Mgły Avalonu

Mgły Avalonu (ang. The Mists of Avalon) – powieść autorstwa Marion Zimmer Bradley. Tłumaczenie – Dagmara Chojnacka.

• Był taki czas, kiedy wędrowiec, jeśli miał ochotę i znał choćby kilka tajemnic, mógł wypłynąć łodzią na Morze Lata i dotrzeć nie do Glastonbury pełnego mnichów, lecz do Świętej Wyspy Avalon. W tamtych czasach wrota łączące światy unosiły się we mgle i otwierały wedle myśli wędrowca.
  • Opis: pierwszy z monologów Morgiany.
  • Źródło: str. 7

• Ciało musi być sługą umysłu, nie jego panem. Umysł nie może skupić się nad rzeczami świętymi, czy wiedzą lub być uspokojony podczas długiej medytacji, która otwiera go na inne wymiary, jeśli ciało krzyczy „Nakarm mnie!” albo „Mam pragnienie!”.
  • Zobacz też: ciało, umysł

• Kiedy Bogowie podejmują decyzję, jakież ma znaczenie, co zrobią śmiertelni, nawet za pomocą czarów i zaklęć?

• Łzy sprawiają, że kobiety są bardziej realne, bardziej bezbronne; kobiety, które nigdy nie płaczą, przerażają mnie, bo wiem, że są silniejsze ode mnie i zawsze się trochę boję tego, co zrobią.
  • Zobacz też: kobieta, łzy

• Nawet najtwardsze słowa nie łamią kości.
  • Zobacz też: kości, słowo

• Nie nazywaj żadnego człowieka szczęśliwym, póki nie jest martwy

• Piękno nie jest jedynie w jasnej twarzy, ale ukryte jest w środku.
  • Zobacz też: piękno

• Sam symbol jest niczym, gdyż rzeczywistość jest wszystkim.
  • Zobacz też: symbol

• Słowa, które mówimy, tworzą cienie tego, co ma nadejść i wypowiadając je, pomagamy im się spełnić.

• Słowa rzucone w gniewie mają złą moc powracania wtedy, gdy najmniej ich pragniesz.

• Wszystkie łzy wylewane przez kobiety nie zostawiają śladów na tym świecie.
  • Zobacz też: świat

• Zaklęcia rzadko czynią to, czego się po nich oczekuje.
  • Zobacz też: zaklęcie