Autobiografia (Joanna Chmielewska)

Autobiografia – siedmiotomowe dzieło Joanny Chmielewskiej.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Tom I. Dzieciństwo (1993)

Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Autobiografia. Dzieciństwo.

(wyd. Vers, Warszawa 1993)

Autobiografia będzie uczciwa. Mogę sobie na to pozwolić z tej racji, że nie mam za sobą przestępstw, które należy ukryć po wieku wieków, amen.
- Źródło: s. 6

Postanowiłam napisać autobiografię.
Zdaję sobie sprawę, że autobiografię należy pisać przed samą śmiercią, ale skąd, na litość boską, mam wiedzieć, kiedy umrę? Egzystencja, jaką wiodę obecnie, bardzo energicznie pcha mnie w kierunku grobu, i to różnymi drogami.
- Opis: początek utworu.
- Źródło: s. 5

Tom II. Pierwsza młodość

Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Autobiografia. Pierwsza młodość.

– Co to jest? – spytał Pniewski.
– Hotel, panie profesorze – odparł usłużnie ów kretyn.
Przez moment Pniewski myślał podobno, że jest to fragment posadzki albo inny szczegół wykończenia.
– No dobrze – rzekł, wskazując kolejne elementy. – A co to jest to? I to? I to?
– Tak jak pan profesor kazał. Hol, dookoła półtora traktu, korytarz i pokoje…
– Panie, ile ten hol ma…?!
– Tak jak pan profesor kazał. Osiemdziesiąt metrów kwadratowych. Czterdzieści na czterdzieści.
- Źródło: s. 72

– Jak ona zaraz nie wyjdzie, to my sami jedziemy!!!
Miałam jeszcze tyle przytomności umysłu, że wyraziłam zgodę. Proszę bardzo, niech jadą, ciekawe, z kim będą brali ten ślub, może sami ze sobą.
- Źródło: s. 27

Tom IV, Trzecia młodość

(…) jeżeli coś jest pieczołowicie ukrywane, znaczy to na ogół, że śmierdzi.

Leżało mu się w (…) tym szpitalu całkiem nieźle i nawet dość rozrywkowo, bo co zdrowsi pacjenci urządzali sobie w nocy na korytarzu wyścigi karaluchów.

Miał zupełnie upiorny zwyczaj utrzymywania wszystkiego w sekrecie wszystkiego, co tylko się dało, i gdyby zdołał, ukrywałby nawet dzień tygodnia i rok bieżący.

Miały te wizy magiczną moc. Gliny obejrzały je dokładnie, także do góry nogami (…).

Moja matka i Lucyna przeczytały tysiące listów do „Lata z radiem” i tysiące odpowiedzi na konkursy dla dzieci, bo stanowiło to warunek uzyskania znaczków z kopert. Po konkursach moja matka powiedziała, że naprawdę już nie wie, jak się pisze słowo „król”. Jakaś prawidłowa odpowiedź miała brzmieć „Żwirek i Muchomorek”, nie wiem, co to było, ale przeistoczyło się w „Żwirko i Wigurek”. Pierwsze moje zdobycze (…) wypadły wtedy, kiedy piosenkę roku stanowiła „Una paloma blanca”, w korespondencji do „Lata z radiem” występowała jako „Lula palona blanka”, „Napalona Blanka”, „Ula i Blanka”, „Palona bianka” i tym podobne. Podobno poprzedniego roku rekordy popularności pobił Jerzy Gondol znad Wisły, (…) tytuł prawidłowy brzmiał: „Gondolierzy znad Wisły”.

Na granicy niemiecki celnik zadał mi w pełni zrozumiałe pytanie:
– Was haben Sie gekauft?
Marek otworzył usta, żeby mu odpowiedzieć z namysłem i porządnie, ale nie zdążył (…). Wystawiłam głowę przez okno i odparłam beztrosko:
Elektrische Sandalon.
– Was…? – spytał celnik ze śmiertelnym zdumieniem.
Z lekkim wysiłkiem powstrzymałam się od odpowiedzi „kapusta i kwas” (…) i powtórzyłam:
– Elektrische Sandalon fűr meine Tante.
Celnik patrzył na mnie przez chwilę z osłupieniem na twarzy, po czym dostał amoku. Wezwał czterech kolegów i piali ze śmiechu. (…) nie dopuścili (…) do słowa, zaczęli machać rękami.
– Weiter fahren, weiter fahren…!

