Aleksander Kamiński

Aleksander Kamiński (1903–1978) – pedagog i instruktor harcerski, harcmistrz, współtwórca Szarych Szeregów, żołnierz Armii Krajowej i pisarz.

Kamienie na szaniec

Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Kamienie na szaniec.

A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec...
- Źródło: rozdział V, Pod Arsenałem
- Zobacz też: Bóg

(...) samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka – przyciąga i zniewala otoczenie.
- Źródło: rozdział I, Słoneczne dni
- Zobacz też: samotność

Tylko odwaga i zdecydowanie połączone ze spokojem i trzeźwością dają powodzenie.
- Źródło: rozdział III, W służbie małego sabotażu
- Zobacz też: odwaga, spokój

Być wychowawcą – znaczy: dawać, służyć, pomagać, inspirować (...).
- Źródło: Barbara Wachowicz, Kamyk na szańcu – opowieść o druhu Aleksandrze Kamińskim, Wydawnictwo Rytm; ISBN 83-88794-68–X.
- Zobacz też: wychowanie

Co parę godzin opuszczał siennik i snuł się po podziemiach między rannymi. Szczupły, dowcipkujący, był jedną z najbardziej charakterystycznych postaci podziemnego szpitala. Umiał przechodzić obok ludzi leżących prostopadle do ścian, nie przeklinali go za nadepnięcie lub potrącenia.
- Opis: o rannym w powstaniu warszawskim Janie Rodowiczu i jego pobycie w szpitalu powstańczym.
- Źródło: Jan Rodowicz. Biografia. Okupacja, anoda.org

Dużo marzę. I znów o Niej, o tej Białej, Ukochanej Najjaśniejszej Polsce. Pamiętam, jak przed laty myślałem o Tobie. Byłaś mi Ideałem, Prawdą, Sprawiedliwością. Pamiętam, jak łzy szczęścia kapały mi z oczu, gdyś wstała z grobu... Marzyłem o Tobie! Bo nie dość jest myśleć i chcieć o Polsce i dla Polski. Trzeba samemu reprezentować Polskę!
- Zobacz też: Polska

Harcerstwo jest organizacją nastawioną nie na „żądanie” od społeczeństwa, ale na „dawanie” społeczeństwu, służenie mu.
- Zobacz też: harcerstwo

Jeśli harcerstwo chce nadal żyć i pełnić swoją funkcję, to musi samo zdobyć się na próbę odszukania własnego oblicza w dzisiejszym polskim życiu. Harcerska postawa powinna być postawą pozytywnego dążenia do zmian na lepsze... Dążeniem naszym jest, aby harcerstwo było organizacją samorządną, kierowaną przez władze wyłonione z wyborów, aby ZHP harmonizując swe prace z ideałami i potrzebami nowej Polski, dokonywał tego w ścisłym związku z tradycją skautingu i harcerstwa...
- Opis: w czerwcu 1946 (jako członek Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej), na konferencji instruktorskiej w Osowcu.

Jeżeli mam swe życzenia przekazać młodym dni dzisiejszych – tym, którzy mnie rozumieją – to nade wszystko życzę, by coraz silniej odczuwali smak „dawania”, a coraz słabiej – smak „brania”. „Dawania” bliskim i dalekim, znanym i nieznanym, żyjącym i tym, którzy żyć będą kiedyś. W „dawaniu” bowiem rośnie prawdziwa radość życia.
- Źródło: Edward Karasiński, Ryszarda Czerniachowska, Profesor Aleksander Kamiński, Tom 67, Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 2002.

Moja rola nie polega na tym, żebym miał możliwie ściśle odtwarzać tysiączne fakty, lecz na czym innym: ja jeden tylko jestem w stanie powiedzieć o Waszych batalionach jedną prawdę najważniejszą, prawdę o imponderabiliach zrośniętych z Waszymi batalionami. Proszę mi wierzyć, że ta prawda jest najważniejsza i ona powinna przede wszystkim przetrwać i o niej społeczeństwo polskie powinno przede wszystkim wiedzieć.
- Opis: w 1956 roku o pracy nad dziejami batalionów harcerskich.
- Źródło: Zośka i Parasol

Nie w tym jest wart człowiek, co przemyślał i co przeżył, ale co zrobił dobrego na świecie. Bądźmy dzielni na co dzień. Dzielność jest fundamentem charakteru.

Polska Walcząca – to krąg szerszy: to zarówno ludzie podziemni, jak i liczne masy całego walczącego Narodu. W walce jest dziś drukarz tajnej drukarni i młody chłopak wiejski wywieziony do Niemiec na roboty, i matka jedynego syna męczonego w kaźni obozowej: w walce jest łączniczka niosąca pocztę i chłop zamojski niszczony w dziki sposób; w walce jest uczestnik akcji bojowej, w walce jest wreszcie żona rezerwisty w niewoli, która bohatersko zmaga się o byt swoich dzieci. Polska walcząca – to my wszyscy.
- Źródło: O służbie i o zasłudze „Biuletyn Informacyjny”, wrzesień 1943; cyt. za: Barbara Wachowicz, Kamyk na szańcu – opowieść o druhu Aleksandrze Kamińskim, op. cit., s. 222.
- Zobacz też: Polskie Państwo Podziemne

Rozejrzyjcie się wokół siebie: Czyż tylko zło nosi wysoko głowę? Czyż nie dostrzegacie przejawów zwycięstwa dobra?...

Staraj się być odważnym, silnym, prawdomównym, sprytnym, zręcznym – jednym słowem staraj się być dzielnym. Po to – żeby być dla wszystkich pożytecznym. Żeby z tobą było wszystkim dobrze.

Walczymy o Polskę sprawiedliwości społecznej i dobrobytu najszerszych mas (…) O Polskę, która podniesie stopę życiową najbiedniejszych i obniży niesprawiedliwie wysokie zyski warstw dotąd uprzywilejowanych. O Polskę, która szanując w rozsądnych granicach własność prywatną – wyzwoli kraj z bezsensu kapitalizmu i uspołeczni wielkie warsztaty pracy. (…) Polski ideał sprawiedliwości społecznej jest przeciwieństwem sowiecko-komunistycznej nędzy, w której niewolnicze życie pędzi chłop i robotnik rosyjski. Walczymy o Polskę wielką kulturalnie, to znaczy o upowszechnienie i uspołecznienie kultury w Polsce. W oparciu o znośne warunki materialne dążyć będziemy do zapewnienia wszystkim polskim rodzinom odpowiednich mieszkań (…) A w tych ludzkich mieszkaniach musimy zapewnić wszystkim rodzinom nie tylko samo życie, lecz także życie kulturalne, udostępniając najszerszym warstwom cały dorobek kultury duchowej i materialnej.
- Źródło: O jaką Polskę walczymy? (1943)
- Zobacz też: socjalizm

Wolę swoją wykuję, zmuszę się do bezwzględnej pracowitości i karności! Zduszę ambicję, przerobię siebie na ideał harcerza!
- Źródło: Andrzej Janowski, Być dzielnym i umieć się różnić. Szkice o Aleksandrze Kamińskim, Warszawa 1992, PWN, s. 48.

Współczesna dzielność musi być przeniknięta panowaniem nad sobą i męstwem, rozwagą i sprawiedliwością.
- Zobacz też: dzielność

Wychowanie nie poparte miłością do wychowanka jest bez wartości. Biada wychowawcy, który przyszedł do dzieci z chłodnym sercem. To jego tyczy się starożytne przysłowie o przekleństwie wychowywania cudzych dzieci. O człowieku, który przyszedł do dzieci z miłością – Chrystus mówi, że jest błogosławiony.