Wikicytaty

Filozof

Filozof – człowiek zajmujący się ogólnymi, podstawowymi zagadkami świata: naturą istnienia i rzeczywistości, poznawalnością prawdy czy tym, jakie działanie jest pożądane.

  • Błąd jest przywilejem filozofów, tylko głupcy nie mylą się nigdy.
Filozofia na średniowiecznej miniaturze
  • Całe życie filozofa to rozmyślania o śmierci.
  • Filozof więcej dostrzega w poezji, tak jak w naturze, niż człowiek pospolity; lecz jak tamten nie jest filozofem dla samej poezji, tak temu, nie potrzeba wprzód uczyć się filozofii, aby czuł poezję.
  • Filozofowie lubią lamentować, to miłe zajęcie. Powiedzenie, że świat jest beznadziejny zawsze wprawiało ich w poczucie dobrze wykonanej roboty.
  • Filozof nie wie więcej niż jego kucharka, za wyjątkiem spraw związanych z kuchnią, na których ona (zazwyczaj) zna się lepiej od niego. Jednakże kucharka (zazwyczaj) nie stawia pytań uniwersalnych. Tak więc pytania tworzą filozofa. Co do odpowiedzi… Niestety w każdym filozofie siedzi jakiś zły duch, który odpowiada, i to odpowiada na wszystko.
  • Filozof to ktoś, kogo świat zwykle nie akceptuje, ponieważ, jak się sądzi, nie przysparza on społeczeństwu ani przyjemności, ani pożytku.
  • Kiedy filozof odpowiada, przestajemy rozumieć, o co pytaliśmy.
  • Nie można powiedzieć niczego tak niedorzecznego, czego by jakiś filozof nie powiedział.
    • Nihil tam absurde dici potest quod non dicatur ab aliquo filosophorum. (łac.)
    • Autor: Cyceron, De Divinatione, II, 58.
  • O ile w pracy fizyka teoretyka potrzebny jest długopis, papier i kosz na śmieci, to w przypadku filozofów ten ostatni okazuje się całkiem zbędny.
  • Prawdziwej filozofii uczy tylko nieszczęście, a gdy się raz zostanie filozofem, przepadło…
  • Są dwa rodzaje filozofów: jedni nic nie wiedzą, drudzy nie wiedzą nawet tego.
  • szpalerem mądrych dialogów
    suchym krokiem mierniczych
    chodzą filozofowie
    absolut mylą i liczą
  • U każdego z naszych filozofów współczesnych, podobnie jak u poetów, widać chętną i łatwą wiarę w rzeczy poza zakresem doświadczenia stojące, skłonność do rzeczy niejasnych a uroczych wielkością, sposób myślenia religijny, nie podkopany krytyką, widać szczególną skłonność do łączenia niezgodnych, czy sprzecznych myśli i prądów, widać skłonność do przepowiedni i proroctw, a na tle tego wszystkiego gorący, szczery patriotyzm.
    • Autor: Władysław Witwicki
    • Opis: o polskich XIX-wiecznych filozofach.
    • Źródło: Karol Libelt – odczyt wygłoszony na 53. posiedzeniu naukowym Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie, 29 maja 1907.
  • W XIX wieku nastąpiło odłączenie się filozofii od nauki, a dokładniej odejście, oderwanie się od filozofii wyspecjalizowanych dziedzin nauki. Zaczęły one żyć własnym życiem, stawały się coraz trudniejsze, a filozof, który w nie wkraczał, również musiał być trudniejszy w zrozumieniu dla odbiorcy.
  • W swojej pracy (filozofa i matematyka) starałem się łączyć prawdę i piękno, lecz gdy musiałem wybierać, wybierałem piękno.
  • Wszyscy jesteśmy pomyleni, ale tego, kto umie analizować swoje urojenia, nazywa się filozofem.
  • Wydaje się, że są dwa typy filozofów: zadaniowcy i sposobowcy. Zadaniowcy wychodzą od pytań, na które chcą odpowiedzieć; pytania determinują metodę, jaką stosują w swoich badaniach. Sposobowcy wychodzą od metody, którą przyjmują „a priori”, a do swojej metody – w pewnym sensie – dobierają dziedzinę badań i stawiane pytania. Dylemat zadaniowca da się wyrazić pytaniem: „Jaką metodą mam posługiwać się w swoich badaniach?” Dylemat sposobowca wyraża się z kolei tak: „Jakie dziedziny mogę badać za pomocą wybranej przez siebie metody?”
    • Autor: Anna Brożek, O stylach filozoficznych i dylematach metodologicznych, „Analiza i Egzystencja”, 10/2009, ISSN 17349923, s. 88.

Zobacz też:

Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Filozof&oldid=586274”