Dziękuję za wspomnienia

Dziękuję za wspomnienia (ang. Thanks for the Memories) – powieść irlandzkiej pisarki Cecelii Ahern. Tłumaczenie – Joanna Grabarek.

• Ale we mnie nie ma życia. Nie czuję go (…). Serce bije mi coraz szybciej, samotny wojownik stojący na ringu, wyrzucając triumfalnie w górę dłoń odzianą w czerwoną bokserską rękawicę. Odmawia poddania się. To jedyna część mnie, która chce żyć, której kiedykolwiek na czymkolwiek zależało.
  • Źródło: prolog

• Codzienne, zwykłe rzeczy trzymają nas przy życiu. Jakże niezwykła jest zwyczajność. To narzędzie, które pomaga nam iść przez życie, matryca normalności.
  • Źródło: rozdział 32

• (...) gdy jest się w kłopocie, szuka się odpowiedzi z większą determinacją, niż kiedy takiej potrzeby nie ma. Właśnie to nowe zrozumienie pomaga poradzić sobie z najgorszym.
  • Źródło: rozdział 26

• Im dłużej żyłam, tym bardziej przekonywałam się, że ludzi nigdy naprawdę nie nużą przebieranki i udawanie, nieważne, ile minęło lat od dzieciństwa. Nasze kłamstwa stają się po prostu bardziej wyrafinowane, oszukań­cze słowa elokwentne. Od kowbojów i Indian, lekarzy i pielęgniarek do męża i żony. Nigdy nie przestajemy udawać.
  • Źródło: rozdział 7
  • Zobacz też: dzieciństwo, kłamstwo

• Między dwoma skrajnościami wisi cienka zasłona. Delikatna, przezroczysta, żeby nas ostrzec lub pocieszyć. Czujesz nienawiść, ale gdy spojrzysz przez zasłonę, dostrzeżesz możliwość miłości. Jesteś smutny, ale po drugiej stronie możesz zobaczyć radość. Idealny porządek i kompletny bałagan – wszystko zmienia się tak szybko, w mgnieniu oka.
  • Źródło: rozdział 26
  • Zobacz też: bałagan, nienawiść, porządek

• Miłość i wojna są zbudowane na tych samych fundamentach.
  • Źródło: rozdział 26
  • Zobacz też: miłość

• (…) najtrudniejsze, najbardziej przerażające chwile, jeżeli człowiekowi uda się stawić im czoło, zmieniają się w najbardziej odważne. Kiedy czujemy się najsłabsi, częstokroć okazujemy najwięcej siły. Kiedy sięgamy dna, niejednokrotnie potrafimy unieść się wyżej niż kiedykolwiek. Przeciwieństwa zawsze ze sobą graniczą. Tak szybko jedno zmienia się w drugie. Rozpacz można pokonać jednym uśmiechem obcego człowieka, pewność siebie może zostać zmiażdżona obecnością kogoś, kto wzbudza w nas strach. (…) Wszystko zawsze balansuje na granicy, tuż pod powierzchnią. Lekkie potrząśnięcie zmienia równowagę. Emocje są takie do siebie podobne.
  • Źródło: rozdział 26

• Nie ma prostej drogi wiodącej tam, dokąd pragniesz dotrzeć.
  • Źródło: rozdział 38

• Nie wolno wzdychać w czasie startu samolotu.
  • Źródło: rozdział 19
  • Zobacz też: samolot

• (…) szczęście i smutek są w gruncie rzeczy bardzo podobne. Oddziela je tylko cienka niczym włos linia, która drga pośrodku emocji, zamazując granicę między skrajnymi przeciwieństwami. Wibruje lekko, niczym sieć pajęcza, na którą spadła kropla deszczu.
  • Źródło: rozdział 26
  • Zobacz też: smutek, szczęście

• Szybko, szybko, szybko. Zawsze gdzieś się spieszymy. Nigdy nie zostajemy w jednym miejscu, ciągle usiłujemy dostać się gdzie indziej.
  • Źródło: prolog
  • Zobacz też: pośpiech

• Tak naprawdę wszyscy kręcimy się bez celu, wypełniając czas, który nam przeznaczono tu, na ziemi. Po prostu lubimy się czuć lepsi, tworząc listy ważnych spraw.
  • Źródło: rozdział 13
  • Zobacz też: cel

• Wszystko rośnie. Włączając w to miłość. A jeżeli i ona rośnie każdego dnia, jak możesz oczekiwać, że tęsknota kiedykolwiek cię opuści? Wszystko wzrasta, nasza zdolność do radzenia sobie z tym również. Dzięki temu jakoś żyjemy.
  • Źródło: rozdział 24

• Wszyscy – i wszystko – mają swoje demony, swoje przyciski autodestrukcji.
  • Źródło: rozdział 24

• Wylądowałam. A moje serce nadal bije. Nawet złamane, nie przestaje pracować.
  • Źródło: prolog
  • Zobacz też: serce