Paweł I Romanow

Paweł I Romanow (1754–1801) – cesarz Rosji od 1796 do 1801.

Litości! Litości! Powietrza! Błagam, powietrza!
- Opis: ostatnie słowa
- Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, tłum. Anita i Krzysztof Staroniowie, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1998, ISBN 8305129713, s. 354.

Wybranka musi być źródłem rozkoszy w teraźniejszości i przyszłości.
- Opis: po spotkaniu z kandydatkami na swą żonę.
- Źródło: Wioletta Zielecka, Paweł I w: Romanowowie (tom 3. z serii Dynastie Europy), Biblioteka Gazety Wyborczej, ISBN 9788326800832, 2010, s. 30.

Zmarła na wylew po kolejnej orgii.
- Opis: o Katarzynie II.
- Źródło: José María López Ruiz, Tyrani i zbrodniarze. Najwięksi nikczemnicy w dziejach świata, tłum. Agata Ciastek, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006, s. 200

O Pawle I Romanowie

Ja nie jestem ojcem grzechu. Przyjm moją naukę, to uznam cię za mojego syna.
- Autor: Konrad Seliwanow, założyciel praktykującej autokastrację sekty skopców
- Opis: gdy Paweł I zapytał Seliwanowa, czy jest jego ojcem, gdyż ten podawał się za niby ocalałego Piotra III.
- Źródło: Błażej Dąbrowski, Wykastrowane archanioły, „Focus Historia” nr 12 (92)/2014 (grudzień)

Ojciec zmarł na apopleksję. Teraz będzie tak, jak było za babki.
- Autor: Aleksander I Romanow, jego syn
- Źródło: Andrzej Szwarc, Marek Urbański, Paweł Wieczorkiewicz, 100 postaci, które tworzyły historię Polski, wyd. Świat Książki, Grupa Wydawnicza Bertelsmann Media, Warszawa 2000, ISBN 837311288X, s. 242.

Paweł miał wybuchowy charakter, co nieżyczliwi przedstawiali jako dowód choroby psychicznej. Jego los był na miarę Szekspirowskiego Hamleta. W zabójstwie jego ojca, Piotra III, maczała palce matka Katarzyna II. Monarchini nienawidziła syna, chciała przekazać tron bezpośrednio wnukowi Aleksandrowi. Gdy zmarła, Paweł zaczął reformować państwo i odgrywać się na ulubieńcach Katarzyny, co doprowadziło do dworskiego spisku.
- Autor: Roman Daszczyński, Nie igraj z Azjatą, „Ale Historia Extra” nr 1 (1), listopad 2012, s. 29.

Paweł w ciągu długich lat odosobnienia i wyczekiwania ułożył sobie wszystko, co zamyślał dokonać, gdy tylko będzie miał władzę w swych rękach. Dlatego też zmiany, nowe postanowienia i czyny z niesłychaną szybkością następowały jedne po drugich. (…) Oficerowie gatczyńscy nagle posunięci zostali w stopniach i ujrzano wkrótce starych wojskowych zmuszonych podawać się do dymisji albo też, zarówno z elegantami i trefnisiami dworskimi, słuchać rozkazów nieokrzesanych chłopów, zupełnie nikomu nie znanych, których nazwiska wymawiano niekiedy chyba jedynie, aby z nich szydzić. (…) Wśród dziwactwa i śmieszności nawet, jakie towarzyszyły wszystkim aktom tego panowania, miały one podstawę lub słuszną, sprawiedliwą i użyteczną stronę; tak więc cesarz rozkazał, aby każdy z młodych ludzi na dworze wybrał sobie jakąś służbę i jej się poświęcił. Nie było już wolno służyć w gwardii po dyletancku. Odkąd służbę traktować zaczęto bardzo na serio, większa część młodzieży poświęciła się karierze cywilnej.
- Autor: Adam Jerzy Czartoryski, Pamiętniki