Władysław Sikora
polski artysta kabaretowy
Władysław Sikora (ur. 1955) – polski artysta kabaretowy, satyryk i rysownik.
Władysław Sikora w czasie występu w Kabarecie Teatr Absurdu „Żżżżż” podczas Festiwalu Kabaretu 2007 w Zielonej Górze
Wypowiedzi
edytuj- Kabarety nieroby.
- Opis: tytuł telewizyjnego cyklu kabaretowego.
- Najwyższym stopniem rozwoju artysty jest zblazowanie.
- Źródło: strona W. Sikory
- Należy przyjąć za pewnik: W każdym z nas siedzi chałturnik ze skłonnością do szajby! Kto temu przeczy już jest ugotowany. Jeśli zacznie godzić się na kompromisy – skończy jako chałturnik. Jeśli będzie trwać w ambicjach – skończy jako grafoman! Jeśli będzie się szarpał – do czubków! Da się tego uniknąć? Tylko w przypadku pogodzenia się ze swoją ułomnością. Wierząc w swoje skłonności do słabości, można na bieżąco usuwać najgorsze objawy. Jest szansa, że wszystko trwać będzie w stanie chwiejnej równowagi, aż do końca drogi artystycznej.
- Polityce w kabarecie mówimy nasze stanowcze: „eee tam…”
- Porzućcie wszelką nadzieję, a będziecie się dobrze bawić.
- Zobacz też: Dante Alighieri, Boska komedia
- (…) wszelkie naturalne skłonności są lepsze i wdzięczniejsze od wyuczonych gestów i nawyków.
- Źródło: Warsztat aktorski w kabarecie
Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!
- Chwal się sam – bo zaczną chwalić cię inni, którzy się gówno znają.
- Źródło: strona W. Sikory
Teksty z Kabaretu Potem
edytuj
Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Kabaret Potem.- Dzień dobry, że tak pozwolę sobie skłamać.
- Dziś ja tobie przedłużę życie, jutro ty mi pożyczysz przedłużacz.
- Źródło: wstęp do pożegnalnego programu Kabaret Potem – tam i z powrotem
- Jak za dużo dorośniesz, to będziesz trup.
- My tu gadu gadu, a inflacja galopuje.
- Mówi się, że prawdziwa sztuka obroni się sama, ale nie przede mną…
O Władysławie Sikorze
edytuj- (…) spiritus movens zielonogórskiego środowiska kabaretowego.
- Autor: Dariusz Kamys
- Źródło: Magdalena Kozieł, Jak to jest być kabareciarzem, „Niedziela” 52/2000