Aleksander Puszkin

Aleksander Siergiejewicz Puszkin (ros. Алекса́ндр Серге́евич Пу́шкин; 1799–1837) – rosyjski poeta, dramaturg i prozaik.

Aleksander Puszkin (1827)

Eugeniusz Oniegin (1833)

(ros. Евгений Онегин; tłum. Leo Belmont)

• A szczęście było tak dostępne, tak blisko!
  • А счастье было так возможно, Так близко! (ros.)
  • Źródło: 6, 47
  • Zobacz też: szczęście

• Anegdoty minionych lat [dni].
  • Дней минувших анекдоты. (ros.)
  • Źródło: 1, 6
  • Zobacz też: anegdota

• Co dzień jutrzejszy mi przyniesie?
  • Czto dień griaduszczij mnie gotowit? (ros.)
  • Źródło: 6, 21
  • Zobacz też: przyszłość

• Gdzieście, ach, gdzieście uleciały
  Wy, dni młodości mojej złote?
  • Kudá, kudá wy udalílis', wiesný mojéj złatýje dni… (ros.)
  • Opis: także w operze wg poematu (1878), aria Leńskiego.
  • Zobacz też: młodość

• Im mniej rozkochasz się w kobiecie, tym łatwiej będziesz się podobał.
  • Zobacz też: kobieta, miłość

• Więc kogo kochać? Komu wierzyć?
  Kto nie zgotuje nigdy zdrad?
  Kto naszym łokciem będzie mierzyć
  Z usłużną miną – cały świat?
  Kto o nas fałszu nie powtórzy?
  Kto da przytułek podczas burzy?
  Kto się nie zlęknie naszych plam?
  Kto się nie znudzi nigdy nam?
  – O, ty, co widma szukasz mylnie,
  Porzuć wysiłków próżnych rój
  I, czytelniku drogi mój,
  Samego siebie kochaj silnie,
  Boć tylko w sobie – dobrze zważ
  – Taki uprzejmy przedmiot masz!

Inne

• Ach, wiemy! miłość wiekuista ze trzy tygodnie potrwać może!

• Cóż tobie imię moje powie?
  Umrze jak smutny poszum fali,
  Co pluśnie w brzeg i zmilknie w dali,
  Jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie (…)
  Lecz gdy ci będzie smutno – wspomnij,
  Wymów je szeptem jak niczyje
  I powiedz: ktoś pamięta o mnie
  Jest w świecie serce, w którym żyję.
  • Źródło: Cóż tobie imię moje powie…
  • Zobacz też: imię

• Czytanie – oto najlepszy sposób uczenia się, czytanie najlepszą nauką.
  • Zobacz też: czytanie

• Duch negacji, duch wątpienia; duch zaprzeczenia, duch bluźnierczy.
  • Duch otricanija, duch somnienija. (ros.)
  • Źródło: Anioł (1827), tłum. Julian Tuwim

• Dźwignąłem pomnik swój, nie trudem rąk ciosany,
  Wydepcą ścieżki doń miliony ludzkich stóp.
  • Źródło: Wiktor Woroszylski, Kto zabił Puszkina, Iskry, 1991, s. 363.

• Gdzie był stół z jadłem, tam trumna stoi.
  • Zobacz też: stół, trumna

• Gdzież nasza róża,
  Pytam was bracia?
  Zwiędła nam róża,
  Dziecko to ranka.
  Tylko nie mówcie:
  Tak młodość więdnie!
  Tylko nie mówcie:
  Tak życie biegnie!
  • Где наша роза?
    Друзья мои!
    Увяла роза,
    Дитя зари!…
    Не говори:
    Вот жизни младость,
    Не повтори:
    Так вянет радость… (ros.)
  • Źródło: wiersz Róża, 1815
  • Zobacz też: róża

• I w bladym blasku ukąpany,
  Wysoko wyciągając dłoń,
  On, Jeździec goni go Miedziany,
  I dźwięcznie w bruk łomoce koń.
  I wszędzie, dokąd, obłąkany,
  Uciekał, gnany zmorą trwóg,
  Tam Jeździec ścigał go Miedziany
  I ciężko dudnił kopyt stuk.
  • Źródło: Jeździec miedziany (ros. Медный всадник), tłum. Julian Tuwim

• Iluzja, która nas wychwala, jest droższa niż dziesięć tysięcy prawd.
  • Zobacz też: iluzja, prawda

• Jednakową miarą mierz pochwały i potwarze.
  • Źródło: Pomnik
  • Zobacz też: pochwała

• Każdy wiek ulega miłości.
  • Źródło: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Wiedza Powszechna, 1978, s. 585.
  • Zobacz też: wiek

• Kędy miłości nie ma, nie ma tam wesela.

• Marzenia i lata nie powracają.
  • Zobacz też: marzenie

• Miłość jest ślepa i sama sobie nie dowierzając, chwyta się każdego oparcia.

• Miłość bez nadziei i żądań bardziej wzrusza serce kobiety niż wszelkie uwodzicielskie manewry.
  • Zobacz też: nadzieja

• Nic tak nie rozpala miłości jak zachęcająca uwaga kogoś postronnego.

• O, jakie mnóstwo preparatów!
  W ramach, pod szkłem, równiutko, schludnie
  Sterczą, na wskroś przebite cudnie,
  Na szpilkach mych epigramatów.
  • Źródło: Zbiór owadów (1829), tłum. Julian Tuwim
  • Zobacz też: epigramat

• Przepalaj słowem serca ludzi.
  • Źródło: Prorok
  • Zobacz też: serce

• Samotność zbytnia i brak zajęcia gubią młodych ludzi.
  • Zobacz też: samotność

• To fikcja sprawia, że rozpływamy się we łzach.
  • Zobacz też: fikcja

• Wysyłajcie więc do nas oratorzy,
  Swych mściwych synów,
  Miejsca im dosyć na polach Rosji,
  Pośród grobów tak znajomych.
  • Źródło: Oszczercom Rosji, 1831

• Wolności siewca w rolę pustynną
  Wyszedłem rankiem, za gwiazd;
  Ręką przeczystą, ręką niewinną
  W bruzd zbronowanych piach
  Płodne rzucałem ziarno –
  Trud poszedł jednak na marne,
  Myśl tylko błogą straciłem i czas.
  • Свободы сеятель пустынный,
    Я вышел рано, до звезды;
    Рукою чистой и безвинной
    В порабощенные бразды
    Бросал живительное семя –
    Но потерял я только время,
    Благие мысли и труды… (ros.)
  • Źródło: wiersz Wolności siewca, 1823
  • Zobacz też: wolność

• Zasiedli społem:
  Każdy nad stołem
  Wsparty,
  A każdy w wiście
  Bił zamaszyście
  Karty.
  I tylko czasem
  Przerwą z hałasem
  Ciszę:
  Każdy na desce
  Kredą po kresce
  Pisze.
  • Źródło: początek powieści Dama pikowa

• Żyjemy kosztem przeszłości,
  Czas obecny smutny wszędzie;
  Nic tu długo nie zagości
  A co przejdzie miłym będzie.
  • Źródło: Jeśli cię nadzieje zwiodą…
  • Zobacz też: przeszłość, teraźniejszość