Dawid (król Izraela)

Dawid (ok. 1040 p.n.e. – ok. 970 p.n.e.) – postać biblijna, król Izraela od ok. 1010 p.n.e., poeta.

• Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
  Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
  Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:
  orzeźwia moją duszę.
  Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
  przez wzgląd na swoje imię.
  Chociażbym chodził ciemną doliną,
  zła się nie ulęknę,
  bo Ty jesteś ze mną.
  Twój kij i Twoja laska
  są tym, co mnie pociesza.
  • Źródło: Biblia Tysiąclecia, Księga Psalmów, 23, 1–4

Dawid – rzeźba Michała Anioła

• Raz rzekł Jesse do swego syna Dawida: „Weź dla swych braci efę prażonych ziaren, dziesięć chlebów i zanieś prędko braciom do obozu!”
  • Źródło: 1 Księga Samuela 17:17
  • Zobacz też: 1 Księga Samuela

O Dawidzie

• Dawid stał się w końcu pełnoprawnym królem Izraela. Ale powód, dla którego powinien być znacznie częściej obecny w naszych myślach, jest inny. To modelowy przykład grzesznika. Człowieka, w którym przez bite dwadzieścia cztery godziny na dobę dobro walczy na śmierć i życie ze złem. Widać to w niektórych posunięciach młodego króla, lecz nade wszystko w jego życiu prywatnym. A zwłaszcza w stosunkach z kobietami.
  • Autor: Szymon Hołownia, Tabletki z krzyżykiem, Wydawnictwo Znak, Kraków 2009, ISBN 9788324008353, s. 22.

• Jak wiele postaci biblijnych, trzeba go podzielić jakby na warstwy. Opowieść o królu Dawidzie, który jest władcą wielkiego mocarstwa – nieprawda. Nigdy takiego państwa nie było i w X wieku Jerozolima nie była stolicą wielkiego królestwa. Natomiast osoba, do której tradycji przypisuje się jakaś dynastia, że jest założycielem tej dynastii, która nosi tak nietypowe imię, bo imię Dawid jest imieniem, które nie ma paraleli, nie pasuje. Więc jeżeli wymyślano by imię dla swojego założyciela, to Salomon byłby lepszy. (…) Postać symbolizująca mądrość. To jest świetnie wymyślona postać. I ona jest wymyślona. Natomiast Dawid byłby wymyślony wadliwie, więc myślę, że gdzieś jest jakieś ziarno historycznej pamięci o jakimś liderze, który pewnie, jak się wyrzuci te wszystkie królewskie i heroiczne wątki wokół Dawida, które są legendarne, jak ten pojedynek z Goliatem, to będzie tylko Dawid, który jest na służbie u króla Akisza z Gat, jest wodzem pewnej bandy typu habiru z XVI wieku.
  • Autor: Łukasz Niesiołowski-Spanò
  • Źródło: rozmowa Karoliny Głowackiej, Początki judaizmu – z jakich kultów zrodził się potężny Bóg Izraela?, radionaukowe.pl, 6 września 2023.
  • Zobacz też: habiru, Izrael, Jerozolima, Salomon

• Skoro jednak Księga Sędziów mówi o klasycznej epoce bohaterów w historii Hebrajczyków, nie wolno nam pominąć największego z nich – króla Dawida. (…) zwieńczeniem biblijnej narracji jest Dawid. To do niego, twórcy hebrajskiej Jerozolimy i założyciela Zjednoczonego Królestwa dwunastu plemion, prowadzą wszystkie opisane w Biblii wydarzenia. Po nim są już schyłek i upadek, słabość i klęska, aż po wygnanie, trudny powrót i wreszcie męczeństwo i diasporę. Dawid stanowi zwornik wielkiego biblijnego łuku.
  • Autor: Paul Johnson, Bohaterowie, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, s. 36.

• Zmiłuj się nade mną, królu Dawidzie! Wspomnij na słabość ludzką, a miłosierdzie Boże! Pan Bóg miłował cię i wywyższał nad ludźmi. Miałeś wszystko: królestwo, chwałę, bogactwo, żony i dzieci. Lecz będąc na dachu, zobaczyłeś żonę biednego i skusił cię grzech. Zabrałeś żonę Uriasza, a jego zabiłeś mieczem Ammonitów. Będąc bogatym, odebrałeś biedakowi ostatnią jego owieczkę, a jego samego zgubiłeś. Tak też i ja czyniłem. Ale przypomnij sobie, jak pokutowałeś, mówiłeś wówczas: Wyznaję swoją winę i żałuję, że popełniłem grzech swój. Ja też tak postąpiłem. Nie możesz mnie nie wpuścić [do Raju].
  • Autor: Lew Tołstoj, Pokutujący grzesznik
  • Źródło: „W drodze” nr 11-12, 1986, s. 137-139, tłum. Wacława Maria Korzyn, cyt. za: Legendy chrześcijańskie, Promic – Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 2006, s. 342–343, tłum. Adam Szymanowski, wybór: Stanisław Klimaszewski, Luigi Santucci.