Wikicytaty

Maria Konopnicka

polska pisarka, nowelistka, pisarka literatury dziecięcej, tłumaczka, publicystka i krytyk, działaczka niepodległościowa i sufrażystka

Maria Konopnicka (1842–1910) – polska poetka, nowelistka, działaczka feministyczna.

Maria Konopnicka (1883)

Mendel Gdański

edytuj
  • Ale jak na ten słup położone będą tylko pieniądze, a nie będzie ani honoru, ani sławności, ani mądrości, to po co ludzie będą na ten słup liźć? Jak pan dobrodziej myśli? Po pieniądze uni będą liźć i po nic więcej?
  • On i to nawet wie może, ile wróbli gnieździ się w gzymsach starego browaru, który panuje nad uliczką wysokim, poczerniałym kominem – w gałęziach chorowitej, rosnącej przy nim topoli, która nie ma ani siły do życia, ani ochoty do śmierci…

Moi znajomi

edytuj
  • Jaka to była sieć zmarszczek! Życie, co przędło nitki tej sieci, musiało być długie, bardzo długie; musiało też nie spoczywać nigdy. Musiało ono rankiem przy ogarku do pracy się brać, a kończyć ją pół ślepo, o pianiu północnych kurów. Musiało na szare wrzeciono swoje wytargać z tej piersi wszystkie włókienka; musiało nić swoją rwać, plątać i znów rwać, i znów plątać, nie wygładzając węzłów, tylko śpiesząc, śpiesząc, śpiesząc…

Inne

edytuj

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

A

edytuj
  • A gdy serce twe przytłoczy
    myśl, że żyć nie warto,
    z łez ocieraj cudze oczy,
    chociaż twoich nie otarto
  • A jak poszedł król na wojnę,
    Grały jemu surmy zbrojne,
    Grały jemu surmy złote
    Na zwycięstwo, na ochotę…

    A jak poszedł Stach na boje,
    Zaszumiały jasne zdroje,
    Zaszumiało kłosów pole
    Na tęsknotę, na niedolę…
    …
    Szumią orły chorągwiane,
    Skrzypi kędyś krzyż wioskowy…
    Stach śmiertelną dostał ranę,
    Król na zamek wraca zdrowy…

    A jak wjeżdżał w jasne wrota,
    Wyszła przeciw zorza złota
    I zagrały wszystkie dzwony
    Na słoneczne świata strony.

    A jak chłopu dół kopali,
    Zaszumiały drzewa w dali.
    Dzwoniły mu przez dąbrowę
    Te dzwoneczki, te liliowe…
    • Źródło: A jak poszedł król…
  • Ach, śpiesz się dziewczyno, nie splataj warkoczy,
    Do strugi, za wioskę bież strzałą;
    Nim ptaszka w niej skrzydła czarniawe umoczy,
    Ty w wodzie twarzyczkę myj białą.

C

edytuj
  • Choćbyś poznał ziemię całą
    Milion gwiazd jeszcze zostało!
    Choćbyś gwiazdy znał na niebie,
    Jeszcze musisz znać… sam siebie.
  • Cóż to jest pieśń? dźwięk słów pusty, jako wiatru szelest,
    Poezya najpiękniejsza jeszcze prawdą nie jest
    • Źródło: Wstęp (do zbioru poezyi)
    • Zobacz też: pieśń, poezja
  • Czy to bajka, czy nie bajka,
    Myślcie sobie, jak tam chcecie,
    A ja przecież wam powiadam:
    Krasnoludki są na świecie.

D

edytuj
  • Duch mój, ptak boży, co go Pan w czas ranny,
    I w czas wiosenny wypuścił pod niebem,
    A z rąk mu daje przeczystych ros manny,
    I karmi chlebem.
  • Dym ten wszakże nie przybierał już teraz dawnych rozlicznych kształtów, tylko zawsze zamienił się w mglistą postać jej drogiego chłopca. Zrywała się wtedy ze stołka i wyciągała drżące, wyschłe ręce. Ale mglistą postać wiatr unosił i rozwiewał ją gdzieś w błękitach…
    • Źródło: Dym, wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1909, s. 15.

E

edytuj
  • Ej, ty praco, twarda praco,
    Zmyślili cię, nie wiem, na co.

