Kowal

osoba, która tworzy wyroby z kutego żelaza lub stali poprzez kucie, młotkowanie, gięcie i cięcie

Kowal – rzemieślnik zajmujący się kowalstwem.

  • Całą bezkształtną masę kruszców drogocennych,
    Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
    Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
    I ciskam ją na twarde, stalowe kowadło.
Kowal
  • Człowiek jest kowalem własnego szczęścia.
    Pewno dlatego tak często znajdujemy się między młotem a kowadłem.
  • Dobry kowal nie uderzy się w palce.
    • Opis: przysłowie tuwińskie
    • Źródło: Kobierzec z gwiazd i półksiężyców (seria Myśli Srebrne i Złote), wybór i tłum. Stanisław Kałużyński, Edward Tryjarski, Wiedza Powszechna, Warszawa 1967, oprac. części tuwińskiej: Stanisław Kałużyński, s. 127.
    • Zobacz też: palec
  • Gwóźdź wbija się
    Z pomocą młotka.
    W ścianę lub w deskę
    Wejdzie miękko…
    Za to młot –
    W kuźni
    Można spotkać
    Wzniesiony w górę
    Mocną ręką.
    Przy każdym uderzeniu młotem
    Iskier zrywają się tysiące.
    A kowal wzdycha, zlany potem –
    Żelazo kuj,
    Póki gorące…
  • Komu najlżej w piekle? Zadają sobie i odpowiedają: kowalom, bo ci już na tym świecie nauczą się przy ogniu, to im tamten nie szkodzi.
    • Opis: Silva rerum, rękopis sporządzony przez różne osoby w XVII, XVIII i XIX wieku.
    • Komentarz: pisownia oryginalna.
    • Źródło: Dawna facecja polska (XVI–XVIII w.), oprac. Julian Krzyżanowski i Kazimiera Żukowska-Billip, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1960, s. 342.
    • Zobacz też: ogień, piekło
  • Nie każdy jest kowalem swego losu.
    Przeważnie bywa się kowadłem.
  • Powiadają, że człowiek jest kowalem swego losu.
    Ale dość często los jest kowalem, zaś poniektóry człowiek kowadłem.
  • Trudno być kowalem własnego losu w cudzej kuźni.