Klasztor
kompleks budynków zawierający kwatery mieszkalne i miejsca pracy zakonników lub zakonnic
Klasztor – budynek lub zespół budynków, w którym mieszkają wspólnoty religijne zakonników albo zakonnic.
- Asceza religijna wymaga więcej: wyzbycia się wszelkich sympatii i przywiązań, nawet do osób najbliższych krwią, nawet do miejsc, do warsztatu pracy, a skupienia myśli i uczuć wyłącznie na Bogu i na własnym szczęściu pośmiertnym. (…) Rzecz jasna, że trudniej o takie życie wewnętrzne pośród ciężkiej, rzeczywistej, twardej walki o byt – łatwiej w ciszy i beztrosce klasztoru lub pustelni. W tych warunkach życie religijne rozwija się najbujniej u osobników, dysponowanych do kontemplacji, do skupienia się na własnych przeżyciach. Ale i tam ono również rzadko kiedy utrzymuje się spontanicznie, toteż podtrzymuje się je tam i ożywia rozlicznymi środkami ascetycznymi.
- Autor: Władysław Witwicki, Psychologia, t. 2, PWN, Warszawa 1963, s. 273.
- Zobacz też: asceza
- (…) domy rencistów – połączenie klasztoru i wczasów sanatoryjnych.
- Autor: Władysław Kopaliński, Mój przyjaciel Idzi, Muza, Warszawa 2004, ISBN 8373194738, s. 374.
- Tylko wyjątkowym jednostkom i to w późniejszym wieku odpowiada życie małży lub ślimaka skalnego, bez wstrząśnień, dreszczów, burz, odmian, wielkich radości, walk, trudów uwieńczonych, przeszkód usuniętych, a nawet cierpień, które mijają. Nawet ci, którzy się zamknęli w klasztorze, jeszcze potrzebują większych wzruszeń, choćby to był jakiś żal doskonały w sobotę, jakaś pokuta trudniejsza, jakiś sen, jakieś widzenie, spełniona przepowiednia, jakieś święto uroczyste z wystawieniem, jakieś Boże Groby i rekolekcje co pewien czas. Nawet u tych, którzy w V wieku na pustynię uciekali przed światem, ciałem i czartem, występowały niesłychane wstrząśnienia wewnętrzne co jakiś czas w postaci pokus i widzeń, diabłów i zjaw, o których czytamy w ich żywotach.
- Autor: Władysław Witwicki, Psychologia, t. 2, PWN, Warszawa 1963, s. 12.
- Zobacz też: pustelnik