Aaa… na kolegium jadę. Złapały mnie bez biletu. Już trzeci raz, stąd kolegium.
Postać: pani Lewandowska
Pani Lewandowska: Tanio! Kobieta: Bo strychninne.
Opis: o mięsie.
Konduktor: Oj, pani Lewandowska, pani to się kiedyś doigra. Pani Lewandowska: Już się doigrałam.
Opis: konduktor przyjął od pani Lewandowskiej połowę należności za bilet.
Ja zaraz prosit tłumacz…
Postać: dyrektor FSO
Dyrektor FSO: Tylko że jak fama głosi, to wy, u was w WPT, macie rajskie życie. Stanisław Lesiak: Niech pan nie wierzy temu Famie, dyrektorze, to blagier!
Halina, skocz do magazynu i powiedz, żeby dali szklankę dźwiękową.
Lekarz: Nie wolno do środka. Kwarantanna. Może się pani zarazić. Michalikowa: Mnie to nie dotyczy. A w ogóle to proszę bez aluzji.
Tomasz Michalik, prezes „wysokiego szczebla”: Co robisz! No przecież partię miałem wygraną! Michalikowa: Doskonale wiem, co robię, Ciapulku, i ty się partią nie zasłaniaj.
Opis: Michalikowa postawiła torbę na szachownicy, na której Tomasz Michalik i Stanisław Lesiak rozgrywali partię.
(…) patrzeć trzeba na okrągło.
Postać: Michalikowa
Nie jestem na czasie, więc mi go nie zabierajcie.
Postać: kadrowa Biernacka
Zawód taksówkarza jest w zasadzie czysto męski.
Postać: Łukasik, personalny WPT
Interes ogółu trzeba preferować, niestety.
Postać: Łukasik
Sekretarka Koniuszki: A skąd taki pośpiech, pani Kasiu, co? Kasia: Aaa… za mąż wychodzę… no i do Wrocławia się przeprowadzamy… Sekretarka Koniuszki: Tak? A nic po pani nie widać… To chyba dopiero trzeci miesiąc.
Ty sobie nie wyobrażasz, jakie świnie są chłopy!
Postać: Maria Piórecka
O, Boże…! O, Bożena!
Postać: Zdzisław Mroczkowski, pracownik prezesa Koniuszki
Opis: na widok żony.
Milicjant: Czy może pan zidentyfikować denatkę? Dozorca: Co to – to nie! Ale mogę zaświadczyć, że to pani Alfreda Bokiewicz (…).
Na planie filmu „Spadkobiercy Grunwaldu”. Wojciech Rawicz, aktor: Na Zawiszy polegaj jak na harcerzu! Wrogu, zbudź się! Aktorka Basia: A teraz samowtór w drogę! Reżyser Waldemar Barewicz: Stop! Powtarzamy! (…) Panie Wojciechu kochany, przecież powinien pan powiedzieć „polegaj jak na harcowniku”, a nie na harcerzu. Tak się wtedy nazywali ówcześni Czerwoni Bereci. (…) Basia: A teraz samopięt w drogę! Barewicz: Stop! Basia: Co się stało? Barewicz: Dlaczego pani powiedziała „samopięt”? Basia: No bo to brzmi jeszcze bardziej po staropolsku, a poza tym i tak nie ma żadnego znaczenia. Barewicz: Wprost przeciwnie, pani Basiu, ma kolosalne znaczenie. (…) „Samowtór” znaczy „we dwójkę”, a „samopięt” – znaczyłoby „w piątkę”, a przecież wy uciekacie samopas! Rawicz: Samochwał!
Zawsze mówiłem, że w filmie nie płaci się za pracę, tylko za czekanie.
Rzeczy niemożliwe załatwiam od ręki, ale na cud trzeba poczekać.
Postać: Tadzio Karski, asystent reżysera
Moja córka marzy o pańskim autografie… Dla Dominiki…
Postać: celnik
Opis: postać tę zagrał aktor Ryszard Ostałowski, który naprawdę miał córkę Dominikę.
