Jacek Fedorowicz

polski satyryk i aktor

Jacek Fedorowicz (ur. 1937) – polski aktor i satyryk.

Jacek Fedorowicz

Wypowiedzi

edytuj
  • Czy zauważyli państwo, że w ciągu ostatnich lat kabaret amatorski, oczywiście amatorski nierzadko już jedynie z nazwy, zdominował telewizyjną rozrywkę w gatunku, który dawniej nazywany był estradą? Czyli wszystkie telewizyjne transmisje z sal, w których siedzi publiczność prawdziwa (…). (…) przedtem też większość (…) artystów-rozśmieszaczy do żadnych szkół aktorskich nie chodziła, ale często trafiał się na estradzie także ktoś po szkole (…). Dziś ze świecą by szukać.
    Dzieje się tak zapewne dlatego, że aktor od zarania jest ćwiczony w sztuce pokazywania tego, co wypracował na próbach (…). Tak zwany amator będzie to robił tylko w wypadku, gdy występ został radośnie i głośno przyjęty przez publiczność. Jeżeli nie – amator zmienia, poprawia (…), a publiczność to właśnie wybiera, bo kocha improwizację i wyjątkowość każdego występu. Owszem, wymóg głośnej reakcji widowni stwarza pokusę obniżania lotów, ale na szczęście nie wszyscy jej ulegają (…).
  • Dziennik w stanie wojennym polegał głównie na dubbingu. W początkowym okresie nie miałem kamery, nie mogłem robić dokrętek. Mogłem tylko – mając dwa magnetowidy – montować materiały nagrane z telewizji i kasując dźwięk oryginalny, podkładać własny. Oba magnetowidy pracowały 24 godziny na dobę, powielając potem gotowe programy. Kopie rozchodziły się po całym kraju. Opowiadano mi wielokrotnie, że zrobiono komuś żart – o godzinie 19.30 zamiast prawdziwego Dziennika ktoś dyskretnie włączał ten mój. Najpierw było zdumienie, konsternacja, a dopiero potem dziki śmiech. Do dziś pamiętam te ryki, czasem wręcz spazmy ze śmiechu, jakie miałem okazję słyszeć na – nielegalnych oczywiście – pokazach tych filmów w różnych salach i salkach, najczęściej kościelnych. Te reakcje widowni śmiało mogę zaliczyć do najprzyjemniejszych momentów w życiu.
  • Kilka lat temu Polsat, robiąc ze mną wywiad na temat traktowania środowisk artystycznych przez SB w stanie wojennym, pokazał mi kopie meldunków w mojej sprawie. Esbek składał szefom raport, co też mi służby zrobiły. Pisał m.in. o wykonanych do mnie telefonach nękających, a ja pamiętam z całą pewnością, że telefon był tylko jeden, dość głupawy zresztą. Całą resztę długiego meldunku funkcjonariusz wyssał z palca. Nie mam więc wielkiego zaufania do rzetelności „teczek”. No, może gdybym znał inne meldunki, ale nie znam.
  • Mieliśmy ściśle ustalony podział ról. Staszek rzucał pomysł ogólny, organizujący fabułę. Potem dorzucał jeszcze śmieszne sytuacje, bez rozpisania ich na głosy. Był naprawdę bardzo dowcipnym człowiekiem. Umiał wyłapywać z życia takie scenki. Moją rolą było ubieranie tego wszystkiego w słowa, precyzyjne ustalanie kolejności oraz zakresu tego, co widz w danym momencie powinien wiedzieć, a co powinno mu się pokazać potem. To trudne zadanie, ale lubiłem takie łamigłówki. No i wreszcie rolą Staszka było przygotowywanie posiłków (był natchnionym kucharzem), a moją – zjadanie ich.


