Debora

Debora – postać biblijna ze Starego Testamentu, żona Lappidota, pochodząca z plemienia Naftalego; jedyna kobieta sprawująca funkcję sędziego (polityczno-religijnego przywódcy) u starożytnych Izraelitów, znana z mądrości, wspólnie z izraelskim dowódcą odparła najazd wojsk Moabitów króla Jabina i jego oficera Sisery.

O Deborze

Biblia nazywa ją prorokinią i już sam ten fakt wyróżnia ją spośród innych Sędziów. (…) Debora jest nie tylko bohaterką w znaczeniu bohaterskiego wodza, ona jest również, a nawet przede wszystkim, sędzią w klasycznym rozumieniu tego słowa. Sprawuje sąd pod palmą, nazwaną zresztą jej imieniem. Ludzie przychodzą do niej „na sąd”. A jest to fakt znaczący i rzadki zarazem. Rola sędziego ma bowiem w sobie coś ze sfery sacrum. Sędziowie są czasami nazywani nie tylko szoftim, ale również Elohim: a to jest przecież jedno z imion Boga! A zatem byłaby to w pewnym stopniu funkcja kapłana: głosić Prawo i jego przepisy. Debora dysponuje prawdziwą władzą, a ponadto towarzyszy jej specyficzna aura umożliwiająca przekształcenie się z sędziego od spraw bieżących w prawdziwego wodza narodu.
- Autor: Josy Eisenberg, Kobieta w czasach Biblii, tłum. Iwona Badowska, Wydawnictwo Marabut, Gdańsk 1996, ISBN 8385893687, s. 217.

Debora jest kobietą niezwykłą pod wieloma względami. Niezwykłe jest już to, że sprawuje urząd, który jej - jako kobiecie - nie powinien przysługiwać, skoro słowo kobiet nie liczyło się nawet jako słowo świadka. Wyjątkowość sądów Debory polega również na tym, że do jej sądów odwoływali się synowie całego Izraela, podczas gdy większość sędziów działała tylko w poszczególnych pokoleniach. Debora zostaje również nazwana prorokinią. Spośród innych sędziów - choć wszyscy zostali przedstawieni jako natchnieni Duchem Bożym - określano tak jedynie Samuela. Nie tylko zresztą sam tytuł wskazuje na jej funkcję prorocką. Debora mówi, wydaje polecenia w imieniu Jahwe, a po zwycięskiej bitwie wyśpiewuje pieśń opiewającą rolę jej osoby i sens wydarzenia, chwalącą Boga za dane Jego ludowi zwycięstwo. Pieśń Debory należy do najstarszych zachowanych w Piśmie Świętym tekstów poetyckich i uznawana jest za klejnot literatury biblijnej. Debora jest prorokinią, Bóg przemawia do niej, aona - nosicielka Jego słowa - kieruje do innych.
- Autor: Elżbieta Adamiak, Kobiety w Biblii. Stary Testament, Wydawnictwo Znak, Kraków 2006, ISBN 83-240-0623-0, s. 77.

Izraelska Joanna d’Arc.
- Autor: Zenon Kosidowski, Opowieści biblijne, wyd. Iskry, Warszawa 1978, s. 228.

Portret czarującej Debory należy do najlepszych w Biblii. (…) Odznaczała się wieloma talentami i pełniła przeróżne funkcje. Przede wszystkim prorokowała. (…) Ale Debora była też sędzią, jedynym opisanym w Biblii, jak wymierza sprawiedliwość. (…) Jak można wnosić z jej prestiżu i funkcji, była kobietą uczoną, biegłą we wszystkich nakazach i zakazach spisanych nie tylko w Pięcioksięgu, ale i w Księdze Powtórzonego Prawa, i Księdze Liczb, a także obeznaną z prawem precedensowym. Ludzie przebywali do niej, bo jej orzeczenia były szanowane i trafne.
- Autor: Paul Johnson, Bohaterowie, tłum. Anna i Jacek Maziarscy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2009, s. 24.

W tym czasie sporne sprawy Izraela rozsądzała prorokini Debora, żona Lappidota. Zasiadała ona pod palmą Debory między Rama a Betel w górach Efraima. Ciągnęli do niej synowie Izraela na rozprawy.
- Źródło: Biblia Poznańska, Księga Sędziów 4, 4–5