Kazimierz Rudzki

Kazimierz Rudzki (1911–1976) – polski aktor, reżyser, konferansjer i pedagog.

Cytaty z monologów kabaretowych edytuj

A te narzekania, że trudno znaleźć amatora na rolę złodzieja… Naprawdę, nie przesadzajmy… to do potopu film szuka kandydatki… bo reżyser zawsze chce mieć coś nowego na podorędziu… oczywiście w sensie inspiracji… Ale, panowie – na złodzieja? Z naturszczyków zawsze się coś dobierze.
To zupełnie jak w tym dowcipie. Córka przybiega do matki i wzburzona mówi: „Mamo, on powiedział, że jak go zdradzę, to mnie zabije!” matka na to z właściwą sobie wychowawczą postawą: „Nie denerwuj się, moje dziecko… twój tatuś był taki sam… i widzisz, żyję i doskonale się czuję…”
- Źródło: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku... Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 27.

Ja bardzo przepraszam… tak sobie słucham, co panowie tutaj mówią… Muszę przyznać… poruszyli panowie takie bogactwo tematyczne, że aż strach… znaczy nie strach w tym rozumieniu, że nie można, ale raczej podziw, że – można…
- Źródło: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 26.

Jako aktor teatralny był postacią kontrowersyjną. Miał licznych i zagorzałych zwolenników, wielbicieli, miał i przeciwników, zwłaszcza w środowisku aktorskim, które widziało w nim raczej utalentowanego dyletanta aniżeli zawodowego aktora. Lubiano go, szanowano, ale częstokroć uważano za dziwaka, który wspaniale opanowawszy szereg zawodów i zajęć, bawi się jeszcze od czasu do czasu aktorstwem. Ja sam, który będąc od lat jego przyjacielem, byłem zarazem przez lat wiele jego dyrektorem i obsadzałem go – zbyt rzadko może w stosunku do jego chęci, ambicji i zapewne możliwości – miałem do jego aktorstwa stosunek ambiwalentny.
- Autor: Erwin Axer,
- Źródło: Helena Głowacka, Wspomnienia o Kazimierzu Rudzkim

Mój Boże, cóż to za fantastyczna twarz! I talent! I kultura aktorska!
- Autor: Juliusz Kydryński, Dwie komedie wesołe i dwie tragiczne, „Życie Literackie” nr 4, 26 stycznia 1958, s. 9.

Na jednym z pierwszych przedstawień, w styczniu 1971 roku, pan Kazimierz (…) został po programie i powiedział, że aktualność i formuła naszego kabaretu to coś, co mu o wiele bardziej odpowiada niż „Syrena” i „Dudek”. Powiedziałem, że wrota „Egidy” są przed nim szeroko otwarte. (…) zaproponowałem, aby prowadził komentarz z widowni. (…) W pierwszej chwili ludzie byli zdezorientowani, gdy nieomal w pół słowa przerywał czyjś tekst, mówiąc od stolika: „Przepraszam bardzo, ale w związku z tym, co tu jest mówione, mam pewne uwagi, zastrzeżenia” (…).
- Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 24, 26.

Należał do gatunku aktorów, zbyt częstych ostatnio w Polsce, którzy grają tylko siebie, czy też grają sobą, ale nie mają tych atutów, które miał on. Nie są Rudzkim.
- Autor: Erwin Axer, culture.pl

Pożegnaliśmy się w lecie, wyjechałem, a kiedy powróciłem w jesieni na dzień jeden, dzwonił do mnie, żeby się usprawiedliwić z niemożności zagrania w Katowicach swojej roli z Rzeczy listopadowej. Był właśnie w szpitalu. Mówił rzeczowo i dość raźnie, ale słuchając, wiedziałem, że wie [że umiera], i on wiedział już, że ja wiem. Pożegnał się krótko, tak jak zwykł się był żegnać, bez względu na to, czy to było na jutro, na rok, czy na zawsze.
- Autor: Erwin Axer, culture.pl

Przede wszystkim (…) był naszym mistrzem, prawdziwym profesjonalistą w naszym gronie. Dużo się od niego nauczyliśmy, przecież nie oszukujmy się, nasze amatorstwo wymagało szlifu.
- Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 28.