Nauczycielka: (…) jakie mamy korzyści z Puszczy Kampinoskiej? (…) Dziecko I: Puszcza Kampinoska dostarcza świeżego powietrza dla ludności. Nauczycielka: Ładnie, tak… (…) Dziecko II: I trociny do wyrobu płyt wiórowych (…)! Dziecko III: Z Puszczy Kampinoskiej mamy surowce wtórne. Nauczycielka: Mów jaśniej, o co ci chodzi? Dziecko III: To znaczy makulaturę, butelki, szmaty, blachę ocynkowaną… (…) Dziecko IV: I wzrost ludności. Nauczycielka: Co? Dziecko IV: Mój starszy brat ma kłopoty lokalowe i przyjeżdża tu co niedzielę…
Proszę państwa, nasz samolot nie poleci do Krakowa, ponieważ na tamtejszym lotnisku rozpościera się obszar mgły. Zaraz wylądujemy w Warszawie. Nie ma podstaw do obaw, ale wierzący mogą pomodlić się za siebie i za innych.
Postać: stewardesa
Kamikadze, cholera jasna!
Opis: Jacek o pijanym motocykliście.
Pijany motocyklista I: Do domu jedziesz? Pijany motocyklista II: Do roboty, kochany, do roboty!
Rawicz: Jak to „Marlboro”, normalnie za złotówki? Sprzedawczyni w kiosku „Ruchu”: Taka waluta obowiązuje w Polsce. Na razie.
Jacek: Proszę pana, niech pan nas puści! Sławnego aktora wiozę do telewizji… Milicjant: A to ten, jak mu tam… Englert…
Opis: o aktorze Wojciechu Rawiczu, którego w serialu zagrał Jan Englert.
Wiadomo, z małej chmury duży bród… deszcz.
Postać: Wojciech Rawicz
W zakładzie wulkanizacyjnym. Jacek: Swoją drogą to miał pan szczęście, że akurat panu tutaj postawili ten eksperymentalny odcinek. Wulkanizator: Szczęście? Pan wie, ile mnie to szczęście kosztowało?
Opis: wulkanizator ostrzegł Jacka, że nawierzchnia drogi jest niebezpieczna dla opon samochodu.
Polak ma dobre serce dla matki i jest rycerski dla płci.
Postać: mężczyzna, który zaplątał się marynarką o latarnię
Odpinasz pasy i jesz do samej Warszawy.
Postać: filmowiec
Opis: o jedzeniu serwowanym za darmo w samolocie.
Stewardesa: Sir! Sir! Krashan: To nie ser, to kiełbasa! Święta krowa!
Szkoda życia, żeby je marnować przez jednego łobuza.
Postać: pasażer taksówki
(…) faceci to świnie.
Postać: pasażer taksówki
Kłusek: Dzisiaj wieczorem mam wychodne. Hans Gonschorek, wspólnik Kłuska: Rozumiem – manewry miłosne: „baczność!”, „prezentuj broń!”.… Tylko żeby nie było „padnij”, panie Klusek.
Ja nie jestem od myślenia, ja jestem od kierowania.
Postać: Kasia jako Marian Koniuszko
Z powodu oczekiwania na dostawę towaru sklep nieczynny do odwołania.
Opis: wywieszka na drzwiach sklepu ze sprzętem AGD.
Dokumenty, proszę.
Postać: milicjant
Opis: gdy nie wiedział, jak zareagować w danej sytuacji, zawsze prosił o okazanie dokumentów.
I światełko miał, jak w nocy nie widziałem, to widziałem.
Postać: Antoni Kłusek
Opis: o skradzionym japońskim zegarku.
(…) jedno, co on musi, to wiedzieć wszystko o wszystkich.
Recepcjonista w hotelu: Jako uczeń na praktyce musisz, Jasiu, wiedzieć, że w naszym zawodzie najważniejsze jest – co? Praktykant: Szczęście. Recepcjonista w hotelu: No, dobrze, dobrze, Jasiu. O wiele go nie posiadasz, to nie pomoże ci ani przygotowanie, ani praktyka, planowanie…
Krashan: Ja umówiony z wiceministra. Recepcjonista w hotelu: I vice versa.
No to życzę pięciu cali. Śniegu pod deską.
Postać: recepcjonista w hotelu
Opis: do prostytutki, która wyjeżdżała do Zakopanego.
Nie chciałeś prawdziwe pieniądze, to teraz dostaniesz ucho od kalmara.
Postać: Krashan Bhamaradżanga
Wojtek, kierowca Kłuska: Gdzie ja jestem, w banku czy u cioci na imieninach? Kasjerka: W banku. I proszę mnie nie obrażać – ciocia!
Dajcie mi człowieka, a sprawa zawsze się znajdzie.
Postać: milicjant
Wie mamusia co? Ja się chyba całkiem na ten miodek przerzucę.
