Cenzura

kontrola publicznego przekazywania informacji

Cenzura – kontrola publicznego przekazywania informacji, ograniczająca wolność publicznego wyrażania myśli i przekonań.

  • Cenzura jest potrzebna. Cenzurowanie jest sztuką. Dobry cenzor powinien być artystą. Poza tym to jest gra.
Cenzura w rosyjskiej książce z 1886 roku – ocenzurowane fragmenty zastąpiono kropkami
  • Cenzura jest to reklama na koszt państwa.
    • Autor: Federico Fellini
    • Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.
  • Cenzura jest wobec cywilizacji łacińskiej ohydą. Znamienny to fakt, że obrońcy jej rekrutują się wyłącznie z adeptów cywilizacji turańskiej i żydowskiej.
  • Czy pozwolisz, czytelniku, ażebym ci opowiedział – dolę polskiego publicysty w tym kraju? Polski publicysta przez całe życie znajdował się pod macierzyńską opieką dwu cenzur. Jedną była rządowa i wykreślała wszystko, co mogło „zagrażać” państwu rosyjskiemu, Cerkwi, bliższym i dalszym władzom, wyższym i niższym urzędnikom, a nawet ich kuzynom i znajomym; drugą – była cenzura „opinii publicznej”, która sądziła nas, niekiedy bardzo surowo, za „szkody wyrządzane sprawie narodu”.
    • Autor: Bolesław Prus
    • Opis: w zdjętym przez cenzurę w 1906 roku felietonie.
    • Źródło: Nie drukowane „Kroniki tygodniowe” Bolesława Prusa, oprac. Stanisław Fita, „Pamiętnik Literacki” LXVII, 1976, z. 1, s. 199.
    • Zobacz też: publicysta
  • Demokracja nie da się żadną miarą pogodzić z cenzurą.
  • Na moje proste wiersze wypisane na ścianie
    Nikt nie zwraca uwagi,
    Plamią je ptaki, ginie poezja
    Mchem na poły pokryta.
    Jedynie cenzor cesarski Jüang,
    Co umie dać się we znaki,
    Nie żałuje swej pięknie haftowanej suknie,
    Pył ściera z uwagą, czyta.
  • Prawo o cenzurze nie jest prawem, tylko środkiem policyjnym. I jest to zły środek policyjny, bo nie osiąga tego, co zamierzono, a osiąga to, czego nie zamierzono.
  • W Polsce [międzywojennej] zdarzały się przypadki cenzurowania gazet, ale były one stosunkowo rzadkie i cenzura działała wyraźnie bez zapału. Dziennikarze w zasadzie pisali, co chcieli, a rząd nie był w stanie stłumić krytyki. Przeciwnicy reżymu wykładali na wyższych uczelniach, choć nie ukrywali swych poglądów. Sądy zachowały niezawisłość i bezstronność. Przez cały czas można było kupować prasę zagraniczną.