(…) od Roberta (…) przyszedł [z Algierii] komunikat, że nie wie, co będzie. Projektuje urządzenia sanitarne w meczecie, nie ma założeń i nie jest pewien, jak potraktować wychodek, ma to być ustrojstwo niezbędne czy też przeciwnie, świętokradztwo, za które go ukamienują. Wybrnął z problemu za pomocą korespondencji z arabskim ministerstwem wyznań religijnych.
Osiągnięcia językowe miał niezłe. Znał angielski. Kiedy wyjeżdżał, na klęczkach żebrała, żeby sobie zapisał fonetycznie francuskie słowa: „Tam stoi mój brat, który zapłaci”, bezwzględnie potrzebne w konwersacji z tragarzem. Zapisał na marginesie gazety. Nieco później usiłował nabyć w sklepie sześćdziesiąt oczu i pół kilo suszonych źrenic, nie wiem, dlaczego mu to wypadało tak jakoś optycznie, miało być (…) sześćdziesiąt jajek i pół kilo suszonych śliwek. Po odebraniu i rozbiciu samochodu, zlekceważył wtedy zasadę „patrzeć, czy Arab patrzy”, zwrócił się do mechanika (…):
– Robić twarz. Potem iść, ja gniazdko, ty gniazdko.
Trudno się dziwić, że arabski mechanik zbaraniał. Chodziło o to, żeby najpierw odklepać przód, a potem uzgodnić cenę.

Wchodziłam na legowisku po stołku i brakowało mi tylko sześciu gromnic dookoła.
- Opis: opis ustawienia łóżka podczas remontu mieszkania

(…) zrozumiałam, że Marek prezentował szkołę partyjną. Miliony zebrań, potworna ilość gadania i żadnej konkretnej roboty.

Tom V. Wieczna młodość

Alicja od lat narzekała, że ją bolą plecy, ściśle biorąc kręgosłup. (…)
– No, wiesz – powiedział lekarz. – To już starość. Nic na to nie poradzimy.
W parę miesięcy później uczestniczyła w katastrofie samochodowej jako pasażer. (…) stwierdziła nagle, że plecy przestały ją boleć. (…) Znów poszła do tego samego lekarza.
– Odmłodniałam o 15 lat – powiadomiła go jadowicie. – Nie zauważasz tego?

Córka naszej sąsiadki (…) dostała kiedyś dwóję z dyktanda i zdenerwowana sąsiadka przyleciała do nas z pytaniem, jak się pisze „ołówek”. (…) nauczycielka poprawił na „ołuwek”. (…)
I co tu się dziwić kapralowi MO na głębokiej prowincji, ze w protokole umieścił słowo „łóho”?
- Opis: chodziło o „ucho”.

(…) doktora uśmierciłam, zdążyłam zamieścić sprostowanie (…).
Na dwie strony przed końcem utworu dostałam list. Spojrzałam na nadawcę. Adam Kazior (…). Może syn…? (…)
„Droga Pani Joanno.
Z głębin czyśćca pozwalam sobie przesłać wyrazy wdzięczności za słowa serdecznego żalu po mojej nieodżałowanej śmierci. (…)
(…) nie wiedziałem, gdzie mam Panią dopaść w charakterze upiora (nocnego) (…).”

