Edda starsza
zbiór poematów staronordyckich
Edda starsza (isl. Sæmundaredda) – najstarszy zabytek piśmiennictwa islandzkiego, datowany na IX wiek n.e.; autor pozostaje nieznany. Tłumaczenie – Apolonia Załuska-Strömberg.
- Chwal dzień wieczorem, żonę – gdy spalona,
Miecz, gdy wypróbowany, dziewicę, gdy za mąż wydana,
Lód – gdy się przeszło, piwo – gdy wypite.- Zobacz też: pochwała
- Długa jest podróż do złych przyjaciół,
Choć niedaleko mieszkają,
Lecz do dobrego druha na przełaj się pędzi,
Nie bacząc, czy daleko.
- Dusza tylko wie, co w sercu mieszka,
Człowiek samotny jest z swoją miłością.- Zobacz też: samotność
- Kiedyś, gdym młody był, jechałem samotny
I zabłądziłem w drodze;
Poczułem się bogaty, gdym spotkał drugiego:
Człowiek jest człowiekowi szczęściem.
- Mądry jest ten, co umie pytać
I odpowiedź dać umie;
Nigdy człowiekowi nie da się ukryć,
Jakim jest w istocie.- Zobacz też: mądrość
- Nie wie ten, kto mało wie, że wielu traci rozum przez bogactwo;
Jeden człek jest zamożny, a drugi – ubogi, nie karz go za to.
- Niebaczny mąż myśli, że przyjacielem
Każdy, co się doń uśmiecha,
Nie przypuszcza, że go obmawiają,
Gdy z chytrymi siedzi.
- Płomień od płomienia zapala się, aż się wypali, ogień wzniecasz od ognia;
Mąż od męża mądrości się uczy, mąż o mężu przez rozmowę o sobie wiedzą.
- Sosna na skale schnie i umiera, igliwie nie chroni ni kora;
Tak jest z człowiekiem, którego nikt nie kocha,
Po co ma żyć długo?- Zobacz też: sosna
- W miarę mądry winien być człowiek, nigdy zbyt uczony;
Ci są najszczęśliwsi, którzy średnio wiele wiedzą.
- W miarę mądry winien być człowiek, nigdy zbyt uczony;
Mędrca serce rzadko się raduje, gdy wątpliwości nie zna jego wiedza.- Zobacz też: wątpliwość, wiedza