Władysław Pniewski
nauczyciel, publicysta, działacz oświatowy na Pomorzu Gdańskim i Kaszubach
Władysław Pniewski (1893–1940) – polski językoznawca i filozof, nauczyciel.
Osobnicze cechy językowe w muzyce żywego słowa edytuj
- Po objawach zewnętrznych poznajemy ludzi, oceniamy ich wartość psychiczną, wdzieramy się do ich duszy. Wprawdzie życie wewnętrzne jednostki jest bardzo skomplikowane, niekiedy nawet zagadkowe, jednakie poznanie go chociażby tylko do pewnego stopnia, rozumienie zamiarów otaczających nas osób, ich myśli lub sposobu myślenia pozwala nam żyć społecznie, pozwala nam współżyć i współtworzyć. Gdyby nie możność poznania bliźniego, bylibyśmy strasznie opuszczeni, strasznie bezsilni: (...) życie zbiorowe, postęp i kultura byłyby niemożliwe.
- Źródło: „Język Polski” nr 4, wrzesień-październik 1922, s. 12.
- Zobacz też: psychika
- Słowo ludzkie jest nicią, po której dotrzeć można do wnętrza życia duchowego jednostki. Słowo – to najdoskonalszy wyraz tego życia: w słowie mieści się bowiem nietylko myśl, ale także uczucie i wola, zapomocą słowa da się wyrazić mniejszym lub większym stopniu wszystko, czegośmy świadomi lub podświadomi, co czujemy, czego chcemy i pragniemy w najgłębszych tajnikach serca naszego.
- Źródło: „Język Polski” nr 4, wrzesień-październik 1922, s. 13.
- Zobacz też: słowo
- (...) to szczerość zbliża ludzi, obłuda zaś oddala: z jednej strony przyjaźń i siła, z drugiej niezgoda i bezwład. Dlatego też społeczeństwo, oparte na szczerości w uzewnętrznianiu przeżyć duchowych, jest silne, odporne na wszelkie napaści, społeczeństwo zaś w którem górują obłuda, fałsz i podła maska, jest niezgodne na wewnątrz, bezsilne na zewnątrz, zawsze bezpłodne w pracach zbiorowych.
