Szajka bez końca

Szajka bez końca – powieść Joanny Chmielewskiej z 1990 roku. Cytaty za wyd. PDW, Warszawa 1990.

Wypowiedzi postaci

Będę ci wdzięczna, jeśli zechcesz ominąć kwestię administracji państwowej – przerwałam mu [Mateuszowi] głosem, który mógłby na kamień zamrozić okolice równika. – Nie mów do mnie na ten temat, bo nie odpowiadam za siebie. Wiem, czego się po niej spodziewać (…).
- Źródło: s. 99
- Zobacz też: administracja państwowa

Byłam święcie przekonana, że przez cały czas mówiła do siebie, a wysiadłszy, kontynuowała do mnie. Z reguły pani Kulskiej było wszystko jedno do kogo mówi i kogo uszczęśliwia informacjami, byleby mogła uszczęśliwiać.
- Źródło: s. 169

Mój młodszy syn z rzadką pilnością uczył się matematyki. Już sam ten fakt świadczył, że coś jest nie w porządku.
- Źródło: s. 15
- Zobacz też: matematyka, nauka

Myśl o Alicji dźgała mnie już nie szydłem, ale zgoła widłami. Jej znajomości wypełniłyby całą książkę telefoniczną, diabli wiedzą, kto tam się koło niej pęta!
- Źródło: s. 147
- Zobacz też: myśl

Nie musiałam się długo rozwodzić nad jej roztargnieniem, skoro była mu znana. Tę osobliwą cechę, przemieszanie matematycznej ścisłości z beztroską dystrakcją, posiadała prawdopodobnie od urodzenia.
- Opis: o Alicji.
- Źródło: s. 104
- Zobacz też: roztargnienie

Od długiego już czasu całe mieszkanie miałam zastawione i obwieszone suchym zielskiem. Upodobanie do roślinności wyzwoliły we mnie przepisy budowlane, nakazujące prowadzić rury centralnego ogrzewania po wierzchu. Jedną z takich rur, razem z wichajstrem do zakręcania, miałam akurat przed samym nosem, na ścianie za biurkiem i był to widok, który mógł nosorożca wpędzić w depresję. W ramach protestu przeciwko nieludzkim zarządzeniom omotałam rurę bukietami kolorowego zielska i skutek objawił się z miejsca. Urządzenie ogrzewcze zmieniło oblicze i zaczęło budzić okrzyki zachwytu. Zachęciło mnie to do dalszych wysiłków, bardzo szybko zabrakło mi rur, przerzuciłam się na inne formy, niezależne od elementów budowlanych i w rezultacie dekoracjami z mojego mieszkania można by śmiało przeżywić w zimie co najmniej dwie krowy.
- Źródło: s. 18
- Zobacz też: dekoracja, rura

Oryginalny pseudonim pochodzi od określenia „niedojda”, którym to mianem długo był obdarzany przez grono przyjaciół, aż wreszcie postanowił się wykazać, zaprzysiągł zuchwałe czyny i wówczas stwierdzono, że już nie jest niedojda. Nie niedojda, zatem dojda, i tak mu zostało.
- Źródło: s. 122, 123

Pan Seweryn, człowiek anielskiej dobroci, pełen dziecięcej ufności do świata, posiadał jedną zasadniczą cechę, potężnie rozrosłą i na wszystko odporną. Był mianowicie roztargniony. Był roztargniony do tego stopnia, że potrafił zapomnieć, jak się nazywa. Można by wręcz powiedzieć, że istniało olbrzymie, gigantyczne roztargnienie, a do niego skromnie doczepiony był pan Seweryn.
Nie zdarzyło mu się, żeby w chęci pójścia do kina skojarzył prawidłowo trzy decydujące o sukcesie elementy: dzień, godzinę i miejsce. Jeśli nawet trafił do właściwego budynku i na właściwą godzinę, data okazywała się inna, jeśli data i godzina były w porządku, inne okazywało się kino. Nauczona doświadczeniami żona pana Seweryna odbierała mu bilety i pilnowała ich osobiście.
- Źródło: s. 11

Naprawdę trzeba to oglądać w tej pozycji? Myślałam, że odgadywanie tajemnic polega na pracy umysłowej, a nie na ćwiczeniach gimnastycznych?
- Źródło: s. 92
- Zobacz też: tajemnica, zagadka

To jest zegar mojej ciotki (…). Właśnie: jest nie: był, bo nie uznaję zmiany właściciela rzeczy zrabowanych.
- Źródło: s. 65
- Zobacz też: kradzież, zegar

Trzeba mnie zawieźć do kumpla czym prędzej. Najlepiej jeszcze dziś albo nawet wczoraj.
- Źródło: s. 28

Wydaje mi się, że ma jakiś uraz na tle mężczyzn. Chce nimi pomiatać, a oni tego nie lubią. Mści się za coś, czy co? Poza tym nie interesuje jej nic poniżej Gregory Pecka, ale gdyby przyszedł Gregory Peck, natychmiast kazałaby mu wynieść śmieci.
- Postać: Beata
- Źródło: s. 201
- Zobacz też: Gregory Peck

(…) zawsze trudniej trzasnąć dwie osoby, niż jedną.
- Postać: Maciej
- Źródło: s. 115
- Zobacz też: morderstwo

– Musiałbym… Aż ci nie śmiem tego powiedzieć…
– No co byś musiał, do licha?! Ożenić się ze mną, czy co?!
– Tak daleko moje poświęcenie nie sięga.
- Opis: rozmowa Mateusza i Joanny.
- Źródło: s. 101

– Potem jeden człowiek powiedział mi mnóstwo rzeczy i umarł – zakomunikowała Alicja, w skupieniu studiując kalendarzyk.
Odczekałam długą chwilę.
– Może odrobinę za mocno streściłaś tę informację – zauważyłam w końcu delikatnie.
- Źródło: s. 78

– Szuka pan faceta, którego pan nie pamięta, i spodziewa się pan znaleźć kobietę, która nie ma z nim związku?!
– A może…?! – wykrzyknął pan Seweryn z tak zuchwałą nadzieją, że skołował mnie do reszty.
- Źródło: s. 14

– Ten facet – powiedziałam powoli i uroczyście – leżał u mnie pod szafą. Przeszło piętnaście lat…
– Do tego stopnia nie sprzątasz? – zdziwiła się Alicja.
– Nie. Nie leżał PRZEZ piętnaście lat, tylko przeszło piętnaście lat TEMU. Ile czasu leżał, nie wiem, chyba co najmniej kwadrans.
– No, przez kwadrans nie zamiatać, to dość zrozumiałe…
- Źródło: s. 26

– To jest deska Gaci!
– Jakich gaci? – spytał mój syn nieufnie.
– Nie jakich, tylko jakiej. Jedna moja przyjaciółka nazywa się Gacia i to jest jej deska. Powinnam jej chyba oddać, kompletnie o tym zapomniałam…
– Ładnie się nazywa – pochwalił mój syn.
- Źródło: s. 63

Pana Seweryna spotkałam przypadkiem (…) Wpatrywał się w okna okolicznych budynków mieszkalnych zadzierając głowę, schodził z chodnika na jezdnię i o mało go nie przejechałam. Ucieszyliśmy się obydwoje nadzwyczajnie.
– Nic się pani nie zmieniła! – zapewnił mnie pan Seweryn z zachwytem. – Nic a nic! Ciągle młoda! Ciągle piękna!
Rzecz gustu, jak wiadomo, nie to ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba. Pan Seweryn zawsze miał dziwne upodobania.
- Źródło: s. 10