Niewolnica Isaura

Niewolnica Isaura (port. Escrava Isaura) – brazylijska telenowela, z lat 1976–1977, w reżyserii Miltona Gonçalvesa i Hervala Rossano. Autorem scenariusza jest Gilberto Braga.

Lucélia Santos,
odtwórczyni roli tytułowej

O serialu

• Gdy leci Isaura w telewizji, na ulicach Piaskowej Góry nie ma kobiet, pustoszeje promenada wzdłuż Babela i nawet lodów z budki nikt nie kupuje (…).
  • Autor: Joanna Bator, Piaskowa Góra, wyd. WAB, Warszawa 2009, s. 287.

• Izaura była niewolnicą piękną w dalekiej Brazylii, która bardzo różni się od Wałbrzycha. (…) Oczy miała Izaura ciemne, włosy z przedziałkiem, suknie z bufkami i skórę białą prawie jak murzyńskie zęby. Leoncio to jest właściciel Izaury i jej prześladowca, ale nie brzydki jest, nie, raczej tajemniczy. Ten Leoncio straszny cham, własną żonę spalił sam, a Izaura jak lilija błaga go, nie zabijaj, śpiewają dzieci w wałbrzyskich przedszkolach, bo też oglądają Isaurę.
  • Autor: Joanna Bator, Piaskowa Góra, op. cit., s. 284.

• Krysia Śledź po stronie Leoncia się ustawia i mówi, że jakby chciał, toby wziął [Izaurę], takie jego pańskie prawo, a wtedy w Jadzi, zwykle tak zgodnej, nagle coś się odwraca do góry nogami (…). Ma prawo, Jadzi zdaniem, Izaura do oporu, taki opór tylko miłość rozpala. Od długości i intensywności męskiego nacierania rośnie temperatura nacierającego i nacieranej. Opór zwiększa męski szacunek, bo taki mężczyzna bardziej będzie cenił, przy czym się namęczył. Ma się opierać Izaura kobieta, żeby ulec mężczyźnie Leonciowi. Najpierw opieranie, potem uleganie.
  • Autor: Joanna Bator, Piaskowa Góra, op. cit., s. 286.