Wikicytaty

Paweł z Tarsu

święty chrześciański, apostoł i misjonarz

Paweł z Tarsu (Szaweł, Saul, Szaul; ur. ok. 5/10, zm. ok. 64/67) – apostoł i święty chrześcijański.

Paweł z Tarsu
  • (…) ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.
  • Chwała zaś, cześć i pokój spotkają każdego, kto czyni dobrze – najpierw Żyda, a potem Greka. Albowiem u Boga nie ma względu na osobę.
  • Ducha nie gaście.
    • Τό Πνεῦμα μή σβέννυτε. (gr.)
    • Źródło: 1. List do Tesaloniczan 5, 19
  • Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!
  • Gdybym mówił językiem ludzi i aniołów,
    a miłości bym nie miał,
    stałbym się jak miedź brzęcząca
    albo cymbał brzmiący.

    Gdybym też miał dar prorokowania
    i znał wszystkie tajemnice,
    i posiadał wszelką wiedzę,
    i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił,
    a miłości bym nie miał,
    byłbym niczym.

    I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
    a ciało wystawił na spalenie,
    lecz miłości bym nie miał,
    nic bym nie zyskał.

    Miłość cierpliwa jest,
    łaskawa jest.
    Miłość nie zazdrości,
    nie szuka poklasku,
    nie unosi się pychą;

    nie dopuszcza się bezwstydu,
    nie szuka swego,
    nie unosi się gniewem,
    nie pamięta złego;

    nie cieszy się z niesprawiedliwości,
    lecz współweseli się z prawdą.

    Wszystko znosi,
    wszystkiemu wierzy,
    we wszystko pokłada nadzieję,
    wszystko przetrzyma.

    Miłość nigdy nie ustaje,
    [nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
    albo jak dar języków, który zniknie,
    lub jak wiedza, której zabraknie.

    Po części bowiem tylko poznajemy,
    po części prorokujemy.

    Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
    zniknie to, co jest tylko częściowe.

    Gdy byłem dzieckiem,
    mówiłem jak dziecko,
    czułem jak dziecko,
    myślałem jak dziecko.
    Kiedy zaś stałem się mężem,
    wyzbyłem się tego, co dziecięce.

    Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
    wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
    Teraz poznaję po części,
    wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

    Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
    z nich zaś największa jest miłość.
  • Mądrość tego świata jest głupstwem u Boga.
  • Nie ma już żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie.
  • Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!
  • Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością.
    • Źródło: List do Rzymian 13, 8
  • Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana. Po to bowiem Chrystus umarł i powrócił do życia, by zapanować tak nad umarłymi, jak nad żywymi.
  • Odrzućmy uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła.
    • Źródło: List do Rzymian 13, 12
  • Oto ogłaszam wam tajemnicę: nie wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni. W jednym momencie, w mgnieniu oka, na dźwięk ostatniej trąby – zabrzmi bowiem trąba – umarli powstaną nienaruszeni, a my będziemy odmienieni.
  • Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był „tak” i „nie”, lecz dokonało się w Nim „tak”. Albowiem ile tylko obietnic Bożych, wszystkie są „tak” w Nim. Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze „Amen” Bogu na chwałę.
  • To bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem.
  • W drodze, gdy zbliżałem się do Damaszku, nagle około południa otoczyła mnie wielka jasność z nieba. Upadłem na ziemię i posłyszałem głos, który mówił do mnie: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” „Kto jesteś, Panie?” – odpowiedziałem. Rzekł do mnie: „Ja jestem Jezus Nazarejczyk, którego ty prześladujesz”.
  • Żydzi zabili Pana Jezusa i proroków i nas także prześladowali. A nie podobają się oni Bogu i sprzeciwiają się wszystkim ludziom. Zabraniają nam przemawiać do pogan celem zbawienia ich; tak dopełniają zawsze miary swych grzechów. Ale przyszedł na nich ostateczny gniew Boży.

O Pawle z Tarsu

edytuj
  • Czym Plato był dla nauki o cnotach kardynalnych, tym św. Paweł stał się dla nauki o cnotach teologicznych.
    • Autor: o. Jacek Woroniecki
    • Źródło: Katolicka etyka wychowawcza, tom I, Wydawnictwo Mariackie, Kraków 1948, s. 405.
  • Jaki zaś był rząd w kościele rzymskim za czasów Pawła apostoła, który nauczał, że trzeba im być uległym, każdemu dobrze wiadomo. Panował przecież w tym czasie cezar Neron, okrutnik i prześladowca wiernych, a jednak Paweł nauczał, że jego rozkazom należy okazywać posłuszeństwo jakby rozporządzeniom Boga. Wszelako posłuchu i uległości naucza tam Paweł, nie piastowania owego urzędu, podporządkowania się tejże władzy, a w następstwie i jej mieczowi, nie zaś potrząsania tym mieczem.
  • Nie mam, moi Panowie, nic więcej do powiedzenia, jak tylko przypomnieć, że chociaż do najżarliwszych wrogów św. Szczepana należał Szaweł, pilnujący szat kamienujących go oprawców, to jednak obaj są ze sobą w zgodzie w niebie. Mam nadzieję, że i my razem tam się zobaczymy.
  • Szaweł zmienił się w Pawła. Wieczny los apostołów. Wieczny los Żydów. Żydzi zwykle zmieniają nazwiska.
    • Autor: Stanisław Jerzy Lec
    • Źródło: Myśli nieuczesane wszystkie, Noir sur Blanc, Warszawa 2018, str. 549.
  • Św. Paweł (…) pracował więcej niż wszyscy Apostołowie; a dlaczego? Nie po to, aby cywilizować świat, nie po to, by wygładzać oblicze społeczeństwa, nie po to, by upowszechniać wiedzę czy rozwijać umysł, czy dla jakiegokolwiek wielkiego świeckiego celu (…) Nie po to, aby całą ziemię przeobrazić w niebo, lecz po to, by niebo sprowadzić na ziemię. To właśnie było prawdziwym zwycięstwem Ewangelii (…) To sprawiało, że ludzie zostawali świętymi.
  • Tytuł „apostoła pogan”, który Paweł sam sobie nadał, nie był pustą frazą. Ludzie, których nawrócił, faktycznie wcześniej byli poganami. Spotykał się z nimi w miejscu pracy i przekonywał do porzucenia tradycyjnych kultów i do tego, by zaczęli oddawać cześć jedynemu prawdziwemu Bogu – Stwórcy świata. Nauki Pawła i jego towarzyszy miały wydźwięk silnie apokaliptyczny – Stwórca świata był również jego sędzią, a dzień sądu był bliski. Bóg miał niedługo zesłać na ziemię swojego syna Jezusa, który umarł, zmartwychwał i został wzięty do nieba, aby ocalić swych wyznawców przed gniewem Bożym, który niedługo obejmie całą ziemię.
    • Autor: Bart D. Ehrman, Nowy Testament. Historyczne wprowadzenie do literatury wczesnochrześcijańskiej, tłum. Sergiusz Tokariew, Wydawnictwo CiS, Warszawa 2014, ISBN 978-83-61710-12-7, s. 422.
  Zobacz zbiór multimediów na Wikimedia Commons:
Paweł z Tarsu
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Paweł_z_Tarsu&oldid=580636”