Stolica Apostolska

Stolica Apostolska – władza zwierzchnia papieża w Kościele katolickim wraz z jej instancjami wykonawczymi, stanowiąca suwerenny podmiot prawa międzynarodowego, mająca obecnie siedzibę w państwie Watykan, które jest z nią połączony unią personalną i funkcjonalną i nad którym sprawuje ona wyłączne zwierzchnictwo oraz suwerenną władzę i jurysdykcję.

• Kiedy zadaje mi się to pytanie [Czy Jezus ustanowił papiestwo?], mogę odpowiedzieć przez „Tak” lub „Nie”, przy czym owo „Nie” jest bardziej prawdopodobne niż „Tak”.
  • Autor: Yves Congar
  • Źródło: Adam Małaszewski, O. Iwo Congar – szara eminencja Vaticanum II, „Zawsze wierni” nr 1/2002 (44), piusx.org.pl
  • Zobacz też: Jezus Chrystus

• Ogrom nepotyzmu papieża oburzał nawet najmniej wrażliwych spośród mu współczesnych. Z grona sześciu jego bratanków i siostrzeńców dwóch – Julian della Rovere (późniejszy papież Juliusz II) i Piotr Riario – od razu zostało kardynałami, a trzeci, Hieronim Basso, kapelusz kardynalski dostał kilka lat później.Deszcz godności i przywilejów spadł też na innych członków jego rodziny.
  • Opis: o papieżu Sykstusie IV
  • Autor: Gerard Noel, Występni papieże renesansu, wyd. Amber, Warszawa 2007.
  • Zobacz też: nepotyzm

• Przemawiając w 1999 roku w siedzibie naszego parlamentu, Jan Paweł II podkreślał poparcie Stolicy Apostolskiej dla integracji Polski z Unią Europejską.
  • Autor: Andrzej Duda
  • Źródło: Wystąpienie Prezydenta podczas Zebrania Plenarnego Rady Konferencji Episkopatów Europy, prezydent.pl, 15 września 2018.
  • Zobacz też: Polska w Unii Europejskiej

• Termin „Kościół Apostolski” lub „Stolica Apostolska” (sedes apostolica) był w użyciu początkowo w odniesieniu do wszystkich Kościołów, które mogły się wykazać apostolskim pochodzeniem, dopiero kancelaria Damazego wylansowała nowy uzus, wedle którego termin ten oznaczać winien wyłącznie Kościół rzymski. Akceptacja tego pomysłu nie była natychmiastowa, dopiero w VI w. został on powszechnie przyjęty.
  • Autorka: Ewa Wipszycka, Kościół w świecie późnego antyku, Wyd. Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2014, s. 54.
  • Zobacz też: Damazy I