Postać: Marian Koniuszko
Opis: miód pochodził z ula, do którego Kuśmider wrzucił torbę z heroiną.
Krashan: Co to jest? Kelner: Gulasz wołowy w białym sosie a la carte specialite. Krashan: Żebym zdechł! Nie mogę jeść mięso od święta krowa! Rozumieć? Piorun od razu spali mi głowę! Rozumieć? Ja nie mogę jeść święta krowa! Każde inne mięso płacę podwójnie! Rozumieć? Rozumieć? Kelner: Rozumiem. Krashan: Zabrał! Zabrał. Kelner dolewa przyprawę do gulaszu i miesza całość na talerzu. Kelner (do innego pracownika): Najgorzej, jak gość kaprysi… Uważaj, za chwilę tu piorun strzeli! (Niesie talerz Krashanowi): Zraziki wieprzowe po węgiersku. Protekcyjna porcja! Właśnie szef kuchni przygotowuje je na pojutrze z racji konkursu o złotą patelnię. (…) Po chwili. Pracownik dworca do spikerki: (…) Wyłączono prąd. Za chwilę piorun trzaśnie!
Ta kelner nie puszcza ze mnie oko.
Postać: Krashan Bhamaradżanga
Kuśmider: Panie starszy, chcemy płacić! Kelner: Należy się 300 za potrawy, drugie 300 za usługę ekspresową, premia 100% za zamówienie ekstra. Razem będzie półtora… Szatniarz: I dla mnie 100 złotych za buta! Kelner: Właśnie! I 200 złotych za buty. Krashan: Ale ja nie mam polskie pieniądze. Kelner: No, mogą być normalne. Tu jeżdżą międzynarodowe pociągi, także jesteśmy przeszkoleni… Kuśmider Dobra, dobra. To lepiej ja zapłacę. Kuśmider (do Krashana) Jesteś mi winien cztery zielone dodatkowo. Krashan: Jesteś bardziej pazerna od kulawa tygrysa.
Niż skandynawski to musi przeciekać.
Postać: Mastalerz
Opis: o dachu.
Marian leje wodę na trawnik. Kasia: Co robisz? Marian: Olewam. Lubię tę robotę.
Władysław Piórecki: Jakiś idiota jeździł windą tam i z powrotem. Na koniec wykręcił kretyn żarówkę. Maria Piórecka: O! Nie taki znowu kretyn. Kup gdzieś dzisiaj żarówkę.
Dziewczyna obija się sama jak Żyd po pustym sklepie. Zobaczysz, że zostaniesz starą panną, ja ci to mówię!
Postać: Maria Piórecka
Pamiętam tylko to, co warto zapamiętać do końca życia.
Postać: Jacek Żytkiewicz
Jacek wyobrażał sobie, że całuje się z Kasią. Jacek: Jeszcze… jeszcze… Ołtarzewska, sąsiadka Pióreckich: Phi! Wypije taki ze trzy butelki bełtu i jeszcze mu mało!
A ty idź odrabiać lekcje! I przestań tak żuć ciągle, bo będziesz miał szczęki jak buldog.
A będziemy tak szli i szli czy weźmie mnie pan na ramę?
Postać: Kasia Piórecka
Opis: do Jacka prowadzącego rower.
Kasia: Pan to musi lubić historię. Jacek: Wszyscy musimy.
Kasia: A dał pan zaliczkę? Mastalerz: Uchowaj Boże! Ale widzę, że pani ma podejście. (…) Oni teraz robili na państwowym i przez tydzień musieli gromadzić materiał.
Lata wojny liczą się podwójnie.
Postać: Stanisław Lesiak
Sekretarka: Panie prezesie! Panie prezesie, Piecyk złamał nogę. Kłusek: No to do zrośnięcia zawieszamy interes. Sekretarka: Ale on złamał nogę naszemu obrońcy…
Jeden ein Moment.
Postać: Marian Koniuszko
Wy za dużo pijecie, a za mało myślicie o interesach (…).
Postać: Hans Gonschorek
Ksawery Radziwił: Ja proponuję Tokaj rocznik 1902.
Mastalerz: Jak nie zjełczały, to organizm przyjmie.
(…) widziano go w godzinach pracy, jak włóczył się z pro… z profesjonalistkami.
Postać: Łukasik
Opis: o Marianie Koniuszko.
Czy ty wiesz, jaki tam jest klimat? Tam ludzie jaja gotują na piasku.
