Paul Johnson

Paul Johnson (1928–2023) – brytyjski historyk, dziennikarz i pisarz katolicki.

Bohaterowie (2007) edytuj

Ogromnie cenię Chile i Chilijczyków, zaniepokoiłem się więc, kiedy mój przyjaciel Salvador Allende został prezydentem i wpuścił do swego kraju hordy zbrojnych radykałów z całego świata. Wynikła z tego największa na świecie inflacja, powszechna przemoc i groźba wojny domowej. Poczułem ulgę, kiedy władzę przejął, zgodnie z wolą Parlamentu, generał Pinochet, a jeszcze bardziej ucieszyło mnie, że zdołał ożywić gospodarkę i postawił ją na pierwszym miejscu w Ameryce Łacińskiej. Uniemożliwiając przekształcenie Chile w komunistycznego satelitę, generał ściągnął na siebie wściekłą nienawiść Związku Sowieckiego, którego propaganda z powodzeniem przedstawiała go w lewicujących salonach na całym świecie jako demona. Był to ostatni triumf sowieckich agentów, zanim KGB sam skończył na śmietniku historii, natomiast w moich oczach Pinochet pozostał bohaterem, bo wiem, jak wygląda prawda.
- Źródło: Bohaterowie, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, s. 315–316.
- Zobacz też: Augusto Pinochet

Są tylko trzy rzeczy, które musi robić rząd, bo nikt go w tym nie wyręczy: chronić kraj przed zewnętrznymi zagrożeniami, strzec ładu wewnętrznego i dbać o porządny pieniądz. Oprócz tego są tysiące innych rzeczy, które rząd może robić i często rzeczywiście robi. Proszę jednak pamiętać, że im więcej jest dodatkowych zadań, tym bardziej prawdopodobne jest zaniedbywanie tamtych trzech głównych spraw.
- Opis: słowa wypowiedziane do Margaret Thatcher.
- Źródło: Bohaterowie, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, s. 301.

Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium, po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego – prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci – Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza.
- Źródło: Bohaterowie, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, s. 312.

Sartre był archetypem tego rodzaju mężczyzn, których uznano w latach sześćdziesiątych za męskich szowinistów. Zmierzał do odtworzenia w swoim dorosłym życiu „raju” wczesnego dzieciństwa, kiedy to w pełnym zapachu perfum buduarze był ośrodkiem uwielbienia otaczających go kobiet.
- Zobacz też: Jean-Paul Sartre

Sztuka pisania jest trudna. Twórcze pisanie jest najtrudniejszą intelektualną harówką.
- Zobacz też: pisarz

Jidysz był bogatym, żywym językiem, gwarą plotki miejskiego plemienia. Charakteryzowały go ograniczenia związane z jego pochodzeniem. Było bardzo niewiele słów w jidysz nazywających zwierzęta czy ptaki. Właściwie nie miał słownika wojskowego.
- Źródło: Historia Żydów (1987)
- Zobacz też: jidysz

Bach nigdy nie zabiegał o sławę, dążył do doskonałości.
- Źródło: Twórcy. Od Chaucera i Dürera do Picassa i Disneya, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 120.

Szekspir to najbardziej twórcza osobowość w dziejach ludzkości.
- Źródło: Twórcy. Od Chaucera i Dürera do Picassa i Disneya, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 67.

Twain był artystą nie tylko oryginalnym i twórczym, ale też w stu procentach, od początku do końca amerykańskim.
- Źródło: Twórcy. Od Chaucera i Dürera do Picassa i Disneya, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 214.

Twórczość jest naszą cechą wrodzoną. Jesteśmy przecież potomstwem wszechmogącego Boga. Określamy Go na wiele sposobów: jest wszechmocny, wszechwiedzący, wszechobecny, wiekuisty; jest prawodawcą, niewyczerpanym źródłem miłości, piękna, sprawiedliwości i szczęścia.
- Źródło: Twórcy. Od Chaucera i Dürera do Picassa i Disneya, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 7–8.

Zdeformowane wizerunki kobiet na obrazach Picassa ściśle wiążą się z rozkoszą, jaką sprawiało mu ich dręczenie, nie tylko fizyczne. Znęcał się nad nimi nie tylko w napadach wściekłości, ale i na zimno, z rozmysłem. Potrafił pobić i zostawić na podłodze, nieprzytomną, Dorę Maar, chyba najpiękniejszą i najbardziej utalentowaną ze swoich kochanek.
- Źródło: Twórcy. Od Chaucera i Dürera do Picassa i Disneya, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 315.

Człowiek ma często zabobonny stosunek do ostatnich czynów i słów osób zmarłych i doszukuje się w nich ukrytej symboliki.

Instytucje odwykowe, gdzie fizyczne dolegliwości związane z odstawieniem dopingującej substancji składają się wraz ze wstydem, degradacją społeczną i całkowitym osamotnieniem na ciężar dla pacjenta niemal nie do uniesienia, to swoisty przedsionek piekła.
- Zobacz też: piekło

Niepohamowana rozwiązłość, jakiej w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych oddawała się społeczność homoseksualna – tak bowiem każą się nazywać homoseksualiści – przyczyniła się do rozpętania w jej łonie straszliwej plagi AIDS – choroby, na którą nie ma lekarstwa i na którą w najbliższym czasie lekarstwa nie będzie.
- Zobacz też: AIDS, homoseksualizm

Paul Johnson w latach 50. był bardzo radykalnym lewicowcem, który z lewicą wiązał nadzieję na to, że zabroni ona występnych i lubieżnych rozrywek, którymi kapitalistyczny przemysł rozrywkowy ogłupia masy. Z tych – wciąż jeszcze lewicowych – pozycji Johnson napisał swój słynny tekst „The Menace of Beatlism” o tym, jak rokendrol zagraża cywilizacji.
Po 1968 Johnson czuł się na lewicy coraz bardziej osamotniony, grawitował więc na prawo i po dojściu do władzy Margaret Thatcher, zadomowił się na skrajnym skrzydle konserwatystów. Tu napisał szereg głupkowatych książek, w Polsce sprzedawanych jako „historyczne”. Dzielnie walczy o prawicową edukację, zwłaszcza jeśli chodzi o zwalczanie Darwina i obfite tradycje katolickiego BDSM.
- Autor: Wojciech Orliński, Prawą nogą, wo.blox.pl, 15 lipca 2009