Quo vadis
powieść historyczna Henryka Sienkiewicza
Quo vadis – powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza z 1896 roku.
- Bogowie i ludzie szukają miłości.
Quo vadis
- Dokąd idziesz (Panie)?
- Quo vadis (Domine)? (łac.)
- Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i ostatnie słowa. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu Chrystusowi.
- Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
- Postać: Petroniusz
- Opis: do Winicjusza.
- Głupota (…) w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni.
- I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
- Źródło: epilog
- Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.
- Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
- Źródło: t. I, rozdz. 15
- Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.
- Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
- Źródło: t. III, rozdz. 30
- Miłość się oddaje, nie odbiera.
- Miłość zmienia jednych więcej, drugich mniej (…).
- (…) nie dość kochać dobrych, ale trzeba kochać i złych, gdyż tylko miłością można z nich złość wyplenić.
- O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
- Opis: Petroniusz
- Źródło: t. III, rozdz. 8
- Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
- Źródło: t. I, rozdz. 21
- Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
- Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.
- Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
- Opis: Petroniusz do Winicjusza
- Źródło: t. I, rozdz. 1
- To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
- Opis: Petroniusz do Chilona.
- Ty będziesz duszą mojej duszy.
- Opis: spotykane wcześniej u Zygmunta Krasińskiego w Fantazji życia wiersz 263 (utworze powstałym w latach 1841–1842, a wydanym w 1912 roku), występuje w wersji: Duszo mej duszy!
- Źródło: tom II, rozdział 17
- Tylko wielcy artyści mogą się czuć wobec sztuki małymi.
- Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję.
- Opis: kwestia wypowiedziana przez Petroniusza.