Zapach motyli

Zapach motyli – powieść dla młodzieży autorstwa Tatiany Bohunow z 2007 r.

A wracając do wymalowanych nastolatek i skromniutkich nauczycielek… Co wynika z faktu, że uczennica wygląda lepiej od wykładowcy? Otóż z tego wynika, że pani profesor powinna w końcu o siebie zadbać!

Czułam się jak zwierzyna wystawiona do odstrzału (tyle, ze kiedy celuje Bóg to nikt, absolutnie nikt się nie uchowa).

Dziś wiem, że Pan Bóg nie objawia się na złotym tronie, ani wśród niebiańskich obłoków. On mieszka w drugim człowieku.

Kiedy w liceum Wielkie Panie Nauczycielki publicznie dawały burę wymalowanym koleżankom, sądziłam, że dbałość o wygląd to rodzaj bluźnierstwa. Wykroczenie przeciwko Bogu i ludziom. Zupełnie jakby trochę pudru i tusz do rzęs mogły zrobić komuś krzywdę.

Kobiecie przede wszystkim potrzebna jest uroda, mężczyźnie wzrost. Ludzie pytani o swój ideał zazwyczaj zaczynają odpowiedź od słów: wysoki, przystojny lub ładna, zgrabna. Dlatego dobrze jest być wysokim i przystojnym lub ładną i zgrabną, o ile nie stanie przy nas ktoś wręcz piękny! Wtedy dopiero wychodzi na jaw jaskrawość Bożej niesprawiedliwości.

Może właśnie na tym polega dojrzałość – by pomimo lęku iść przed siebie! I nie dać się! Nie dać się!!!

Niepotrzebnie nagadali nam w liceum o całym tym studiowaniu. Ja tam nie spotkałam żadnego prawdziwego profesora, chociaż tytuły miało wielu. A kultury osobistej to na oczy nie widziałam. Cóż, kultur bakterii w jogurcie też nie widać.

Oczywiście tego nie zrobię, bo najlepszych rzeczy w życiu nigdzie się nie wpisuje. Chowa się je zazdrośnie na dnie serca i chroni przez światłem, żeby nie wyblakły, przed chłodem, żeby nie zamarzły, i przed ludźmi, żeby ich nie zadeptali.

Od dziecka święcie wierzyłam, że mgła na miastem utkana jest ze snów jego mieszkańców. Mgły nad jeziorami i lasami to senne marzenia zwierząt, roślin i wygnańców. A zatem śnijmy.

Pisarze nie kochają się w ludzie pracującym. To już większe szanse mają prostytutki, które często trafiają na księcia z bajki, zwłaszcza gdy są szlachetne i grzeszą w imię szczytnego celu. Szczytując kilka razy na dobę, zarabiają na przykład na studia. Pęd do wiedzy przyciska je do ściany, rozsuwa nogi i każe wyć do księżyca. A później poeci piszą o ich duszach samotnych i zbłąkanych, opiętych jedwabnymi bluzkami, których cena nie ma przecież żadnego znaczenia.

Są jeszcze ludzie, którzy potrafią coś przeżywać – pomyślałam – ale oni już odchodzą

Spece od marketingu nigdy nie odwołują się do tłumów, dla nich najważniejsza jest jednostka. Wiedzą, ze to ona decyduje o sukcesie lub porażce. Dlatego wmawiają jednostkom, co jest najważniejsze dla ich życia, zdrowia, samorealizacji. I miliony im wierzą.

Szkoła jest jak obowiązkowy cyrk. Każą chodzić wszystkim i uczą przewrotów, salt, skakania na trampolinie i artystycznego klonowania. Tłum się podporządkowuje. Tylko niektórzy przełamują schematy i uciekają na wagary do dżungli. Bo dżungla to życie otaczające edukacyjny cyrk. W dżungli obowiązują inne zasady. Albo dasz sobie radę, albo ktoś poradzi sobie z tobą. Jeżeli z łoskotem spadniesz na ziemię, to nic nie pomoże fakt, że w szkole ze skoków miałeś piątkę. Spadłeś i już. Tymczasem nadgorliwcy sumiennie uczęszczają na zajęcia, wchodzą w tyłki treserom, nadmiar ambicji wychodzi im już nawet nosem. Na koniec imprezy dostają wspaniały certyfikat i dobrą radę na przyszłość: „No, to teraz sobie radź!”. Dżungla nie ma litości dla klownów z dyplomami.

Teraz, drodzy nauczyciele, wchodzicie w rolę Pana Boga i oceniacie, nagradzacie, karzecie. Bo przecież od tych ocen zależy całe życie (tak przynajmniej sądzą nieletni i ich rodzicie). Nie zależy, moi drodzy, nie zależy! I to mówię ja – kujon z krwi i kości.

W bibliotekach czas się zatrzymuje i zawisa w powietrzu. Półki uginają się od wiedzy i przeżyć bohaterów literackich. Ludzie wchodzą cicho, nieśmiało; wychodzą jeszcze ciszej. Od czasu do czasu spokój zakłóca zbyt pośpiesznie przewrócona kartka. Właśnie w tym zapomnianym miejscu można spotykać wielką miłość.

Zdałam sobie sprawę, że kiedyś bardzo zgrzeszyłam. Uznałam (nie wiedzieć czemu), że coś mi się od życia należy. W dodatku ma to być coś porządnego, bo według amerykańskich poradników, zasługuję na wszystko, co najlepsze. A kto niby tak powiedział?

Z doświadczenia wiedziałam, że wściekłe zbóje nie poprzestają na jednym rzucie jedną tylko miseczką.

Z dwojga złego wolałam zginąć z ręki człowieka. Chociaż przypuszczam, że to nie on okazałby mi więcej miłosierdzia.

Żarliwa modlitwa to wspaniała sprawa, kiedy mówi się wszystko, a Ktoś słucha. Ktoś, kto i tak wszystko wie. Więc skoro On wie, to modlitwa służy głównie modlącemu.