Stefan Parzydlak: Nie mogę, Jacku, wyjechać na miasto, gdyż aktualnie w moim wozie brakuje paska klinowego, który jest niezbędny. Jacek: Żałuję, Stefanie, ale ja także nie posiadam zapasowego paska klinowego, nad czym bardzo boleję zresztą. (…) Parzydlak: Mam w domu pasek marki Pirelli, ale nie mam go jak wydostać. Jacek: Tak się akurat składa, że akurat otrzymałem zlecenie nieopodal twego miejsca zamieszkania, a więc mogę przywieźć ci twój pasek. Parzydlak: Z góry serdecznie dziękuję, oto klucze od mojego mieszkania. Szczęśliwej drogi. Kierowca: Ty, co wy tak jak idioci rozmawiacie?
Opis: Stefan i Jacek przeprowadzili taką rozmowę, żeby koledzy z pracy, kierowcy, mogli odpowiednio zeznać potem w sądzie.
Nie wyzłaszczaj się.
Postać: Stefan Parzydlak
Polak, Syjamczyk – dwa bliźnięta i na co dzień, i od święta.
Postać: docent Kwiatek
Ale dzisiaj wykonałam zadanie. Jak ten czwarty z trzech muszkieterów.
Postać: Maria Piórecka
Kasia i jej mama stoją pod skrzynką pocztową, czekając na listonosza. Kobieta: Przepraszam, że się ośmielę… Co tu dają? Maria Piórecka: Nic nie dają, na znajomego czekam. Kobieta: To ja też poczekam. W kolejnym ujęciu widać kolejkę składającą się z kilkudziesięciu osób.
Patrz, pan, jak nam tę Warszawę roz… rozbudowują.
Postać: docent, mieszkaniec bloku przy Alternatywy 4
I pani twierdzi, że jest to były eksmąż.
Postać: milicjant
Ja tu tylko sprzątam.
Postać: dozorca Wrzesień
(…) żyjący pisarz ma zawsze tam na górze większą siłę przebicia niż nieboszczyk.
Postać: dyrektor Samelko
(…) fikcja jest wykładnikiem prawdy.
Postać: redaktor w telewizji, szef Mroczka
Trup jest trupem raz na zawsze.
Postać: redaktor Mroczek
(…) dzień zdjęciowy – czy się kręci, czy nie – kosztuje milion.
Kasia jako Marian: I wtedy ta redaktorka mówi: „Przecież wtedy jeszcze kartek nie było”, a on na to: „Powiedzmy, że antycypowałem”. Kelnerka: Ha, ha, ha… Ale co to właściwie znaczy „antycypował”? Kasia jako Marian: Lepiej nie wiedzieć. Kelnerka idzie na salę. Kelnerka (do reżysera Barewicza): Przepisów pan nie zna! Własna wódka jest wzbroniona. (…) Barewicz: Dla mnie może być też taki befsztyczek…? Kelnerka: Gorące już wyszły. Jest po trzeciej. Barewicz: Ale tamci dostali… Kelnerka: Proszę mi nie antycypować! Reżyser Barewicz skonfundowany. Kelnerka (do Kasi przebranej za Mariana): To bardzo dobre słowo! Widział pan, jak go zatkało?
(…) wpaść jak głupek to już frajerstwo.
Postać: Jacek Żytkiewicz
Zniszczyć padlinę do reszty!
Postać: reżyser Barewicz
Opis: tuż przed doszczętnym spaleniem swojego rozkradzionego Mercedesa 230S.
Trzeba będzie spojrzeć na pana przez inną optykę.
Postać: towarzysz Zdzisław
W takim sądzie przy okazji można poznać różne lewe praktyki na życie, bo są różne alternatywy.
Postać: Jacek Żytkiewicz
Chwała Bogu, ustawowe osiem godzin mamy za sobą. Przystępujemy do pracy w nadgodzinach.
Postać: kobieta, jedna z osób dokonujących inwentaryzacji, po 8 godzinach nicnierobienia
Pracownik I: Hełmy, sztuk 2. (Po chwili): Hełmy się pisze przez samo „h”. Pracownik II: A „lubelski”? Pracownik I: Pisz „kaski”.
Pasażerka taksówki I: Ile ja się do tej pory najadłam… Pasażerka taksówki II: Strachu? Pasażerka taksówki I: Mięsa, mięsa się najadłam (…)!
Opis: jedna pasażerka opowiadała drugiej, że korzysta z kartek na mięso swojego męża, które dalej pobiera, chociaż mąż nie żyje.
