Asceza

Asceza – dobrowolne, czasem radykalne wyrzekanie się i ograniczanie przyjemności, wstrzemięźliwość, zazwyczaj z pobudek religijnych.

• Asceza religijna wymaga więcej: wyzbycia się wszelkich sympatii i przywiązań, nawet do osób najbliższych krwią, nawet do miejsc, do warsztatu pracy, a skupienia myśli i uczuć wyłącznie na Bogu i na własnym szczęściu pośmiertnym. (…) Rzecz jasna, że trudniej o takie życie wewnętrzne pośród ciężkiej, rzeczywistej, twardej walki o byt – łatwiej w ciszy i beztrosce klasztoru lub pustelni. W tych warunkach życie religijne rozwija się najbujniej u osobników, dysponowanych do kontemplacji, do skupienia się na własnych przeżyciach. Ale i tam ono również rzadko kiedy utrzymuje się spontanicznie, toteż podtrzymuje się je tam i ożywia rozlicznymi środkami ascetycznymi.
  • Autor: Władysław Witwicki, Psychologia, t. 2, PWN, Warszawa 1963, s. 273.
  • Zobacz też: klasztor

Asceta z Indii

• Niestety, bez ascezy, bez pracy nad sobą prędzej czy później będziemy skazani na grę naszych namiętności. Asceza praktykowana z miłości, to właściwie codzienny, powolny, systematyczny i trwały rozwój wiary, to droga do coraz większej intymności z Bogiem i ludźmi, to sposób na naprawdę niezwykle skuteczne duszpasterstwo.
  • Autor: Józef Michalik, homilia abpa Józefa Michalika na zakończenie Roku Kapłańskiego, 12 czerwca 2010, Przemyśl
  • Zobacz też: wiara

Zobacz też:

• asceta