Alex: Nie, Justin ma rację. Nie możemy go pomijać. Chętnie mu zostawię tapetę w kwiatki. Justin: Ależ możecie mnie pomijać. Alex: Będzie pasowała do tych twoich wojowników i tej plamy tam, gdzie dach cieknie.
Mamo, odkurzysz nas? Tu jest końcówka do szczelin… Masz uważać.
Postać: Justin
Jerry: Porozmawiamy o tym rano, dobranoc. Justin: Jest dopiero czwarta. Jerry: A ty co, zegarynka?
Jerry: Nie nauczę cię latać, bo jesteś za młoda. Alex: Ile lat miał Justin? Jerry: Osiemnaście. Justin: Mam szesnaście teraz. Jerry: Czyli mnie okłamałeś!
Wiem, że sytuacja w domu jest napięta, więc chyba nie muszę się kąpać.
Mama Alex: Alex! wyjęłaś naczynia ze zmywarki? Alex: Kurczę… Alex wyjmuje różdżkę i za pomocą czarów chowa czyste naczynia do szafek. Wchodzi mama Alex. Mama Alex: Alex. Wiesz co myślę o używaniu czarów w domu! Alex: Mamo, wiesz co myślę o używaniu zmywarki.
Alex: Potrzebujesz talerza, to go wyjmujesz. A jak zjesz, to wkładasz z powrotem. Mama Alex: A skąd będziesz wiedzieć, który jest czysty, a który brudny? Alex: Yyy, powącham?
Justin: To będzie nasze najlepsze Halloween! Mam świetny pomysł na nawiedzony dom! Alex: Nie mów na to nawiedzony dom – to wcale nie jest straszne. To tylko jakiś głupi skecz o złych wyborach. Justin: To co służy rozrywce i zarazem uczy o ludzi o podejmowaniu słusznych życiowych decyzji, nie jest głupie. Alex: Justin… Jako czarodziej możesz zrobić najstraszniejszy Nawiedzony Dom świata. Justin: No właśnie! Stąd też temat: „Młodociani – dobre dzieci i ich złe wybory”. Posadzimy ludzi grających w gry wideo zamiast odrabiać lekcje, a widz zostaje zmuszony do gry. Wtedy pokazujemy mu jego przyszłość: gry wideo, zero nauki, na koniec – bezdomny. Alex: Och, też bym tak chciała…
Justin: Dobra tato, gotowy? Jerry: Tak. Justin: To pamiętaj – jesteś ośmiolatkiem i przychodzisz zwiedzić Dom Najgorszych Scenariuszy Życiowych. Balon pomoże ci wczuć się w rolę. Jerry: Mogę dostać czerwony? Justin: Masz tylko osiem lat, bierz co dają, idź! Jerry: Ale… Justin: Bierz to!
Dave Evans: Halo! Jestem Dave Evans, Stowarzyszenie Handlowców Waverly Place. Jak wiecie, dzisiejsze targi halloweenowe to dla nas bardzo ważna impreza. Niestety, wasz Nawiedzony Dom był niewypałem od… Alex: … zawsze.
Justin: Dobra. Uratowałaś nas, przyznaję, ale jak mamy zrobić coś, co jest nie z tego świata? Alex: Hm, no nie wiem, zróbmy naradę rodzinną w naszym miejscu nie z tego świata.
Jerry: Wiecie co? Normalnie to bym się nie zgodził na takie użycie magii, ale nie chcę zawalić sprawy. Alex: O! Już mam! Słuchaj, zaczarujemy ludzi, żeby zrobili się mali, wtedy my będziemy dla nich olbrzymami, które chcą ich rozgnieść. Jerry: Dobrze, yy, zaczarujemy ludzie i zrobią się mali, jasne, ale co zrobić, żeby ich naprawdę nie rozdeptać? Alex: No nic, żeby było strasznie.
Duch 1: Puk puk. Alex (otwierając drzwi treningowe): Strzałka! Wszystkie duchy: Aaa! Trener duchów: Ludzki alarm, wszyscy udają żywych!
Alex: Hej, a co to za paskudny gostek? Trener duchów: Uuu, yyy, nie, nie bierz Zębacza, jest zbyt straszny. Alex: Zębacz… To mi coś mówi… Przepraszam! Czy to ty straszyłeś dzieci w czasie snu? Zębacz: Hej… jestem upiorem. Straszę dzieci… straszę opiekunki… rzucam cienie w ciemnych, długich korytarzach… mogłaś mnie gdzieś widzieć. Harper: Aaa! Trener duchów: He, he, to nasz debeściak. Taki jeden do dziś się go boi. Zębacz: Taki dzieciak trzymał swoją zabawkę i mówił: Kapitanie Jimbo, Obroń mnie! Kapitanie Jimbo, obroń mnie! Alex: O ja nie mogę, to musiał być mój brat, Justin Russo! Zębacz: Beksalala Russo? Wpisałem go sobie do życiorysu!
Alex: Bierzemy Kościste Palce, Gościa Z Mózgiem i Opowiadacza. Opowiadacz: Przypomniała mi się straszna historia… Siedziałem sobie w wannie i zmoczył mi się czepek na głowie… Alex: Możemy iść?!
Justin: Mamo! Teresa: Och, kogóż my tu mamy? Justin: Mamo, to są… znajomi, z… Domu Kultury, którzy… chcą nam dzisiaj pomóc w projekcie na… Halloween! Tak! No i… oni… będą tu… udawać że… są… duchami. Max: Też chcę chodzić do domu kultury! Mają tam jakiś basen? Teresa: Ach, wyglądacie tak… upiornie! Nikt nam już nie odbierze Nawiedzonego Domu dzięki nim! Dawajcie, przestraszcie mnie! Alex: Ee, to może… weź kryształową kulę i… przepowiedz jej przyszłość! Kościste Palce: Wybaczcie, nie mam mięśni ani ścięgien! Gość Z Mózgiem: Ja dziś będę się… zmóżdżać! Ha, ha, ha, he, he, he, he, he, hm. Sorry. Teresa: No. Ciekawie. Opowiadacz: To była ciemna, straszna, sztormowa noc! Byłem zapisany na wizytę u lekarza… na recepcji zabrakło im lizaków, i musiałem zadowolić się naklejką… Teresa: Dobra, dość. To wszystko? Te wasze straszne duchy? Jerry: E… tak. Teresa: Przepraszam… Wiecie że zwykle tego nie popieram, ale może trzeba wrzucić trochę… magii. Żeby to miało jakiś sens! Alex: Daruj sobie mamo, powtarzam to im od początku. Justin: Mamo, to są prawdziwe duchy ze świata czarów. Teresa: Co?! Wybrałyście się do świata czarów po duchy i nic lepszego nie było?!
Jerry: Spokojnie synu, ja jestem głową rodziny i zajmę się tym… Alex zwołała naradę bez ciebie! Alex: Tata chowa ciastka w szlafroku!
