Adriana Szymańska

Adriana Szymańska (ur. 1943) – polska poetka, prozaiczka, eseistka, polonistka.

• Spójrz! W kopertę powietrza
  wkładam parzenicę serca i nadaję ten list
  z wierzchołka najokazalszej jodły. Sikorka
  terkocząca jak anielski dzwonek poniesie ją
  w ogień zachodu, co buzuje tuż nad urwiskiem horyzontu.
  • Źródło: List z gór nie całkiem do Pana Boga, 1995
  • Zobacz też: ptak

Opowieści przestrzeni

• Dusza mieszkająca w tobie, we mnie, w buzującym na niebie słońcu, w zielonym wciąż świerku, w śpiewie drozda, w różowych żyłkach kamienia, jedynie ona jest zdolną dźwignąć ten świat nie dbając o sens istnienia.
  • Zobacz też: dusza

• Mogę tylko dłonią – tą płochą gałązką duszy – dotknąć twego ramienia i szepnąć: no, dobrze, już idź...

• Mogłabym właściwie nie być, gdyby nie to bezprawne czekanie na cud. Na tę jedną chwilę zachłyśnięcia się pędem światła, które wybucha i nagle – jestem samym pulsem blasku, splotem słonecznych barw, furią wszechmaterii, czarną... rozpaczą.

• No, bo jak powiedzieć tobie o tym, że – gdy stajesz obok – wszystkie niezapominajki krwi, wszystkie ostróżki nerwów, wszystkie jaskry mowy zabiegają się w jeden ognisty krzew we mnie i drętwieją z niemocy.

• Teraz każda kropla deszczu na szybie jest pamiątką po czyimś istnieniu, każdy promień słońca wspomnieniem dawnej tęsknoty.
  • Zobacz też: deszcz, kropla, tęsknota

Inne

• Świat poetycki Teresy Ferenc zdeterminowany jest przez dwa żywioły: tajemnicę cierpienia i tajemnicę pogody. Obydwa przenikają się tworząc przestrzeń tyleż bolesną, co świętą, tyleż raniącą, co ocalającą. Pamięć tragedii dzieciństwa i kontemplacja trwającego w zachwyconym spojrzeniu poetki życia składają się na jedyną w swoim rodzaju wizję rzeczywistości nie mającą odpowiedników we współczesnej poezji polskiej.
  • Opis: o poezji Teresy Ferenc, z okładki książki Stara jak świat.
  • Źródło: Teresa Ferenc, Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003), wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004.

• Ta poetka miłości, spełnienia i twórczej płodności w najnowszych wierszach potrafi mówić z godnością o śmierci. Jej przeczucie przyjmuje jak naturalny owoc życia, wypadkową życiowych dokonań. Związana z życiem węzłem krwi i węzłem miłosnej tajemnicy potrafi nadal – także przed krokiem w ostateczność – modlić się do Boga żarliwie, ufa w Jego wieczyste plany.
  • Opis: o poezji Teresy Ferenc, z okładki książki Stara jak świat.
  • Źródło: Teresa Ferenc, Stara jak świat. Wiersze nowe (1998-2003), wydawnictwo Oskar, Gdańska 2004.

• Wartość moralna i emocjonalna poetyckiego przesłania Teresy Ferenc usuwa w cień wszelkie kwestie formalne. Prostota, zwartość, skrótowość, esencjonalność obrazowania są typowe dla tych wierszy. (…) Jej rola w kształtowaniu nowoczesnego modelu naszej liryki kobiecej jest niewątpliwa. Jej odmienność wobec tradycyjnej poezji kobiecej jest jaskrawa. Rozjaśniający ją mit miłości naturalnej, „mit domu z krwi i ciała” otwiera ją w głąb, odsłania wszystkie te niepowierzchowne i niebanalne doznania, jakie sobą wyraża.
  • Opis: o poezji Teresy Ferenc.
  • Źródło: Teresa Ferenc, Poezje wybrane, wydawnictwo Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1980, ISBN 8320532183. s. 136.