Hrabstwo Barcelony

Hrabstwo Barcelony – frankijskie hrabstwo na Półwyspie Iberyjskim, od 988 funkcjonujące jako suwerenne państwo katalońskie, od 1137 do 1555 w unii personalnej z Królestwem Aragonii.

• Unia między królestwem [Aragonii] i hrabstwem [Barcelony] miała daleko idące konsekwencje. Stworzyła rozległe terytorium łączące niezdobytą twierdzę górską z wybrzeżem morskim o olbrzymim potencjale handlowym. Oprócz bezpieczeństwa ziemie te zyskały szansę na bogactwo. Jednocześnie, podobnie jak istniejąca od niedawna Portugalia, państwo aragońsko-katalońskie stanowiło znaczącą przeciwwagę dla Kastylii. (…)
  Królestwo i hrabstwo pozostały jednak nie do końca zgraną parą. Każde zachowało własne prawa, Kortezy (parlament) oraz język. Podczas gdy aragoński miał wiele cech wspólnych z kastylijskim, kataloński był bliższy okcytańskiemu.
  • Autor: Norman Davies, Zaginione królestwa, przeł. Bartłomiej Pietrzyk, Joanna Rumińska-Pietrzyk, Elżbieta Tabakowska, wyd. Znak, Kraków 2010, s. 184–185.
  • Opis: o unii personalnej zawartej w 1137 poprzez małżeństwo Ramona Berenguera IV z Barcelony z Petronillą Aragońską.

Godło Hrabstwa Barcelony

• Założona przez ojca Hannibala i oswobodzona z rąk Maurów za czasów Karola Wielkiego Barcelona cieszyła się znacznie większym respektem niż Saragossa [stolica Aragonii]. Ród Berenguerów, którego korzenie sięgały frankijskich wasalów z IX wieku, górował niewątpliwie rangą nad rodem Ramira [Aragońskiego]. Jego oparcie stanowiły nadmorskie prowincje Empordy (Empuries), Barcelony, Girony i Tarragony. Katalońska część wspólnego państwa była zarazem większa i zamożniejsza. Pesymiści mogli przewidywać, że obydwa regiony nigdy nie staną się jednością. Optymiści mogli mieć nadzieję, że będą się uzupełniać. Obydwie strony miały rację.
  • Autor: Norman Davies, Zaginione królestwa, przeł. Bartłomiej Pietrzyk, Joanna Rumińska-Pietrzyk, Elżbieta Tabakowska, wyd. Znak, Kraków 2010, s. 185.
  • Zobacz też: Hannibal, Karol Wielki