Małżeństwo z rozsądku

Małżeństwo z rozsądku – polska komedia muzyczna z 1966, w reżyserii Stanisława Barei, według scenariusza Krzysztofa Gruszczyńskiego.

Wypowiedzi postaci

Andrzej

Dzieła sztuki trzeba sprzedawać na Starówce, na Barbakanie.

Ty jesteś rozpieszczona jedynaczka, przyzwyczajona do wygód, a ja… ja potrafię żyć powietrzem, potrafię żyć cudami… ale sam.

Joanna

No co się tak gapisz? Chodź do tego ślubu.

Powiedział, że mnie udusi, a potem zastrzeli.
- Opis: o Edziu.

Kwilecki

No tak, [nitka] pękła. Wiadomo, krajowa produkcja.

Ty paskudo! Ty sromotniku bezwstydny!

Edzio Siedlecki

Bogdan stawia, ma ten gest.
- Opis: aluzja do piosenki śpiewanej przez odtwórcę roli, Bohdana Łazukę.

Brak szmalczyku, czyli przeszkody natury fiskalnej.
- Zobacz też: pieniądze

Niech tylko cioteczka nie zemdleje. Żenię się.

Powiadam ci, Andrzejku, Tristan przy mnie to… szczeniak?
- Zobacz też: Tristan i Izolda

Sztuka jest zwierciadłem, które chadza po dachach, jak powiedział mój pradziad do Tołstoja. Z tym że zwierciadło można ustawiać pod różnymi kątami, to jest indywidualna sprawa każdego artysty.
- Zobacz też: sztuka, Lew Tołstoj

Inne postacie

Kochanie, nie improwizuj, od tekstu zaczynasz, a nie od kichania. I nie szczękaj zębami.
- Postać: reżyser
- Opis: do Joanny, która grała w reklamie w wannie.

Uwielbiam takie małżeńskie parten-gardy.
- Postać: dziewczyna przyjaciela Andrzeja

Cytaty z piosenek

Czyż mogą gniewać rzeczy te,
kiedy ogólnie nie jest źle?
- Autor: Agnieszka Osiecka, Panie Kowalski, panie Kwiatkowski

Miłość złe humory ma,
więcej skradnie niż ci da,
po co w piekle takim żyć,
lepiej za mąż wyjdź,
za mnie za mąż wyjdź.
- Autor: Agnieszka Osiecka, Miłość swe humory ma

Panie Kwiatkowski, Panie Wiśniewski,
motoryzacja na sto dwa.
Dziś nawet smarkacz, co gryzie pestki
do czterech kółek pociąg ma.
Może być skoda, może być moskwicz,
Panie Kowalski, Panie Kwiatkowski.
W szumie silnika znikają troski
i tylko wicher w uszach gra.
- Autor: Agnieszka Osiecka, Panie Kowalski, panie Kwiatkowski
- Zobacz też: moskwicz, škoda

W powietrzu wyrzeźbiłem twoją twarz,
lecz tego wdzięku, który w sobie masz,
nie odda pędzel, węgiel ani gwasz.
- Autor: Agnieszka Osiecka, Wyrzeźbiłem twoją twarz
- Zobacz też: gwasz

Dialogi

Matka Joanny: A Joaśki ciągle nie ma…

Pan Burczyk, ojciec Joanny: Aaa… zaszwendała się gdzieś…

Edzio Siedlecki: A w tym salonie książę Pepi miał romans z księżniczką Bubą. (…) Zefirek historii wieje tu z każdego kąta.

Ojciec Joanny: Aaa… zrobi się remont – przestanie wiać.

Edzio Siedlecki: Chcę się z tobą ożenić.

Joanna: Nieee…

Edzio Siedlecki: No…

Joanna: Ale ja nie chcę!

Edzio Siedlecki: W takim razie idę stąd na bazar prosić twoich rodziców o rękę.

Joanna: O, Jezu! Nie rób tego! Oni się zgodzą!

Edzio Siedlecki: Co myślisz o Andrzeju?

Joanna: Jakiś taki małomówny.

Edzio Siedlecki: On się wypowiada w sztuce.

Dziewczyna: Kochasz mnie?

Edzio Siedlecki: No to się jeszcze okaże.

Dziewczyna: Kiedy?

Edzio Siedlecki: U mnie to przychodzi z czasem.

Opis: w sytuacji intymnej.

Edzio Siedlecki: Nie widziałeś mojej dziewczyny?

Andrzej: Jakiej dziewczyny?

Edzio Siedlecki: Jak to: jakiej? Największe odkrycie od czasów Einsteina! Magnes!

Matka Joanny: Pan szanowny sobie życzy?

Tajny agent: Koszulkę. Ale taką ekstra.

Matka Joanny: Może być w stylu Marco?

Tajny agent: A jaki to jest styl „marco”?

Matka Joanny: No polo.

Edzio Siedlecki: Sama wdzięczność nie wystarczy, panie Burczyk.

Ojciec Joanny: Aluzju poniał.

Ojciec Joanny: Spodnie dla szanownego pana? Chodź pan! (…)

Andrzej: Ile?

Ojciec Joanny: Aaa… dla pana pięćset.

Andrzej: A dla innych?

Ojciec Joanny: Dla innych też pięćset.

Andrzej: Drogo…

Ojciec Joanny: Aaa… jak panu nie odpowiadają, to mogą być te – za siedemset.