Londyn

Londyn – stolica Wielkiej Brytanii.

• Bo Berlin, Paryż, Londyn to całkiem fajna trasa
  W Paryżu się nagrzałem, w Londynie zjadłem kwasa
  Bo Berlin, Paryż, Londyn to całkiem fajna trasa
  W Paryżu się nagrzałem, w Londynie zjadłem kwasa
  Co będziesz tutaj siedział, olejmy złą wibrację
  Przyjaciel mnie zapytał, czy miałeś już wakacje
  We wrześniu kwitnie Paryż, a Londyn pachnie potem
  Przejedźmy się dla zbytu przez całą Europę
  • Autor: T.Love, Berlin Paryż Londyn

Pałac Westminster nad Tamizą

Alice Maud Fanner, "Hyde Park"

• Gdzieś w okolicach Baker Street, tam gdzie Londyn zamienił się w jakieś arabskie miasto. W oświetlonych neonami oknach hotelików stały leniwe, chaotyczne grupki ludzi o ciemnych oczach. Mężczyźni przesuwali w rękach paciorki różańców, gestykulowali, podczas gdy dzieci bawiły się nowymi elektrycznymi kolejkami, a kobiety w chustach prowadziły rozmowy…
  • Autor: John le Carré, Nocny recepcjonista, Katowice 2013, s. 567.

• Między Londynem a Paryżem jest taka różnica, że Paryż jest dla cudzoziemców, a Londyn dla Anglików. Anglia zbudowała Londyn na swój własny użytek, a Francja zbudowała Paryż dla całego świata.
  • Autor: Ralph Waldo Emerson
  • Zobacz też: Paryż

• – Nie ma takiego miasta – Londyn! Jest Lądek, Lądek Zdrój, tak…
  – Ale Londyn – miasto w Anglii.
  – To co mi pan nic nie mówi?!
  – No mówię pani właśnie.
  – To przecież ja muszę pójść i poszukać, zobaczyć gdzie to jest. Cholera jasna…
  • Opis: urzędniczka na poczcie i Ryszard Ochódzki.
  • Źródło: film Miś

• – Skoro pan tak mówi, panie władzo… – Uniosła wysoko rękę z gołębiem. Anielski uśmiech rozjaśnił jej twarz, gdy patrzyła na wzbijającego się w górę ptaka – coraz wyżej i wyżej… Zrobił krąg nad jej głową, a potem pomknął na zachód, w kierunku Londynu. „Gołąb pocztowy rozwija średnią szybkość sześćdziesięciu czterech kilometrów na godzinę, mówił Gunther, więc ten doleci tam za sześć godzin. Trzysta siedemdziesiąt kilometrów…”
  • Autor: Sidney Sheldon, Gdy nadejdzie jutro
  • Zobacz też: gołąb

• Sprzedałbym nawet Londyn, gdybym tylko znalazł kupca.
  • Autor: Ryszard I Lwie Serce poszukując funduszy na sfinansowanie wyprawy krzyżowej w 1190.
  • Źródło: Grzegorz Jasiński, Ryszard Lwie Serce, w: Dynastie Europy: Andegaweni, wyd. Planeta DeAgostini/Agora, Inowrocław 2010.

• Trzydzieści pięć lat to dobry wiek. Londyn pełen jest kobiet, które od dawna mają trzydzieści pięć lat.
  • Autor: Oscar Wilde, Bądźmy poważni na serio (1895)

• Widział miasto, które przez stulecia pracowicie gromadziło swoje elementy, ściana po ścianie, dom po domu, ulica po ulicy. Tak jak w Warszawie, stare magazyny potrafiły sąsiadować tutaj z nowoczesnymi siedzibami banków. Szklane wieże zjadały przestrzeń nad sobą i po bokach, rozsiadały się przy starych traktach komunikacyjnych i rzucały cień na wieże kościołów. Ale w odróżnieniu od Warszawy Londyn zachował ciągłość fizyczną. Każda dziura w przestrzeni miała swoje uzasadnienie, choćby fantastyczne – (…) w miejscu, gdzie trzysta lat temu były masowe groby ofiar dżumy, plague pit, nigdy nie powstał żaden budynek. Parków i placów nikt nie próbuje zabudowywać, potrzebne są jak powietrze, wręcz są powietrzem.
  • Opis: impresje przybysza z Polski
  • Autor: Tomasz Konatkowski, Nie ma takiego miasta, Warszawa 2010, s. 225.

• W stronie Londynu, zwanej „zachodnim krańcem” [West End], mieszka towarzystwo bardziej arystokratyczne i mniej zajęte pracą. Są tu ulice bardzo długie i bardzo szerokie, przy których stają domy wielkie jak pałace. Nigdzie na tych ulicach oczu cudzoziemca nie razi widok walących się domków biedoty. Wszędzie widać bogactwo i elegancję – i tylko w odległych uliczkach i ciemnych, wilgotnych zaułkach gnieździ się nędza w łachmanach, wśród łez. Tylko tu i ówdzie przy wejściu do ciemnej uliczki stoi w milczeniu obdarta kobieta z niemowlęciem przy wychudzonej piersi i błagalnie patrzy na bogatego kupca, który brzęcząc pieniędzmi, zaaferowany, przebiega obok, albo na próżniaczego lorda, co niczym syty bożek jedzie na wysokim rumaku i niekiedy rzuca obojętnie dumne spojrzenie na kręcący się u jego nóg tłum ludzi, jakby to były drobne mrówki albo podlejszego gatunku stworzenia, których radość i smutki nie mają nic wspólnego z jego uczuciami.
  • Autor: Heinrich Heine, Szkice z Anglii, 1832