Zjeżdżaj, pedale, żebym cię więcej na oczy nie widziała! To znaczy… nie widział.
Postać: Kasia jako Marian
Opis: do Krashana, który powiedział do niej, że jest apetycznym mężczyzną.
Mężczyzna też powinien być elegancki.
Postać: Jacek Żytkiewicz
Beczkę soli zjesz, a na człowieku się nie poznasz.
Postać: Maria Piórecka
Kobieta (mając na myśli balkon): I co, zawali się? Jacek (mając na myśli swoją przyjaźń z „Marianem”): I to z jakim hukiem!
Ja rozumiem… no… tancerz, kolekcjoner, artysta, dyplomata, pisarz, reżyser… ale prosty szofer z szoferem?! Tego u nas nie bywało chyba jeszcze…
Postać: Stanisław Lesiak
Opis: widząc całujących się Jacka i Kasię w męskim przebraniu.
No przede wszystkim muszę przyznać, że spadł mi kamień z serca… Od tygodnia nie mogłem na was patrzeć…
Postać: Stanisław Lesiak
Opis: gdy się dowiedział, że zmiennik Jacka jest kobietą.
(…) co będę na ulicę wychodził z dokumentami, jeszcze mi ukradną!
Postać: Wiesio Ceglarek
Opis: do milicjanta, który chciał go wylegitymować.
(…) klientowi się spieszy, więc pali choinkę, żeby zdążyć na czas.
Postać: Henio, uczestnik kursu prawa jazdy
Grunt – nie poddawać się panice.
Postać: Łukasik
Nie zatrzymuj się, bo psiknę.
Postać: Zenon Kuśmider
Opis: do Jacka
Na technikę wymyśli się drugą technikę.
Postać: Jacek Żytkiewicz
A za chwilę amerykański dreszczowiec pod tytułem Morderca zabiera pulę. Treścią filmu jest trzymająca w największym napięciu zagadka, kto zabił króla szulerów, Palmera. Mistrzowsko przeprowadzona narracja sprawia, że nikt z widzów nie podejrzewa o morderstwo goryla Palmera, Williamsa. Motywem zbrodni okazuje się w ostatniej scenie bezlitosne prawo wendety. A teraz życzę państwu dużo godzin napięcia i zaskoczenia.
Postać: spikerka w telewizji zapowiadająca następny punkt programu – thriller.
Docent: Są na świecie rzeczy, o których się nie śniło naukowcom. Adiunkt: Znam, znam, z Hamleta. Docent: Nie, z Ursynowa.
Opis: opowiadał o tym, jak się okazało, że zamurowano go w okradanym mieszkaniu.
Za dużo tych argumentów. Żeby coś załatwić, potrzebny jest jeden, ale mocny.
Postać: Stanisław Lesiak
Łatwo można skrzywdzić człowieka, a na to teraz zwraca się uwagę. Czasami.
Postać: Tomasz Michalik
Będę miał wąsy i brodę. Zadzwonię trzy razy długo, raz krótko. I zaszczekam.
Postać: docent
Opis: umawiał się na randkę z nową kochanką.
Jacek: Wiesz, ten docent obok… to facet ma już chyba dobrze po czterdziestce, a kocha się z żoną jak w dwa dni po ślubie. Widziałem to za pierwszym razem przez okno… Kasia: A ty jaki będziesz? Jacek: Trzy razy taki jak docent.
Należy się jedna łyżeczka.
Postać: pracownica kawiarni
Opis: podawała Jackowi 2 herbaty.
Ciekawe, że model niezmieniony od dwudziestu lat, a cena wzrosła siedmiokrotnie.
Postać: Jacek
Opis: o fiacie 125p.
Na licytacji samochodów WPT dużym zainteresowaniem cieszyła się zupełnie zniszczona taksówka Jacka. Jacek: Chyba zwariowaliśmy… Kasia: Co ty, my?! A ty popatrz na innych.
Panie, weź pan mój. Za trzy miliony oddam! Bez licytacji! Szyba w drobny mak!
Postać: mężczyzna na licytacji, który rozbił szybę w swoim samochodzie
Kłusek: Dolary sprzedaję… Cinkciarz: Spieprzaj, koleś. Kłusek: Ale ja naprawdę mam do sprzedania. (…) Piętnaście tysięcy. Cinkciarz (z powątpiewaniem): Czego? Forinty? Korony? A może ruble?
.jpg)
.jpg)
