Vinci

Vinci – polska komedia sensacyjna w reżyserii i na podstawie scenariusza Juliusza Machulskiego, wyprodukowana w 2004 roku.

Wypowiedzi postaci edytuj

Robert „Cuma” Cumiński edytuj

Akurat psem? Mendą musiałeś zostać?
- Opis: do Szerszenia.

No, ja rozumiem, że cię walnęło, ale żeby od razu psem? Co ty, przeżyłeś jakiś szok osobowościowy?
- Opis: do Szerszenia.

No zajekurwabiście!
- Opis: widząc nieprzytomnego pasera Grubego.

Walniemy po kielichu, panowie!... No zdrowia mamusi nie wypijecie!?
- Opis: do Tałaja i Szymańskiego, sprawdzających, czy Cuma rzeczywiście pojechał do Kalwarii Zebrzydowskiej.

Wiesz, dlaczego marynarze admirała Nelsona byli niezwyciężeni, Szerszeń? Bo płacili im od zwycięstwa. Nie myśleli o tym, że zginą, tylko co sobie później za to kupią.

Julian „Szerszeń” Wolniewicz edytuj

Wolałbym do końca życia chleb szydłem z worka jeść, niż ukraść da Vinciego.

Dostaliśmy kosza, piesku.

Komisarz Wilk edytuj

Było włamanie (…) i pomyślałem sobie „Cuma pewnie by coś wiedział”.

Co ty kombinujesz Cuma? Dlaczego nie siedzisz we więźniu?

Inne postacie edytuj

Mówiłaś że to świetna okazja. A teraz ani da Vinci, ani w kosmos nie polecę.
- Postać: Krętałowicz
- Opis: do żony po znalezieniu oryginalnego obrazu da Vinci.

Ja tam tych waszych amerykańskich szkół nie kończyłem. Ale w PRL-u przez czterdzieści lat jakoś nikt Damy nie ukradł. Ani nawet nie pomyślał, że można ukraść...
- Postać: Tałaj

Jezus Maria. Jaki to wstyd dla Polski...
- Postać: Zylewski
- Opis: do Wilka po dokonanej kradzieży obrazu.

Mamy umowę o dzieło, Cuma! I mnie interesuje tylko dostać to dzieło!
- Postać: Gruby

Dialogi edytuj

Sąsiadka: Co u mamy?

Szerszeń: W Toroncie jest.

Szerszeń: Jesteś chory? Na co?

Cuma: Nie ma zdrowych, Szerszeń. Są tylko nieprzebadani.

Cuma: Chcesz wiedzieć, po co przyszedłem?

Szerszeń: Nie.

Cuma: To ci powiem. Ktoś chce kupić ode mnie obraz.

Szerszeń: To mu sprzedaj.

Cuma: Ale wiesz dobrze, że obraz wisi na cudzej ścianie.

Werbus: Churcilawa.

Cuma: Beckenbauer.

Hagen: On to robił lewą ręką.

Magda: Sforza, a to świnia.

Opis: o malowaniu obrazu.

Wilk: Pan mi przypomni wymiary.

Zylewski: Obrazu?

Wilk: A co, swoje?

Szerszeń: Pan Tadeusz Hagen, tak? Ten słynny?

Hagen: Słynny, z czego?

Szerszeń: Z malowania tego, co już namalowane.

Werbus: To ty, Helmut?

Helmut: A niby kto, jak nie jo? Wie viel tego chcesz?

Werbus: Ze zwanzig kilo.

Helmut: Semtexu? Pieronie, a kto cię zatrudnił, Al-Kaida?

Werbus: Żadyn semtex, zwykły dynamit. Mosz sam gelt, nie gadaj głupot, ino wciepuj do saka!

Szerszeń: Ktoś chce ukraść bardzo znany obraz.

Hagen: Jak bardzo? Bitwa pod Grunwaldem?

Szerszeń: Trochę mniejszy.

Magda: Po co ci to?

Szerszeń: Leonardo na ścianie, wiesz… Czad!

Magda: To powieś se DiCaprio!

Magda: Szczerze mówiąc, pani profesor, ten myśliwy, gajowy, on się malarzowi, artyście, nie udał. Proszę spojrzeć: paradoksalnie, pejzaż bez gajowego jest pełniejszy – przestał być takim tanim, bawarskim landszaftem.

Dziekan: Tanim? To był XVIII-wieczny obraz, własność Muzeum Narodowego!

Magda: Skoro państwo są do tego myśliwego tak przywiązani, to ja mogę go namalować z powrotem.

Szerszeń: Po co komu da Vinci, jak nie może się nim przed nikim pochwalić?

Cuma: Te bogate pojeby lubią mieć coś zakazanego, tylko dla siebie. Mają w domu takie ukryte kapliczki.

