Dawid (król Izraela)

Dawid (ok. 1040 p.n.e. – ok. 970 p.n.e.) – postać biblijna, król Izraela od ok. 1010 p.n.e., poeta.

• Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
  Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
  Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:
  orzeźwia moją duszę.
  Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
  przez wzgląd na swoje imię.
  Chociażbym chodził ciemną doliną,
  zła się nie ulęknę,
  bo Ty jesteś ze mną.
  Twój kij i Twoja laska
  są tym, co mnie pociesza.
  • Źródło: Biblia Tysiąclecia, Księga Psalmów, 23, 1–4

Dawid – rzeźba Michała Anioła

• Raz rzekł Jesse do swego syna Dawida: «Weź dla swych braci efę prażonych ziaren, dziesięć chlebów i zanieś prędko braciom do obozu!»
  • 1 Księga Samuela 17:17
  • Zobacz też: 1 Księga Samuela

O Dawidzie

• Dawid stał się w końcu pełnoprawnym królem Izraela. Ale powód, dla którego powinien być znacznie częściej obecny w naszych myślach, jest inny. To modelowy przykład grzesznika. Człowieka, w którym przez bite dwadzieścia cztery godziny na dobę dobro walczy na śmierć i życie ze złem. Widać to w niektórych posunięciach młodego króla, lecz nade wszystko w jego życiu prywatnym. A zwłaszcza w stosunkach z kobietami.
  • Autor: Szymon Hołownia, Tabletki z krzyżykiem, Wydawnictwo Znak, Kraków 2009, ISBN 9788324008353, s. 22.

• Skoro jednak Księga Sędziów mówi o klasycznej epoce bohaterów w historii Hebrajczyków, nie wolno nam pominąć największego z nich – króla Dawida. (…) zwieńczeniem biblijnej narracji jest Dawid. To do niego, twórcy hebrajskiej Jerozolimy i założyciela Zjednoczonego Królestwa dwunastu plemion, prowadzą wszystkie opisane w Biblii wydarzenia. Po nim są już schyłek i upadek, słabość i klęska, aż po wygnanie, trudny powrót i wreszcie męczeństwo i diasporę. Dawid stanowi zwornik wielkiego biblijnego łuku.
  • Autor: Paul Johnson, Bohaterowie, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, s. 36.

• Zmiłuj się nade mną, królu Dawidzie! Wspomnij na słabość ludzką, a miłosierdzie Boże! Pan Bóg miłował cię i wywyższał nad ludźmi. Miałeś wszystko: królestwo, chwałę, bogactwo, żony i dzieci. Lecz będąc na dachu, zobaczyłeś żonę biednego i skusił cię grzech. Zabrałeś żonę Uriasza, a jego zabiłeś mieczem Ammonitów. Będąc bogatym, odebrałeś biedakowi ostatnią jego owieczkę, a jego samego zgubiłeś. Tak też i ja czyniłem. Ale przypomnij sobie, jak pokutowałeś, mówiłeś wówczas: Wyznaję swoją winę i żałuję, że popełniłem grzech swój. Ja też tak postąpiłem. Nie możesz mnie nie wpuścić [do Raju].
  • Autor: Lew Tołstoj, Pokutujący grzesznik
  • Źródło: „W drodze” nr 11-12, 1986, s. 137-139, tłum. Wacława Maria Korzyn, cyt. za: Legendy chrześcijańskie, Promic – Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 2006, s. 342–343, tłum. Adam Szymanowski, wybór: Stanisław Klimaszewski, Luigi Santucci.