Yves Congar

Yves Marie Joseph Congar (1904–1995) – francuski teolog, dominikanin, uczestnik soboru watykańskiego II, kardynał od 1994.

Teolog na wygnaniu. Dziennik 1952–1956

(przeł. M. Romanek, Poznań 2008)

Gestapo i totalitaryzm rzymskiego dworu.
- Opis: o Kurii Rzymskiej.
- Źródło: s. 98.

Rzym zakazuje mówienia niemal o wszystkim, co nie mieści się w ciasnych rzymskich granicach albo nie odpowiada rzymskiemu dyktatowi. W ten sposób dochodzimy (...) do prawdziwego fałszowania prawdy.
- Źródło: s. 17.

Rzym żyje we własnym świecie, w świecie, w którym wszystko sprowadza się do posłuszeństwa okraszonego hipermaryjną pobożnością.
- Źródło: s. 159.
- Zobacz też: kult maryjny

[Słyszałem] pomruki maszyny, która pracuje powoli pod znakiem podwójnej i jedynej pobożności: papieskiej i maryjnej.
- Źródło: s. 162.

[Święte Oficjum] to najwyższe, nieugięte gestapo, z którego decyzjami nie można dyskutować.
- Źródło: s. 93.
- Zobacz też: Święte Oficjum

Zadaję sobie pytanie, czy moje powołanie nie polega na złożeniu siebie w ofierze, siebie samego, łącznie ze swoim szczęściem i swoim rozwojem duchowym, aby walczyć z rzymską hydrą: by pomóc przyszłym pokoleniom, by nie zaznały wpływu tej Bestii. Jest walka, którą trzeba prowadzić, świadectwo, które trzeba składać.
- Źródło: s. 347.

(tłum. M. Deskur, Warszawa 2001)

Pozytywna ocena religii islamu jest niepodważalna (…) Mahomet był człowiekiem religijnym, człowiekiem nadzwyczajnym i nadzwyczajnie głębokim.
- Źródło: s. 40.
- Zobacz też: islam, Mahomet

Sobory czysto łacińskie nie są soborami ekumenicznymi, lecz soborami patriarchatu łacińskiego.
- Źródło: s. 63.

Świeccy potrzebują być podmiotem. Dotyczy to zwłaszcza kobiet, wiele z nich odchodzi dziś od Kościoła, ponieważ są rozczarowane niewystarczającą rolą, jaką się im przyznaje.
- Źródło: s. 75.

[W ekumenizmie] nie chodzi o niemożliwe materialne odtworzenie Kościoła z epoki Ojców, ale o wspólne uznanie, jako warunku koniecznego i wystarczającego wspólnoty, istoty wiary i struktur Kościoła Ojców i siedmiu pierwszych soborów ekumenicznych. To wymagałoby od wszystkich głębokiego nawrócenia konfesyjnego. Utopijne marzenie? A kto zaproponuje inną syntezę? I jaką?
- Źródło: s. 90.
- Zobacz też: ekumenizm

Być może Rzym straci w jednej chwili to, czego zbudowanie zajęło mu sześć stuleci.
- Opis: słowa z 28 października 1968 (odnośnie wydania encykliki Humanae vitae papieża Pawła VI.
- Źródło: Bernard Lecomte, Tajemnice Watykanu, tłum. Michał Romanek, Wydawnictwo Znak, Kraków 2010, ISBN 9788324013890, s. 167.

Kiedy zadaje mi się to pytanie [Czy Jezus ustanowił papiestwo?], mogę odpowiedzieć przez „Tak” lub „Nie”, przy czym owo „Nie” jest bardziej prawdopodobne niż „Tak”.
- Źródło: Adam Małaszewski, O. Iwo Congar – szara eminencja Vaticanum II, „Zawsze wierni” nr 1/2002 (44), piusx.org.pl
- Zobacz też: papiestwo

Reformacja, zwłaszcza w swej formie luterańskiej, wniosła elementy bardzo pozytywne w dziedzinę badań biblijnych, historycznych i teologicznych. Tylko jeden Bóg mógłby sporządzić bilans strat i zysków.
- Źródło: S. Napiórkowski, Jak uprawiać teologię, wyd. 3, Wrocław 1996, s. 26, przypis 9.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

To, że taki imbecyl, taki podczłowiek jak Pizzardo będzie odpowiedzialny za uniwersytety i seminaria to skandal i rzecz niezwykle poważna (...). Ten nędzny dziwak, ten nawet nie przeciętniak bez kultury, bez horyzontów, bez człowieczeństwa (...). Ten Pizzardo, który ma czerwoną piżamę i kalesony (...) który targuje się przy zakupie gazety (...). Co za przerażająca komedia!
- Opis: o kard. Giuseppe Pizzardo
- Źródło: fsspx.pl, 20 maja 2012

Zetknął się z ideami modernistycznymi. Wkrótce też doszedł do przekonania, że właśnie teolodzy katoliccy jego pokolenia realizować będą w myśli chrześcijańskiej to, czego bez powodzenia usiłowali dokonać moderniści – to znaczy stosować odpowiednie nowoczesne metody krytyczne w badaniu podstawowych danych chrześcijaństwa i ujmować rzeczywistość religijną od strony subiektywnego przeżycia.
- Autor: M. Schoof, Przełom w teologii katolickiej, Kraków 1972, s. 105, 106.