Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891–1945) – polska poetka.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, portret wykonany techniką pasteli przez Witkacego, 1924

Popiersie
Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej
w Alei Sław
na Skwerze Harcerskim w Kielcach

• A jeśli serce jest tylko mięśniem, cóż po urodzie wszechrzeczy.
  • Zobacz też: serce, uroda

• Bo z mężami jest jak z bańkami mydlanymi: pierwsza jest zawsze nieudana, druga już lepsza, a dopiero ta trzecia naprawdę piękna i kolorowa.

• Był czas gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleci budowano mu wieże, złociste ołtarze, składano hołd o świcie, aż w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci…
  • Zobacz też: Słońce

• Długo jeszcze poleżę w szklanej wodzie, w sieci wodorostów, zanim nareszcie uwierzę, że mnie nie kochano po prostu.
  • Źródło: Ofelia

• Gdy już zmierzch wonne olejki w tęczowe niebo wetrze,
  nietoperz wylatuje ze strychu
  i zaczyna mierzyć po cichu
  wielkie koła tęsknoty rozlane na wietrze…
  • Źródło: Nietoperz
  • Zobacz też: nietoperz

• Krokusy wyskakują z ziemi
  jak wiolinowe nuty,
  a panny się chylą nad niemi
  i z nut układają bukiet.
  • Źródło: Krokusy II
  • Zobacz też: krokus

• Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.
  • Zobacz też: cierpienie

• Nie widziałam cię już od miesiąca.
  I nic.
  Jestem może bledsza,
  trochę śpiąca
  trochę bardziej milcząca
  lecz widać można żyć bez powietrza!
  • Źródło: Miłość
  • Zobacz też: bladość

• No i przeszedł w zamęcie i świście
  list, liść biały z kochanego drzewa…
  • Źródło: Listopad i listonosz

• Poezjo, pod twoją obronę…
  • Źródło: Bluebells
  • Zobacz też: poezja

• Rumieńce lata pobladły,
  liść złoty z wiatrem mknie.
  I klonom ręce opadły,
  i mnie…
  • Źródło: Liście

• Serdecznym liściem ogrzane
  Chcąc miłości aksamit wysłowić
  Skromne fiołki
  śpiewają wonności sopranem
  W świecie kwiatów
  Fiołek – to słowik.
  • Źródło: Fiołek – to słowik
  • Zobacz też: fiołek

• Słowiki są dziś nieswoje. Bzy są jak chmury krzyżyków.
  Chcesz zabić serce moje? Przecież się nie zabija słowików!

• Wiersze moje jak kwiatki krótki zapach ślą,
  jak kwiaty tracą płatki.
  Na wielkich, samotnych polach Waterloo
  zerwane kwiatki…
  • Źródło: Kwiatki z Waterloo

• Z gór stromych, z białych ścian,
  z wyżyn wysokich i świętych
  stoczyło się grzeszne życie i w dół strumieniami ściekło.
  tam w dole się rozlało, wezbrało w kłęby i męty
  i wyrósł las ciemnosmreczyński.
  Zielone piekło.
  • Źródło: Las Ciemnosmreczyński
  • Zobacz też: Ciemne Smreczyny

• Złotniczeńku ty na niebie,
  chcę pić życie, nie mam z czego.
  • Źródło: Lenartowicz

• Żyć jest słodko, a smutek to życie!

• Żyć to mi nie dajecie,
  lecz umrzeć nikt mi nie wzbroni…
  • Źródło: Wydarty bukiet
  • Zobacz też: życie, śmierć

O Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej

• O, staroświecka młoda pani z Krakowa!
  Strzeż się! Biskup pieni się i krzyczy: horrendum!
  Na łąkę wychodzisz nocą po kwitnące słowa,
  Tajne czynisz praktyki, aby pachniały ambrą i lawendą.
  • Autor: Julian Tuwim, Do Marii Pawlikowskiej