją stronę (…).
- Źródło: s. 100
- Zobacz też: Wałbrzych

(…) jesteś jedynym właścicielem swojej duszy. Nie możesz jej nikomu oddać. Ani niczemu.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 209
- Zobacz też: dusza

Każdy ma własne życie i własny rozum. I jeszcze do tego własny los, którego nie można przewidzieć. Tak naprawdę, to nikt nie wie, co jest dla niego dobre, a co złe. Często o tym myślę. Coś się robi mądrze, wychodzi głupio… O proszę, na przykład taka ludzkość. Magistrów miliony, profesorów na tony. I co ta mądra ludzkość ze swoim praktycznym rozumem zrobiła z planetą, na której żyje?
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 116
- Zobacz też: planeta

Ma się jedno życie i moralnym obowiązkiem jest przeżyć go w zgodzie z własnym wnętrzem.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 120
- Zobacz też: obowiązek

Mówienie to takie naciskanie klawiszy, jak w muzyce. Co zdanie, to inny klawisz. Z tym, że droga impulsów słownych jest pośrednia, a więc trochę dłuższa. Słowo musi najpierw trafić do intelektu, a dopiero intelekt porusza tony uczuciowe. A muzyka obywa się bez pośredników.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 239
- Zobacz też: mowa

(…) on się kocha z wzajemnością w dyskietkach komputerowych, a ty nie jesteś dyskietką.
- Postać: Ewa
- Opis: o Michale.
- Źródło: s. 298

(…) ona wierzy w Boga, ale uważa, że nawet w ubikacji jest Go więcej, niż w kościele.
- Źródło: s. 192
- Zobacz też: Bóg, kościół

Podobno przechodzę okres dojrzewania. Taki okres, w którym do dziecinnej łepetynki zlatują zewsząd różne dziwne pytania, a na większość z nich jakoś nigdzie nie widać odpowiedzi.
- Źródło: s. 111
- Zobacz też: dojrzewanie

Poważne tematy mają to do siebie, że najtrudniej je zacząć.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 109
- Zobacz też: powaga

Szczęście to zgodność z samym sobą, to harmonia wewnętrznych demonów.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 119
- Zobacz też: szczęście

(…) tej wiedzy, o którą mi chodzi, na pewno nie znajdę w szkole.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 114
- Zobacz też: szkoła, wiedza

To już lepiej mieć pustkę w środku, niż zwariować i wrzeszczeć i rzucać się przez całe życie.
- Źródło: s. 212
- Zobacz też: pustka

To nie ksiądz Cię stworzył, to Bóg cię stworzył. Stworzył cię po to, żebyś próbowała dorównać Mu mądrością. A przede wszystkim stworzył cię po to, żebyś była wolna, także od Niego (…). Wolna, wolna, wolna! Bo to wolność jest tą modlitwą, która przynosi Bogu największą radość. Módl się do Niego swoją wolnością.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 208
- Zobacz też: modlitwa, wolność

(…) treścią muzyki jest jej forma. Forma odpowiada formę. I cześć, to wszystko. Kryształowa próżnia.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 239
- Zobacz też: muzyka

Własne myśli chyba jednak śpią w środku, w mózgu. Co je budzi? (…).
- Źródło: s. 213
- Zobacz też: sen

Zauważyłam u siebie ciekawą rzecz (…) Gdy rozmawiam z kimś głupim, natychmiast staję się głupsza nawet od niego.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 124
- Zobacz też: głupota

Zawsze sobie obiecuję, że nie będę się wtrącać do rzeczywistości, i zawsze o tym zapominam.
- Postać: Kasia
- Źródło: s. 110
- Zobacz też: obietnica, rzeczywistość