Szerszeń: Kapliczki? Po co?

Cuma: Bo to pojeby! Wchodzą tam po kryjomu i pewnie się onanizują.

Cuma: Nagrywasz robotę, a Vinci wyjeżdża do Japonii.

Gruby: Na dwa miesiące. Wiem, że to wymaga czasu, zdążysz się przygotować.

Cuma: Dowiedz się, kiedy wraca - dzień i godzinę.

Gruby: Nie da się. Robią z tego tajemnicę.

Cuma: No chyba masz jakieś wtyki w muzeum, na lotnisku?...

Gruby: Dlaczego ty mi takie pytania zadajesz? Mamy umowę o dzieło, Cuma! I mnie interesuje tylko dostać to dzieło!

Magda: Jedyne, co mi się u ciebie podoba, to samochód.

Szerszeń: Pożyczony, niestety...

Magda: No nie osłabiaj mnie!

Wilk: O kurwa... Widziałeś kiedyś coś takiego?

Kudra: Taa. W jednym filmie.

Opis: gdy eskortowana przez nich karetka pogotowia zapadła się pod ziemię.

Hagen (podaje album): Przed wojną w Wilnie zdarzyła się podobna historia.

Szerszeń: Zna się też pan na winach.

Hagen: Słucham?

Szerszeń: Ten album jest o winie.

Hagen: Cholera... A kupując, byłem przekonany, że o Wilnie!

Magda: Sęk w tym, że orzech włoski o tak szerokim pniu u nas nie rośnie...

Szerszeń: Kurczę, jakie to jest fascynujące! Kupić ci loda?

Magda: Ile ty masz lat? Skup się!

Szerszeń: Gratuluję. Przegrał pan kiedyś?

Hagen: Raz w sześćdziesiątym ósmym, a raz w tenisa.

Opis: Hagen po pokonaniu Szerszenia w szachy.

Wilk: Szymański, zmierz właz (Po chwili): No i?

Szymański: Osiemdziesiąt. Przeszedłby bez problemu.

Kudra: No to czemu go nie wynieśli?

Szymański: Bo jakiś ciul zaparkował na włazie. He, to chyba nawet nasza fura!

Opis: o obrazie pozostawionym w kanałach.

Gruby: No co się dzieje?

Cuma: Wszystko pod kontrolą.

Gruby: A w telewizji mówią, że nic się nie stało!

Cuma: Telewizja kłamie.

Cuma: I o to chodziło, Szerszeń!

Szerszeń: Mógłbyś mi mówić po imieniu?

Cuma: Że co, „Julian”? No mógłbym, ale to jakieś takie... pedalskie imię, nie?

Cuma: Poznajcie się. Werbus, to Szerszeń.

Szerszeń: Julian.

Werbus: To Julian czy Szerszeń? Bo mi się to i tak kiełbasi.

Cuma: Szerszeń.

Szerszeń: Julian!

Magda: Jeszcze tylko pokryć woskiem i opera finita.

Hagen: I jeszcze ślad buta!

Magda: Wiem, wiem, w trzydziestym dziewiątym Niemcy plądrowali muzeum, któryś nadepnął, deska pękła...

Hagen: Mam but Wehrmachtu.

Magda: No co ty, zwariowałeś?! A jak pęknie inaczej? Zrobię to ręcznie!

Hagen: He, he, he, ale cię nabrałem!

Szerszeń: Co ty żeś mu zrobił tutaj?

Cuma: Chyba umarł...

Szerszeń: Jak to umarł?

Cuma: No umarł, nie żyje!

Szerszeń: Co, wziął i umarł?! O Jezu...

Cuma: Uspokój się!

Szerszeń: Jak uspokój? Jeszcze nikt przy mnie nie umarł! W Kosowie byłem, wszędzie, nikt przy mnie nie umarł!

Opis: gdy Gruby osunął się na ziemię po ataku astmy.

Werbus: To jest ta Mona Lisa?

Szerszeń: Tak, w pewnym sensie. Jej siostra.

Werbus: Nie widza, co ludzie w niej widzą.

Cuma: Nie musisz wszystkiego rozumieć.

Szerszeń: Weźże zjedź, bo mi się sikać chce.

Cuma: Najpierw schowamy fanty.

Szerszeń: No zjedźże, bo się zeiszczam, no!

Cuma: Ty to gówniarz jednak jesteś!

Cuma: Przelicz.

Werbus: Miało być sto (tysięcy), a jest więcej...

Cuma: Zasłużyłeś na premię.

Werbus: Dzięki, chłopie! Pokażę dzieciakom Barcę na Camp Nou!

Szerszeń: A, już dawno miałem cię zapytać: czemu ty zawsze mówisz „Vinci”, a nigdy „da Vinci”?

Cuma: A co, mam mówić „da”, jak Rusowie?