  • Okazało się, że nie ma takiego mistrza charakteryzacji, który by z mojej twarzy potrafił zrobić w wersji kobiecej coś innego niż tylko starą, odrażającą ladacznicę. Bycie kobietą nigdy nie było zresztą moją ambicją, więc specjalnie tego nie przeżyłem.

Teksty kabaretowe

edytuj

Kurs tańca

edytuj
  • Proszę mnie objąć w pasie… Nie, nie za szyję!
    • Źródło: Cha-cha
  • Proszę nie podchodzić tak blisko! Pani biust mi wszystko zasłania. A i tak już stoję na palcach…
    • Źródło: Cha-cha
  • Proszę ze mnie zejść! Co mnie obchodzi, że pani ma złamaną rękę?! Na rękach przecież pani nie chodzi!
    • Źródło: Rock and roll
    • Zobacz też: ręka

Moje spotkania z Kolegą Kierownikiem

edytuj
   Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Moje spotkania z Kolegą Kierownikiem.

Wspomnienia o Koledze Kierowniku

edytuj
  • Dzieci uprzedzam – kolegę kierownika będzie bardzo trudno zrozumieć, ponieważ on miał (…) bardzo specyficzny sposób mówienia, niezbyt zrozumiały, (…) i myślenia też, jeśli tak można nazwać procesy zachodzące w jego słynnej szarej komóreczce-jedynaczce.
  • Ja jestem oczytany! Ja mam w domu całom biblotekem, a w niej same białe króliki! Tylko mię siem trochę myli, bo maturem to ja już dawno… ooo… dawno powinnem zrobić…

Serwis informacyjny

edytuj
  • (…) Unia Europejska zabrała nam nasz największy skarb narodowy – odebrali nam prawo do wódki! To tak, jakby nam prawo do życia odebrali!

Piosenki

edytuj
  • Baba pudrem się przytrze,
    Wie, że baby są brzydsze,
    Więc nie może wyjść na dwór tak sauté,
    Chłopak nawet wprost z wanny
    Jest ogólnie staranny,
    Estetyczny nie tylko w sobotę.
  • Buffallo Bill to Żubroń Bolek,
    Jesse James to – Jerzy Jeż,
    Dob Holiday to – Niedzielski,
    Ringo – Rysio Kit przez 'te',
    Yupee-yey, yupee-yee,
    Wujek Rysio miał przydomek 'Ringo Kid',
    Yupee-yey, yupee-yee,
    Bo on bardzo dobrze umiał wstawiać kit.
    • Źródło: Piosenka kolegi tłumacza (Kiedy wozy szły na Zachód)
  • Gdy do domu wrócą starzy,
    Młódź usłyszy bramy trzask,
    Gdy wrócicie już z wojaży,
    Dzieci… będą grzecznie spać!
    • Źródło: Kiedy starych nie ma w domu
    • Zobacz też: dziecko
  • Każda epoka ma swego idola,
    A każdy idol nam płodzi idolęta.
    • Źródło: Apoteoza kolegi kierownika
    • Zobacz też: epoka, idol
  • Kiedy starych nie ma w domu,
    Firaneczki sobie tniesz,
    Z biblioteczki kilka tomów
    Na podpałkę możesz też!
    • Źródło: Kiedy starych nie ma w domu
  • Kto jest opoką dla swojej epoki
    Tego epoka hołubi i przypieszcza
    Często przymyka oko na wyskoki
    Z obwiesia robi obwieszcza
    • Źródło: Apoteoza kolegi kierownika
    • Zobacz też: opoka
  • Mężczyzna nie musi być piękny,
    Wystarczy, że wdzięczny ma gest,
    Gdy głos ma milusi, być piękny nie musi,
    Chociaż wcale nie szkodzi, gdy jest.
    • Źródło: Mężczyzna nie musi być piękny
  • To ułaństwo z Arkansasu
    z nowotarską żądzą w krwi.
    • Źródło: Piosenka kolegi tłumacza (Kiedy wozy szły na Zachód)

Zobacz też

edytuj