Tomas Tranströmer

szwedzki poeta, noblista

Tomas Tranströmer (1931–2015) – szwedzki poeta, pisarz i tłumacz, laureat literackiej Nagrody Nobla za rok 2011.

  • Bycie cały czas widocznym – życie
    pod obstrzałem wielu oczu –
    musi dawać specjalny wyraz twarzy.
    Twarz obłożoną gliną.
    • Źródło: Samotność II, tłum. Mirosław Rodziewicz
Tomas Tranströmer, 2008
  • Dwie prawdy zbliżają się do siebie. Jedna idzie z wewnątrz, druga z zewnątrz.
    Tam gdzie się spotkają będzie szansa zobaczyć siebie.
    • Źródło: Preludia II, tłum. Mirosław Rodziewicz
 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Półgotowe niebo.
  • Godzina ponad męczarniami.
    Było tak lekko.
    • Źródło: C-dur, z cyklu Półgotowe niebo (1962)
  • Wszyscy uśmiechali się za postawionymi kołnierzami.
    Było tak swobodnie.
    I wszystkie znaki zapytania poczęły śpiewać o istnieniu Boga.
    • Źródło: C-dur, z cyklu Półgotowe niebo
  • Odłożył pióro.
    Leży spokojnie na stole.
    Leży spokojnie w pustce.
    Odłożył pióro.
    • Han lade ifran sig pennan.
      Den vilar stilla pa bordet.
      Den vilar stilla i tomrummet.
      Han lade ifran sig pennan.
    • Źródło: Lamento, z cyklu Półgotowe niebo
    • Zobacz też: pisarz
  • Wściekłe morze ognia w przestrzeni
    uziemnia się w pieszczotę.
    Rozpoczęło się odliczanie czasu.
    • Źródło: Światło się wdziera (1993), z cyklu Półgotowe niebo


  • Jestem niesiony w mym cieniu
    jak skrzypce
    w czarnym pudle.
    • Źródło: Kwiecień i cisza (1996)
  • Jesteśmy na zabawie, która nas nie kocha. Pod koniec zabawa opuszcza maskę i pokazuje swe
    prawdziwe ja: plac manewrowy.
    • Źródło: Minusowe stopnie, tłum. Mirosław Rodziewicz
  • Już nie zachwyca mnie podróżowanie. Ale podróż mnie odwiedza.
  • Lód zwisa z krawędzi dachu.
    Sople: gotyk do góry nogami.
    • Źródło: Sześć zim, 4, z cyklu Żywym i umarłym, tłum. Leonard Neuger
  • Moje życie... Kiedy o tym myślę, widzę przed sobą smugę światła. Przy bliższym spojrzeniu smuga ta przybiera kształt komety, z głową i ogonem. Głowa o najsilniejszym świetle, to dzieciństwo i dorastanie. Dalej ku tyłowi kometa rozrzedza się. Ta najdalsza część, ogon, staje się coraz bardziej rozproszona, ale i szersza. Teraz jestem daleko z tyłu, w ogonie komety...
    • Źródło: Wspomnienia mnie widzą
  • Most: wielki ptak z żelaza żeglujący obok śmierci.
  • Nie wstydź się tego, że jesteś człowiekiem, bądź dumny!
    W twoim wnętrzu otwiera się sklepienie za sklepieniem bez końca.
    Nigdy nie będziesz gotowy i tak jest słusznie.
    • Opis: słowa anioła.
    • Źródło: Łuki romańskie, ze zbioru Niebieski dom, IBiS, Warszawa 2000, tłum.L. Neuger
    • Zobacz też: anioł
  • Oto nadchodzę ja niewidzialny człowiek, może zatrudniony
    przez wielką Pamięć, żeby żyć właśnie teraz.
  • Pod naszą czarującą grą min ukrywa się
    zawsze czaszka, twarz pokerzysty. Nawet kiedy
    słońce wolno przetacza się po niebie.
    Trwa partia szachów.
    • Źródło: Średniowieczne motywy, tłum. Mirosław Rodziewicz
  • Pośrodku życia bywa że śmierć przychodzi:
    bierze miarę z człowieka. O tej wizycie
    zapomina się, życie trwa. Lecz garnitur
    szyje się cichcem.
    • Źródło: Czarne widokówki, II, tłum.L. Neuger
  • Pustkowie nie zna słów.
    Niezapisane stronice ciągną się na wszystkie strony!
  • Stoimy przy urwisku, a w przepaści pod nami połyskują dachy domów kolonii trędowatych.
    Ze schodzeniem radzimy sobie, lecz nigdy nie udaje nam się zdążyć z powrotem przez urwiska, zanim się ściemni.
    • Źródło: Dziki Rynek (szw. Molokai, 1983)
    • Zobacz też: zmierzch
  • Tysiąc kilometrów, trzydzieści lat stąd,
    nikt czeka na nikogo. Śmierć,
    turystka w krzykliwym stroju,
    myli strony świata i pyta o drogę.
    • Źródło: Wycieczka osobista, tłum. Roman Kaźmierski
  • W lutym życie stało w miejscu.
    Ptakom nie chciało się latać, a dusza
    obijała się o kształt świata jak łódka
    o pomost, do którego ją przycumowano.
    • Źródło: Twarzą w twarz, tłum. Katarzyna Tubylewicz
    • Zobacz też: dusza