Giaur

Giaur – powieść poetycka autorstwa George'a Byrona, opublikowana po raz pierwszy w 1813 roku. Tłum. Adam Mickiewicz.

Walka giaura i baszy, Eugène Delacroix (1827)

• A twarde serce gdy miłość skaleczy. Tej rany nigdy już czas nie uleczy.

• Ach! ona była mą gwiazdą polarną,
  Zgasła, któż teraz oświeci noc czarną! Ach! gdyby jeszcze weszła mi pogodnie,
  Wiodła mnie znowu, chociażby na zbrodnie!

• Bo choć dla czasu staje się nicością, ona jest dla mnie całą wiecznością.

• Ciebie dotąd kocham, jak kochałem. Ty jesteś lubym serca mego szałem.

• Dosyć jest wiedzieć — że nikt nie zagrzebie
  Ducha swobody — chyba on sam siebie —
  Bo własne tylko upodlenie ducha
  Ugina wolnych szyję do łańcucha.
  • Zobacz też: wolność

• Gdy serce mścić się lub bronić rozkaże,
  Na miecz i ogień jeszcze się odważę. Bo mężny na śmierć ze wzgardą poziera,
  Nędzarz jej pragnie, tchórz się jej wydziera. Kto mi dał życie, niechaj je odbiera: Ja śmierć bez trwogi spotykałem nieraz
  Gdym był szczęśliwy i dumny — a teraz?

• Kochałem – miłość często drogę znajdzie
  Tam nawet kędy głodny zwierz nie zajdzie,
  A miłość taka śmiała na przygody,
  Czyliżby miała zostać bez nagrody?
  • Zobacz też: miłość

• Kochanka? któż jej kochanek? — Hassanie, Ty nim nie jesteś dziki muzułmanie!

• Kto raz spadł z niebios, już się nic nie lęka. Mniejsza gdzie spadnie, wie, że wszędzie męka.

• Leilo! byłaś myśli moich treścią,
  Moją rozkoszą i moją boleścią;
  Tyś była cnotą, ty zbrodniami memi,
  Nadzieją w niebie — i wszystkim na ziemi! Tak piękna jak ty nie była stworzona; A jeśli jest gdzie, już nie dla mnie ona.

• Lepiej raz przepaść w zaburzone fale
  niż żyć – gnijąc po trochu na skale.

• Nie mów pacierzy, w skutek ich nie wierzę. Silniejsza rozpacz niż twoje pacierze. Zbawienia nie wart jestem — i nie żądam. Nie raju, ale spoczynku wyglądam.

• Temu co ucieka
  Jest obrzydliwą źrenica człowieka.

• Walka o wolność, gdy raz się zaczyna,
  Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna,
  Sto razy wrogów zachwiana potęgą,
  Skończy zwycięstwem.
  • Zobacz też: walka

• Zaiste miłość jest świętym pożarem,
  Iskrą zatloną w ogniach nieśmiertelnych;
  Aniołów dobrem, Wszechmocnego darem,
  Balsamem rajskim dla serc skazitelnych.
  Pobożność duszę w niebiosa porywa,
  Ale z miłością niebo w duszę wpływa;
  Uczucie, które bóstwem zapalamy,
  Która wytrawia wszystkie myśli plamy.
  Jest to promyczek wszechtwórczego słońca,
  Korona, duszę w około wieńcząca.