Królestwo Aragonii
historyczne państwo na Półwyspie Iberyjskim
Królestwo Aragonii – historyczne państwo istniejące formalnie w latach 1035–1707, faktycznie zaś niezależne do czasów unii z Królestwem Kastylii, z którym od przełomu XV i XVI wieku utworzyło Królestwo Hiszpanii.
- Aragonia odegrała znaczną rolę w rekonkwiście. Podczas skomplikowanej rozgrywki zawiązywano różne sojusze: Aragonia łączyła się z Kastylią, by naciskać Maurów, lub z Maurami, by powstrzymać Kastylijczyków.
- Autor: Norman Davies, Zaginione królestwa, wyd. Znak, Kraków 2010, s. 181.
Korona Domu Aragonii u szczytu potęgi w XV wieku, ciemniejszym kolorem zaznaczono terytorium właściwe Aragonii
- My, którzy pojedynczo jesteśmy równi Wam, a którzy razem z Wami jesteśmy więksi od Was, ślubujemy Wam posłuszeństwo, jeśli będziecie szanowali nasze wolności, a jeśli nie, to nie.
- W niektórych regionach Korony Aragońskiej współistniały chrześcijaństwo, judaizm i islam. Nie było jednak reguły. Na ziemiach odzyskanych niedawno w wyniku rekonkwisty przeważali wciąż Maurowie. W większej części miast oraz miasteczek Aragonii i Katalonii mieszkali oni w zamkniętych dzielnicach, gdzie jednak dochodziło do przyspieszonej asymilacji językowej. Na wsi pozostawiano ich często pod nadzorem templariuszy. Żydzi również żyli osobno, zgodnie z zasadami Talmudu, odgrywali wszakże ważną rolę w życiu intelektualnym, w medycynie i handlu. Bardzo trudno skwantyfikować rozmiar tolerancji lub prześladowań. (…) Jednak (…) aż do końca XV wieku królestwo-hrabstwo i podległe mu terytoria były oprócz Rzeczypospolitej Obojga Narodów jednymi z nielicznych miejsc w Europie, gdzie Żydom świetnie się powodziło.
- Autor: Norman Davies, Zaginione królestwa, op. cit., s. 197–198.
- W odróżnieniu od Kastylii, w Aragonii ponad centralizm stawiano szacunek dla lokalnego prawa i tożsamości. Obecnie sądzi się, że legendarną „przysięgę z Sobrarbe” stanowiącą formalną umowę między władcą a poddanymi wymyślono znacznie późnej. Odzwierciedla ona jednak w gruncie rzeczy starą tradycję.
- Autor: Norman Davies, Zaginione królestwa, op. cit., s. 181.
Zobacz też: