Bitwa pod Cześnikami
Bitwa pod Cześnikami – bitwa w dniach 21–22 września 1939, w czasie II wojny światowej i kampanii wrześniowej pomiędzy wojskiem polskim z 39 Dywizji Piechoty a wojskami III Rzeszy Niemieckiej.
- 9 kompania stanowiła oddział łącznikowy z natarciem Zgrupowania ppłka Gołkowskiego, które miało o świcie nadal I batalion 94 pp kpt. Lekana przed m. Cześniki, I batalion 95 pp mjra Krajewskiego przed majątkiem Cześniki.
- Autor: Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. III, Bitwy przebojowe i obrona bastionów, wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1983. ISBN 8307006457, s. 220.
.jpg)
Pomnik obrońców Polski w bitwie pod Cześnikami w 1939
- Bój pod Cześnikami mógłby mieć już pierwszego dnia korzystniejszy dla strony polskiej wynik, jeśliby dowódcy natarć otrzymali regulaminowe bezpośrednie wsparcie artylerii, dowódca całości zaś zgrupowanie artylerii ogólnego działania.
- Autor: Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. III, Bitwy przebojowe i obrona bastionów, wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1983. ISBN 8307006457, s. 230.
- Główny wysiłek miał być skierowany na wschód od drogi z Cześnik przez Brudek, Łabunie, celem opanowania wzgórza na wschód od Łabuń i Wólki Łabuńskiej. Ten główny wysiłek natarcia miały wykonać trzy dywizjony pieszej kawalerii ppłka Wani okrakiem drogi z Cześnik do Brudka i Łabuń oraz 6 psp ppłka Dobrzańskiego okrakiem drogi z majątku Cześniki do Wolicy Śniatyckiej.
- Autor: Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. III, Bitwy przebojowe i obrona bastionów, wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1983. ISBN 8307006457, s. 228.
- Migawki z boju pod Cześnikami od strony niemieckiej 27 DP, pisane wprawdzie przez korespondentów wojennych, lecz autoryzowane przez dowództwo VII Korpusu, świadczą, że i dla strony niemieckiej, mimo przewagi liczebnej i mimo skrócenia zasięgu aż 36 polskich dział lekkich, bój nie był łatwy. Akcentują te migawki ostrzeliwanie stanowisk niemieckiej artylerii i punktów obserwacyjnych (…). Akcentują napady ogniowe na stanowisko bojowe dowódcy pułku piechoty i dowódcy dywizjonu oraz wynikłe ciężkie straty. Jest mowa o uporczywej obronie, o wściekłych walkach wręcz w lasach, o nieustannym żądaniu ognia artylerii. Nie chlubią się sukcesami.
- Autor: Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. III, Bitwy przebojowe i obrona bastionów, wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1983. ISBN 8307006457, s. 231.
Zobacz też: