Aleksander Puszkin

rosyjski poeta
(Przekierowano z Puszkin)

Aleksander Siergiejewicz Puszkin (ros. Алекса́ндр Серге́евич Пу́шкин; 1799–1837) – rosyjski poeta, dramaturg i prozaik.

Aleksander Puszkin (1827)

Eugeniusz Oniegin (1833)

(ros. Евгений Онегин; tłum. Leo Belmont)

  • A szczęście było tak dostępne, tak blisko!
    • А счастье было так возможно, Так близко! (ros.)
    • Źródło: 6, 47
    • Zobacz też: szczęście
  • Anegdoty minionych lat [dni].
    • Дней минувших анекдоты. (ros.)
    • Źródło: 1, 6
    • Zobacz też: anegdota
  • Co dzień jutrzejszy mi przyniesie?
    • Czto dień griaduszczij mnie gotowit? (ros.)
    • Źródło: 6, 21
    • Zobacz też: przyszłość
  • Gdzieście, ach, gdzieście uleciały
    Wy, dni młodości mojej złote?
    • Kudá, kudá wy udalílis', wiesný mojéj złatýje dni… (ros.)
    • Opis: także w operze wg poematu (1878), aria Leńskiego.
    • Zobacz też: młodość
  • Im mniej rozkochasz się w kobiecie, tym łatwiej będziesz się podobał.
  • Więc kogo kochać? Komu wierzyć?
    Kto nie zgotuje nigdy zdrad?
    Kto naszym łokciem będzie mierzyć
    Z usłużną miną – cały świat?
    Kto o nas fałszu nie powtórzy?
    Kto da przytułek podczas burzy?
    Kto się nie zlęknie naszych plam?
    Kto się nie znudzi nigdy nam?
    – O, ty, co widma szukasz mylnie,
    Porzuć wysiłków próżnych rój
    I, czytelniku drogi mój,
    Samego siebie kochaj silnie,
    Boć tylko w sobie – dobrze zważ
    – Taki uprzejmy przedmiot masz!

Inne

  • Ach, wiemy! miłość wiekuista ze trzy tygodnie potrwać może!
  • Cóż tobie imię moje powie?
    Umrze jak smutny poszum fali,
    Co pluśnie w brzeg i zmilknie w dali,
    Jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie (…)
    Lecz gdy ci będzie smutno – wspomnij,
    Wymów je szeptem jak niczyje
    I powiedz: ktoś pamięta o mnie
    Jest w świecie serce, w którym żyję.
    • Źródło: Cóż tobie imię moje powie…
    • Zobacz też: imię
  • Czytanie – oto najlepszy sposób uczenia się, czytanie najlepszą nauką.
  • Duch negacji, duch wątpienia; duch zaprzeczenia, duch bluźnierczy.
    • Duch otricanija, duch somnienija. (ros.)
    • Źródło: Anioł (1827), tłum. Julian Tuwim
  • Dźwignąłem pomnik swój, nie trudem rąk ciosany,
    Wydepcą ścieżki doń miliony ludzkich stóp.
  • Gdzie był stół z jadłem, tam trumna stoi.
  • Gdzież nasza róża,
    Pytam was bracia?
    Zwiędła nam róża,
    Dziecko to ranka.
    Tylko nie mówcie:
    Tak młodość więdnie!
    Tylko nie mówcie:
    Tak życie biegnie!
    • Где наша роза?
      Друзья мои!
      Увяла роза,
      Дитя зари!…
      Не говори:
      Вот жизни младость,
      Не повтори:
      Так вянет радость… (ros.)
    • Źródło: wiersz Róża, 1815
    • Zobacz też: róża
  • I w bladym blasku ukąpany,
    Wysoko wyciągając dłoń,
    On, Jeździec goni go Miedziany,
    I dźwięcznie w bruk łomoce koń.
    I wszędzie, dokąd, obłąkany,
    Uciekał, gnany zmorą trwóg,
    Tam Jeździec ścigał go Miedziany
    I ciężko dudnił kopyt stuk.
    • Źródło: Jeździec miedziany (ros. Медный всадник), tłum. Julian Tuwim
  • Iluzja, która nas wychwala, jest droższa niż dziesięć tysięcy prawd.
  • Jednakową miarą mierz pochwały i potwarze.
  • Każdy wiek ulega miłości.
    • Źródło: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Wiedza Powszechna, 1978, s. 585.
    • Zobacz też: wiek
  • Kędy miłości nie ma, nie ma tam wesela.
  • Marzenia i lata nie powracają.
  • Miłość jest ślepa i sama sobie nie dowierzając, chwyta się każdego oparcia.
  • Miłość bez nadziei i żądań bardziej wzrusza serce kobiety niż wszelkie uwodzicielskie manewry.
  • Nic tak nie rozpala miłości jak zachęcająca uwaga kogoś postronnego.
  • O, jakie mnóstwo preparatów!
    W ramach, pod szkłem, równiutko, schludnie
    Sterczą, na wskroś przebite cudnie,
    Na szpilkach mych epigramatów.
  • Przepalaj słowem serca ludzi.
    • Źródło: Prorok
    • Zobacz też: serce
  • Samotność zbytnia i brak zajęcia gubią młodych ludzi.
  • To fikcja sprawia, że rozpływamy się we łzach.
  • Wysyłajcie więc do nas oratorzy,
    Swych mściwych synów,
    Miejsca im dosyć na polach Rosji,
    Pośród grobów tak znajomych.
  • Wolności siewca w rolę pustynną
    Wyszedłem rankiem, za gwiazd;
    Ręką przeczystą, ręką niewinną
    W bruzd zbronowanych piach
    Płodne rzucałem ziarno –
    Trud poszedł jednak na marne,
    Myśl tylko błogą straciłem i czas.
    • Свободы сеятель пустынный,
      Я вышел рано, до звезды;
      Рукою чистой и безвинной
      В порабощенные бразды
      Бросал живительное семя –
      Но потерял я только время,
      Благие мысли и труды…
      (ros.)
    • Źródło: wiersz Wolności siewca, 1823
    • Zobacz też: wolność
  • Zasiedli społem:
    Każdy nad stołem
    Wsparty,
    A każdy w wiście
    Bił zamaszyście
    Karty.
    I tylko czasem
    Przerwą z hałasem
    Ciszę:
    Każdy na desce
    Kredą po kresce
    Pisze.
    • Źródło: początek powieści Dama pikowa
  • Żyjemy kosztem przeszłości,
    Czas obecny smutny wszędzie;
    Nic tu długo nie zagości
    A co przejdzie miłym będzie.