Anna Dymna: Różnice pomiędzy wersjami

** Źródło: Magda Wrzos-Lubaś, [http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/30494 ''Wciąż szalona 22-latka'', „Polska Gazeta Krakowska”, 23 lipca 2011]

* Byłam na polach, tam jest Przystanek Jezus, więc szli księża i ludzie coś śpiewali, tu był Krishna, coś tańczyli, coś tam rozdawali. (...…) Strasznie śmieszne rozmowy przeprowadzałam, tak jakbym z moim dzieckiem rozmawiała. Jeden taki: „Jezu, ja chyba panią znam”. „Co ty, człowieku, ja już dawno nie żyję”, „Naprawdę?!”. Ale to było sympatyczne.

* (...…) do drugiego człowieka trzeba się zbliżać nieprofesjonalnie, bo nadmierny profesjonalizm może zabić człowieczeństwo.

* Gdyby człowiek miał się bać, nie wychodziłby nigdy z domu, bo mógłby mu przecież spaść na głowę meteor (...…).

* Jednak wszystkie moje stare i nowe role coś łączy. Jakaś szlachetność postaci. (...…) Właściwie zawsze kreuję role prawych, czystych ludzi, których staram się wybronić, wyłuskać prawdę spod pozorów.

** Źródło: „Readers Digest”, nr 8/2009, strs.159.

* Konrad Swinarski (...…) nauczył mnie, że chcąc uprawiać zawód aktora, należy przede wszystkim kochać teatr. Miłość, pasja i wiara w to, że to, co się robi jest ważne i wspaniałe, czyli absolutne oddanie – są niezbędne do tworzenia spektaklu. Nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

* Trzeba się widywać z ludźmi. Inaczej człowiek nagle zobaczy, że siedzi przy komputerze z komórką, a wokół pustynia. Trzeba nauczyć ludzi, żeby słuchali drugiego. Bo nie słuchamy! Taki styl. Ja nienawidzę chodzić na przyjęcia. Stoję, a ktoś podchodzi i mówi: „O! Witam, Aneczko, co słychać?”. Otwieram usta, bo chcę odpowiedzieć, a ten, co pytał, już plecami odwrócony, pyta kogoś innego. Kiedyś było inaczej...inaczej…

* Zachwycamy się pozornym pięknem. Ta obsesja doprowadza tylko do tego, że dziewczyny mają bulimię i nerwicę. „Masz być piękna, szczupła, smukła!” – one są tym zaszczute. Ja teraz znam najpiękniejszych ludzi na świecie, bo prawdziwe piękno jest gdzie indziej. Ten jest piękny, w którym się pali, który ma pasję, miłość. Ile taki sparaliżowany chłopak wie o życiu! Bo inaczej patrzy. Siedzi przykuty do wózka i dopiero widzi, jakie niezwykłe jest życie. A my tego nie wiemy, bo najczęściej zajmujemy się głupotami. Oczywiście czasem po nocach płaczę, boję się, Boże, co ja sobie wzięłam na głowę! Przecież jestem tylko kimś zwyczajnym...zwyczajnym…