Język praindoeuropejski

Język praindoeuropejski (dawniej: praarioeuropejski) – prajęzyk, czyli wspólny przodek języków indoeuropejskich, niezaświadczony bezpośrednio, ale częściowo zrekonstruowany za pomocą metody porównawczej.

• Pokazuje się, że wyrazy należące do odległych języków wykazują znaczne podobieństwo. Szczegółowe badania potwierdzają je w zasobie fonetycznym, w zasadach struktury morfologicznej, w dyrektywach syntaktycznych. Na takiej podstawie przyjmuje nauka pokrewieństwo języków indoeuropejskich jako dialektów istniejącego w odległej przeszłości kilku tysięcy lat przed naszą erą języka praindoeuropejskiego na obszarze prawie całej Europy i w zachodniej części Azji.
  • Autor: Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 15.

• To, co się nazywa językiem polskim, jest kontynuacją historyczną stanu językowego przedpolskiego, to znowu kontynuacją stanu językowego wspólno-słowiańskiego, stan wspólno-słowiański kontynuacją stanu prasłowiańskiego, stan prasłowiański kontynuacją stanu przedsłowiańskiego, stan przedsłowiański kontynuacją stanu wspólno-arjoeuropejskiego i praarjoeuropejskiego [= praindoeuropejskiego], ten ostatni kontynuacją stanu przedarjoeuropejskiego. Cofając się myślą dalej wstecz, gubimy się w pomroce wieków. Możemy wypowiadać rozmaite domysły i mniej lub więcej dowcipne przypuszczenia, ale nie jesteśmy w stanie odtworzyć sobie obrazu języka pierwotnego w sposób mniej lub więcej określony.
  • Autor: Jan Niecisław Baudouin de Courtenay, Zarys historji języka polskiego, Polska Składnica Pomocy Szkolnych, Warszawa 1922, s. 152.
  • Komentarz: pisownia oryginalna.
  • Zobacz też: język polski