Wikicytaty

Jacek Szafranowicz

polski poeta, publicysta

Jacek Szafranowicz (ur. 1983) ― polski poeta i prozaik, także publicysta oraz tłumacz.

Jacek Szafranowicz (2005)

Wiersze

edytuj
  • Niebo nabiera koloru róży, zieleń traw pokrywa melancholia.
    Chce mi się całować, chce mi się być
    obok ciała drugiego człowieka.
    Tyle lat bez ciała drugiego człowieka.
    • Źródło: Maja

W publicystyce

edytuj
  • Czemu dziś ja, facet po trzydziestce, wolę słuchać, dajmy na to, Forest Swords niż Nine Inch Nails? Bo jako dorosły chłop nienawidzę nostalgii, a Trent Reznor woli grać w kółko to samo. Nie ma on już w sobie ani grama desperacji, która pchała go wcześniej, żeby nagrywać wściekłą muzykę.
  • Lęk przed spojrzeniem na siebie trzeźwym okiem to bolączka wielu gwiazd rocka, i co w tym tekście rusza najmocniej, to fakt, że, podobnie jak w muzyce, Mötley Crüe również tu idą na całość, rozumieją bowiem istotę autobiografii, wiedzą, co tchnie ducha w historię, da jej prawdziwego kopa. Mają odwagę odsłonić się jako zwykłe, pogubione i nieporadne jednostki; opowiedzieć o bolesnym procesie budowania wewnętrznej integralności, konfrontacjach z tytułowym brudem, który regularnie zamiatali pod dywan sławy i dekadenckich wojaży.

Człowiek za murem

edytuj
Pełny tekst
  • Odzywam się w pewnym momencie, kiedy on tak chodzi i chodzi po salonie, że mogę być dziś nieco spowolniony, bo obudziłem się zmęczony i nawet długi chłodny prysznic niewiele na to pomógł. „Weź nic nie mów o byciu zmęczonym – komentuje. – Albo krzyż, albo wzrok, albo coś innego, ale zawsze coś. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się wyspałem. To musiało być bardzo dawno temu”. Nietrudno dać wiarę jego słowom. Gunia jest bowiem na co dzień człowiekiem bardzo zajętym. Niebezpiecznie wręcz zajętym. A może to go właśnie zabezpiecza.
  • Dzieciństwo jest jeszcze bardziej przereklamowane niż dorosłość, bowiem dotkliwych ciosów nie sposób przeżyć świadomie.
  • Za naiwne myślenie, że w dzisiejszym świecie można jeszcze spotkać dżentelmenów, trzeba nieraz słono zapłacić.
  • Mówię mu w pewnym momencie, bez owijania w bawełnę, że gdybym pisał taką prozę, jaką on pisze, prędko chodziłbym po ścianach, a on wtedy bez wahania odpowiada, że gdyby nie pisał właśnie takiej prozy, jaką pisze, sam prędko chodziłby po ścianach.
  • Dochodzimy do przytomnego wniosku, że inflacja dobrze podziała na jakość literatury polskiej. „To pójdzie efektem domina, zobaczysz – mówię. – Zostaną głównie te wydawnictwa, które prowadzą ludzie z wyobraźnią. Będzie mniej wydawanych książek i będzie większa konkurencyjność. Nie będzie tego całego kolesiostwa, bo na takie gesty zwyczajnie nie będzie forsy. Czyli wszystko dla dobra literatury polskiej”.

W prozie

edytuj

Sny z kwarantanny

edytuj
Pełny tekst
  • Ci, którzy lubią opowiadać swoje sny, zwyczajnie tęsknią za ciekawą rzeczywistością.
    • Zobacz też: sen
  • Śniło mi się, że przebrałem się za kota, a kot przebrał się za mnie i pytał: gdzie trzymasz kawę?
  • Śniło mi się, że piłem u siebie w mieszkaniu alkohol z Antonim Pawlakiem. I nie byłoby w tym niczego szczególnego, gdyby nie to, że z każdym kolejnym łykiem whisky coraz bardziej siwiały mu włosy. Trochę mnie to zaczęło martwić, więc zapytałem: Antek, co się dzieje?, a on odpowiedział: Zaraz będę publicznie czytać wiersze, na co ja odparłem: Przecież od tego się nie umiera, a on wówczas powiedział: Niby nie, ale przede mną będzie czytać Czesław Miłosz, a on z Ameryki, to zgarnie wszystkie dziewczyny.
  • Życie dopadnie cię wszędzie – nawet we śnie. Śnił mi się Lovecraft. Powiedział: Została mi jedna kartka papieru. I teraz mam do wyboru: albo napisać list samobójczy, albo zachować ją na wypadek, kiedy będę potrzebował się wysrać. I kto mi teraz powie, że życie nie jest podłe?

W recenzjach filmowych

edytuj
  • Wiele lat temu złożyłem sobie przysięgę, że już nigdy w tym życiu nie obejrzę filmu z Nicolasem Cage’em. Zakładam, że wielu z nas złożyło sobie wiele lat temu taką przysięgę. Ale Nicolas Cage jest tutaj idealnie obsadzony: ta jego blada, znękana i pozbawiona witamin gęba to doskonały plakat nastroju tego miasta: zmęczonego, a zarazem kipiącego od gniewu i szaleństwa.
  • Oglądałem Złego porucznika a zarazem dorastałem do niego ― co niegdyś było równie szokującym, co fascynującym zjazdem tunelem rozpusty do wrzącego basenu dekadencji, dziś jest całkiem niegłupim filmem psychologicznym. Krótko mówiąc: trzeba najpierw własne piekło przeżyć, żeby właściwie odczytać Złego porucznika.
  • Kto siedział na łóżku patrząc, jak ktoś drugi umiera w ohydnej powolności, ten widział o wiele więcej niż w Miłości – i widział o wiele prawdziwiej.
  • The Innocents to mój ulubiony horror. Ilekroć o nim wspominam przy okazji rozmów z ludźmi, którzy deklarują, że kochają horrory, najczęściej okazuje się, że mój ulubiony horror nie był widziany przez tych, którzy kochają horrory. Z pewnością jest to temat do refleksji.
  • Z czego biorą się najczęściej najpaskudniejsze konflikty między ludźmi? Z arogancji. Z tego, że ktoś jest przekonany, że zna kogoś drugiego na wylot.
  • Piekło to często dwóch ludzi, z których żaden od pewnego momentu nie potrafi powiedzieć: Dosyć tego.
  • Corbet zdaje się nie widzieć, że jak opowiada się historię o gwieździe pop formatu Lady Gagi, to przede wszystkim trzeba mieć naprawdę dobre kawałki, inaczej nikt nie da wiary w jej sukces.
  • Nie jest łatwo robić film, który będzie trzymać się kupy, mając na pierwszym planie antybohatera.

W recenzjach muzycznych

edytuj
  • My [ludzie] faktycznie mamy niebywały talent do rujnowania wszystkiego, co natura powoła do życia.
  • Cóż za ironia, że młoda dziewczyna chce tu rozdawać karty i mieć władzę nad całością projektu, a wybrała do gry starszych panów, którzy ustawiają ją na swojej szachownicy jak pionka, z którym robią, co im się podoba. I ona się pokornie zgadza, i właśnie dlatego ta rozgrywka wypada przeważnie tak nijako.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Jacek_Szafranowicz&oldid=589978”