I

edytuj
  • I miasto, i wioska
    To jeden nasz świat!
    I wszędzie, dziecino,
    Twa siostra, twój brat.
    • Źródło: Nasz świat

J

edytuj
  • Jadą, jadą dzieci drogą…
    Siostrzyczka i brat
    I nadziwić się nie mogą,
    Jaki piękny świat!
  • Jaskółeczka do nas wraca
    Z oddalonej drogi.
    Śpiewem wita wioskę miłą,
    Miłej chaty progi.
    • Źródło: Jaskółeczka

K

edytuj
  • Każde szczęście jest pragnieniem nieszczęścia.

L

edytuj

Leci pliszka
Spod kamyszka:
– Jak się macie, dzieci!
Już przybyła
Wiosna miła,
Już słoneczko świeci!

    • Źródło: Powitanie wiosenki

N

edytuj
  • Nasza czarna jaskółeczka
    przyleciała do gniazdeczka
    przez daleki kraj!
    Bo w tym gniazdku się rodziła
    bo tu jest jej strzecha miła,
    bo tu jest jej raj!
    • Źródło: Nasza czarna jaskółeczka
  • Nie będzie Polak, z ojczyzny wyjęty,
    Luzem rzucony pomiędzy narody,
    Ale zbuduje Dom własny i święty,
    Dom przypodoban do starej zagrody.
    Już założone serc są fundamenty,
    Węgielny kamień jedności i zgody
    Pod gmach ojczystej wiary, uczuć, mowy,
    Pod Nową Polskę i pod żywot nowy.
  • Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi;
    Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę
    I duszę pełną o niego mam trwogi
    I myśli moje już tam, w jego progi
    Lecą stęsknione…
  • Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród,
    Nie damy pogrześć mowy!
    Polski my naród, polski lud,
    Królewski szczep piastowy,
    Nie damy, by nas zniemczył wróg…
    – Tak nam dopomóż Bóg!
    • Źródło: Rota w: Poezye wydanie zupełne, krytyczne, tom VII, wyd. Gebethner i Wolff, 1915, s. 10.

O

edytuj
  • O większego trudno zucha
    Jak był Stefek Burczymucha.

P

edytuj
  • Piosenki, piosenki,
    Skąd wy się bierzecie?
    Czy tak wyrastacie
    Jako polne kwiecie?
    • Źródło: Skąd się biorą piosenki
  • Proście wy Boga o takie mogiły,
    Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
    Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły,
    I żar miłości.
  • Pucu! pucu! chlastu! chlastu!
    Nie mam rączek jedenastu.
    Tylko mam dwie rączki małe,
    Lecz do prania doskonałe.

S

edytuj
  • Szanuj, drogie dziecię moje,
    W małym ziarnku – przyszłe plony,
    W małej kropli – przyszłe zdroje,
    W szelągu – miliony.
    W każdej myśli – zaród czynu,
    Życie – w chwilce co ucieka,
    A sam w sobie – szanuj, synu,
    Przyszłego człowieka!

T

edytuj
  • Toś ty mleko piła z miski? A psik, kiciu, idź na myszki!
    • Źródło: Wiersze i rymowanki polskie, klasyczne wiersze rymowanki piosenki dla dzieci, wyd. SBM, Warszawa 2012, s. 23.
  • Tylko miłość jest siłą, co złagodzić może ból świata.

W

edytuj
  • Warszawo, Warszawo, ty czerwienny grodzie!
    Obrano cię niegdyś królową w narodzie.
    Nie obrano ciebie dla twojej urody,
    Jeno dla tej Wisły, dla tej Białej wody…
    Jeno dla tej starej mazowieckiej ziemi,
    Co cię kołysała szumami leśnemi…

Z

edytuj

O Marii Konopnickiej

edytuj
  • Konopnicka nie żałowała swego czasu, by należeć do pierwszego grona osób, które przed laty podjęły zadania zrzeszania kobiet dla obrony ich własnej sprawy; że należała wówczas do spółdzielczej pracowni kobiecej, miewała tam pogadanki z pracownicami. Wreszcie, nawet w srebrzystych cieniach rozkwitłych akacji, oblanych księżycowym światłem, poetka miała cierpliwość omawiania arkuszowych kwestionariuszów olbrzymiej ankiety, w której zapał inicjatorek-nowicjuszek chciał objąć od razu wszystkie gałęzie pracy kobiecej, każdy kierunek ich myśli, a nawet i drgnienia serca.


  Zobacz w Wikiźródłach inne utwory Marii Konopnickiej
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Maria_Konopnicka&oldid=581607”