Facetka jedna umarła i pochowano ją. (…) w mieszkaniu nieboszczki zgromadziło się dość dużo osób i wszyscy byli trzeźwi i smutni.
(…) Na zakończenie uroczystości pogrzebowych czyhała zawodowa hiena cmentarna (…).
Odczekał ile trzeba, zabrał się do roboty, odkopał grób, otworzył trumnę i przystąpił do delikatnego puk puk młoteczkiem. Złote zęby nieboszczka miała (…). Pod wpływem puk puk nagle usiadła w trumnie.
Złodziej nie zastanawiał się dłużej, tylko od razu zemdlał. Nieboszczka również nie trwała w zamyśleniu (…). Z tego strachu uciekła z cmentarza (…), trafiła na tramwaj i do tego tramwaju wsiadła z rozpędu.
Konduktor zażądał pieniędzy za bilet.
– Ja nie mam pieniędzy (…). Ja, widzi pan, wracam z cmentarza.
– To co z tego? – spytał konduktor. – Jak pani jechała na cmentarz, to pani miała pieniądze, nie?
– Nie. Bo widzi pan, ja leżałam w grobie… Pochowali mnie…
Wariatów boi się każdy, konduktor zamilkł i przestał domagać się opłaty (…). Zmarła kobieta dojechała bez przeszkód do właściwego przystanku, wysiadła i poszła do domu. Zadzwoniła do drzwi mieszkania, otworzył jej mąż (…) i też zemdlał. Zemdlało jeszcze parę osób, ktoś tam jednak okazał się odporny, zadzwoniono wszędzie, po lekarza i po milicję, właściwe ekipy przyjechały.
Okazało się, że wcale nie umarła, tylko była w letargu. (…) Równocześnie gliny podążyły na cmentarz, gdzie złodziej nadal leżał bez przytomności, zgarnęły go (…), po czym odbyła się sprawa sądowa.
Na tej sprawie zeznająca nieboszczka bardzo prosił o łagodny wymiar kary, bo ten złodziej uratował jej życie. Złodziej zaś padł na kolana i w obliczu licznych świadków złożył uroczystą przysięgę, że noga jego nie postanie na żadnym cmentarzu do końca życia i za żadne skarby świata.

Jechała tramwajem i na tramwajowej ławce siedziała matka z dzieckiem. Naprzeciwko siedziała jakaś pani z w jasnym płaszczu. Dziecko było nieznośne, kręciło się i kopało zabłoconymi butami ów jasny płaszcz. Pani grzecznie zwróciła uwagę matce, prosząc, żeby nieco utemperowała swojego potomka.
– Ja, proszę pani, wychowuję dziecko bez stresów – odparła na to matka, nadąwszy się godnie, podczas gdy dziecko nadal kopało.
Na to odwrócił się jakiś pan, podszedł, napluł na nią i rzekł:
– Ja też byłem wychowywany bez stresów.

Kadłub przywiędły, ale dusza młoda.

(…) kobieta to podobno też człowiek.

(…) właściciel samochodu zdążył wylecieć z domu i złamał złodziejowi rękę. Zarazem wezwał policję. Przybyły przedstawiciel władzy miał zdrowe podejście do życia.
– Panie, tyle pańskiego, coś pan mu tę rękę złamał – rzekł szczerze. – On nawet siedzieć nie pójdzie…
Po czym obaj zgodnie zaczęli szukać na krawężniku tego miejsce, na które złodziej tak nieszczęśliwie się przewrócił.

Zastanawiam się, czy nie byłoby możliwe zebrać wszelkie nasze władze w jednym miejscu, ogrodzonym porządnie, i wpuścić tam wygłodniałe tygrysy… Lubię karmić zwierzątka…

Znalazł się na suku i wdał w pogawędkę z Arabem, prawdziwym tubylczym, w burnusie i turbanie.
– Vous-etez Russe? – spytał Arab.
– Non, et vous? – odparł Robert grzecznie i bez namysłu.
- Opis: Arab spytał Roberta, czy jest on Rosjaninem; Robert odpowiedział: „Nie, a pan?”

Inne cytaty

Co przeżyjemy, to nasze!

– Nie mam przesadnych wymagań, ale czy nie mogła by pani zatrudnić u siebie osób, które opanowały trzy działania arytmetyczne? O czterech nie mówię, to może za wiele, ale trzy… ?
– Ach, proszę pani! – odparła na to przygnębiona kobieta – To jest moje marzenie od lat, całkowicie nie do zrealizowania!

Pies powinien mieć więcej praw niż człowiek, jest bowiem jednostką zdecydowanie szlachetniejszą.
- Zobacz też: pies

Rosyjskie znaki drogowe mają trojaki charakter: obowiązują aktualnie, obowiązywały wcześniej – teraz już nie i zaniedbano ich usunięcia, będą obowiązywały za jakiś czas – ale postawiono je wcześniej, bo tak wyszło.

Warszawskiej wody – nawet po przegotowaniu – można używać co najwyżej do mycia podłogi.