Julian Przyboś

Julian Przyboś (1901–1970) – polski poeta i eseista. Ojciec Uty.

Julian Przyboś (1941)

Zapiski bez daty

(Warszawa 1970)

• Artysta dawno został wyzwolony, sztuka nie jest służebnicą żadnych innych porządków niż swój, sztuka jest autonomiczną dziedziną działalności humanistycznej.
  • Źródło: Irritabile genus, s. 174.
  • Zobacz też: sztuka

• (…) chyba nie owo „cogito” konstytuuje świadomość, że się jest, ale takie właśnie poczucie współkwitnienia ze światem, współbycia ze wszystkim. Jest się o tyle, o ile się współjest.
  • Źródło: Ergo sum, s. 170.
  • Zobacz też: byt

• Dla mnie natchnienie – to pokonane lenistwo. W tej definicji równie ważnym składnikiem jest lenistwo, co zwycięstwo nad lenistwem.
  • Źródło: Jak mieć natchnienie, s. 119.
  • Zobacz też: natchnienie

• Sądzę, że poezja, że w ogóle piśmiennictwo wymaga, ażeby o nim powiedzieć na początku lub końcu: tak lub nie, czyli zdecydować się: pisać, czyli wyrażać, wierząc, że się wyraża – albo przestać pisać, kiedy po krótkim lub długim pisaniu doszło się do przekonania, że się nie wyraża tego, co co chodzi. (…) Podejrzewać i sprawdzać wszystko, co się tyczy języka, ale zweryfikowawszy zaufać zrehabilitowanemu po nadużyciach werbalistów słowu.
  • Źródło: Dubitandum et not dubitandum est, s. 185–186.
  • Zobacz też: poezja

Inne

• Alpy ścigane wzrokiem ze szczytu na szczyt
  uciekają wyżej,
  wyżej przebiły błękit i zajęły niebo
  • Źródło: Giessbach
  • Zobacz też: Alpy

• Bądź ze mną.
  Cierpliwie, zawzięcie.
  Długo, najdłużej.
  Tak czekałem, że wiem to na pewno:
  ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy
  i stanie się bez cierni – niedotkięciem róży
  • Źródło: Róża

• Chciał mieć sławę pośmiertną za życia.
  • Źródło: W czasie zaprzeszłym
  • Zobacz też: sława

• Czemu druhny nie śpiewacie?
  Czy żelazne pyski macie?
  Czy żelazne, czy drewniane?
  Czy na kołki zamykane?
  • Źródło: Na jabłonkę

• Doznaję gór – objawienia planety na ziemi
  • Źródło: List ze Szwajcarii
  • Zobacz też: góry

• Góry na górach – patrzone na widzianych – stoją.
  • Źródło: Tam, w urwisku
  • Zobacz też: góry

• Kto pomyślał tę przepaść i odrzucił w górę!

• Kwili świst przepiórki tego lata: erkaemu w żytach.
  • Źródło: Nalot nocny

• Literatura polska jest jedna. Gdziekolwiek powstanie piękny wiersz w języku Norwida, należy do jej obszaru.

• Łagodny
  każdą kieszeń obróciłbym w gniazdo dla jaskółek
  • Źródło: Równanie serca
  • Zobacz też: łagodność

• Miasto jak kamień rzuciłem za siebie
  • Źródło: W góry
  • Zobacz też: miasto

• Na świadectwach, wzbici w radość, odlecieli uczniowie,
  drży powietrze po ich śmigłym zniku.
  Wakacje, panie profesorze! Pora
  trzepać wesoło słowa jak futra na wiosnę
  oraz
  czasowniki przez dni lata odmieniać!
  • Źródło: Lipiec
  • Zobacz też: wakacje

• Nie list, raczej płatek lotu w kopercie
  zestrzelony z torby zamczystej.
  Listonosz, Francuz prędki jak maszynka
  zawirował ośnieżonym z kraju listem.
  
  Te rządki krzywe, jakby napisane sierpem…
  • Źródło: Łuk
  • Zobacz też: list

• Niosłem swoją poezję, jak żołnierz imię
  w blaszcze na piersiach przeciw kulom dwóch wojen.
  • Źródło: Słońce ze wzgórz Gwoźnicy
  • Zobacz też: poezja

• Ofiaruję ci, ojcze, ojcowiznę wyżętą:
  snopek życia i ostu.
  Matko, kłoniąc się pytam:
  – Zdrowaś?
  – Łąkiś pełna?
  • Źródło: Z podróży

• Próżni! Wznieśli Łuk Triumfalny – dla gołębi.
  • Źródło: Łuk
  • Zobacz też: próżność

• Słyszę:
  Kamienuje tę przestrzeń niewybuchły huk skał.
  To – wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska
  i
  gromobicie ciszy.
  • Źródło: Z Tatr
  • Zobacz też: Tatry

• Sztuka pisania jest sztuką skreślania.

• Świat nie jest. Świat się wiecznie zaczyna.

• Urodzony do pługa – z nadmiaru Ziemi zostałem poetą.
  • Źródło: Ziemią gwiezdnie pojętą
  • Zobacz też: poeta

• Wątły chłopiec – z Polską w ciężkim tornistrze.
  • Źródło: Droga powrotna
  • Zobacz też: Polska

• Wiatr to zgubiony znak ręką (…).
  • Źródło: Znak

• Zielony błysk! Strzeliły drzewa.
  Bielmo śmiegu spadło mi z oczu:
  wiosna! Wyrosła mi nad głowę.
  • Źródło: Wiosna 1941
  • Zobacz też: wiosna

• Żądzę sławy, warowanej naszą wspólną przysięgą,
  zasypał grób: masowy dół bez mogiły.
  Krew łagodnie zmyła z twarzy twoje imię.
  • Źródło: Grób Nieznanego Żołnierza

O Julianie Przybosiu

• Szkoda papieru i atramentu
  Szkoda peiperu i putramentu
  Szkoda Przybosia, szkoda Miłosza
  Wszystko to pójdzie razem do kosza.
  • Autor: Julian Tuwim
  • Opis: fraszka Na awangardę
  • Źródło: Andrzej Stawar, O Gałczyńskim, Czytelnik, Warszawa 1959, s. 139.

• Nawet wrogów horda
  Przyzna,
  Że ma w sobie coś
  Z Małego Lorda.
  • Autor: Magdalena Samozwaniec, Portreciki piórem – Julian Przyboś w: Szczypta soli, szczypta bliźnich, 1968