Wacław Berent

Wacław Berent (1873–1940) – polski powieściopisarz i tłumacz okresu modernizmu.

• Giną dobre prawdy z braku dobrej obrony.
  • Źródło: Diogenes w kontuszu. Opowieści biograficzne, wyd. Geberthner i Wolff, Warszawa 1937, s. 27.
  • Zobacz też: prawda

Wacław Berent

Ozimina

(wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974)

• (...) gdy serce kobiety zastygło, cały świat zamarł w bezruchu...
  • Źródło: s. 227
  • Zobacz też: serce

• Kobieta ma wprawdzie duszę, jak nam kościół wierzyć każe, lecz duszę swego stada, moralność atmosfery, jaka ją otacza, a zmysły swych wielbicieli.
  • Źródło: s. 90
  • Zobacz też: kobieta, moralność

Próchno (1903)

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Próchno.

• Czyś ty nigdy nie czuł, że sztuka to nie jest rzecz dostojna?
  • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 329.
  • Zobacz też: sztuka

• Są myśli, słowa nawet, które trzeba koniecznie głośno wypowiedzieć, aby nas straszyć przestały.
  • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 267.
  • Zobacz też: myśl, słowo

• Z kłamstwem w sercu nie tylko żyć, ale i umrzeć nie można.
  • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 318.
  • Zobacz też: kłamstwo

• Zmysły są zawsze pierwszą instancją sztuki.
  • Źródło: wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1903, s. 325.
  • Zobacz też: zmysł

Żywe kamienie

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Żywe kamienie.

(Wyd. Ossolińskich, 1992)

• Gdzie ducha skąpo, tam dufności wiele (...).
  • Źródło: s. 58
  • Zobacz też: duch

• (...) jadu pełne są te stare skorupy cnoty.
  • Źródło: s. 103
  • Zobacz też: cnota, jad

• Tyle tylko wart przyjaciel w życiu, że się człowiek czasem z sumieniem własnym głośno i jawnie rozmówi.
  • Zobacz też: sumienie