Wikicytaty

Tadeusz Miciński

pisarz i poeta polski

Tadeusz Miciński (1873–1918) – polski pisarz i poeta.

Tadeusz Miciński (1913)

Nauczycielka (1896)

edytuj
   Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Nauczycielka.
  • A więc piękno – to właśnie najistotniejszy realizm!
  • Chodźcie, chodźcie moje smutki, tęsknoty, nieokreślone marzenia – do tego niewodu, w którym pośniecie. Taki los ryb i wszystkiego, co żyje. Więc i ta śmieszna potrzeba, która wychodzi z serca blada, tęskna, jak Goplana i chwyta się pierwszego sznura żurawi – zginąć musi…

Nietota: księga tajemna Tatr

edytuj
  • Polak Polakowi wilkiem?
  • Trzeba, żeby Polacy nareszcie zaczęli czytać Biblię. Nareszcie wówczas by zrozumieli, jak tańczą od lat tysiąca pod muzykę zmyloną zupełnie.

W mroku gwiazd

edytuj

(wyd. Kraków 1922)

  • Biją w mą czaszkę, jak w dzwon, głuche grzmoty
    i krwawa ręka pisze mi przekleństwo.
    Ja wybierając los mój, wybrałem szaleństwo
    i porzuciłem raj i zeszłem w czarne groty.
  • Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
    lecący z jękiem w dal – jak głuchy dzwon północy –
    ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
    iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.
  • Jesienne lasy poczerwienione
    goreją w cudnym słońca zachodzie.
    Witam was, brzozy, graby złocone
    i fantastyczne ruiny w wodzie.
  • Nie myśl, że Bóg nas rzucił wśród powodzi,
    jako szczenięta. Przy Tobie dwa duchy dziewicze –
    jedna Cię umarłego położy na znicze,
    a druga Cię, jak matka na nowo odrodzi.
  • W zmarzłej dolinie Cienia śmierci,
    gdzie gwiazd migocą sarkofagi,
    buduję sobie dół – i nagi –
    z płomieniem schodzę w cienie śmierci.
  • Żyje we mnie jakiś głuchy płacz – jakiś szloch i płacz żyją we mnie –
    niby w grocie kropel wieczny szmer, monotonnych kropel tajny jęk.
  Zobacz w Wikiźródłach całą treść tomiku W mroku gwiazd

Xiądz Faust

edytuj
  • Ale ludzkość przeciętna ma tylko dwie drogi: od ołtarza do szynku, lub na odwrót. Jeśli katolicyzm, protestantyzm, mahometanizm, buddyzm – nie są już świątyńmi ludzkości, budujmy nową.
    Ludzkość bez świątyni istnieć nie może.
  • Duch tylko jest mądry, a człowiek musi wątpić, aby szedł, musi szukać, aby znalazł, musi nie znajdywać, aby wierzył, musi uwierzyć, aby tworzył co dnia w boskiej protuberancji swą jutrznię dnia powszedniego.
  • Ludzkość porównam do zatopionego pancernika. Wydostać się nie może nikt ze straszliwego ciśnienia kilku tysięcy metrów wody nad sobą. Próbowano już w tym wnętrzu modlić się, uwierzono w Trimurti indyjską i w Trimurti chrześcijańską, moc wyższą odbierano w ekstazie derwiszów lub gdy dzwonek uderzył we Mszy na Podniesienie. Ale kto wyjrzał przez grube szyby pancernika – postrzegł zastygłą przeraźliwie mroczną Infernalność: jakby zamiast hostii spożyć cyjankali: mroźny śmiertelny wstręt…
  • Są zawiązki w głębiach Polaka religijności aryjskiej. Zbadajmy ją. Odbyła się już wilja, a będzie pasterka, obchodzona tu nie o północy, jak zwykle, ale przed brzaskiem.
    Ludzie tutejsi noc całą wróżą, śpiewają kolędy; odprawiają tajemnicze obrządki, bardzo pogańskie i święte.
  • Według doświadczeń Morgana, można, dzieląc jajo, otrzymać odpowiednią ilość osobników maleńkiego wymiaru; łącząc zaś dwa ze sobą, otrzymujemy olbrzyma. Ksiądz Faust umie wpływać na tworzenie olbrzymów przez łączenie kilku zapłodnionych jaj ze sobą w łonie matki. Jest to proces niesłychanie złożony, bo trzeba za pomocą magnetyzmu wpływać na łączenie komórek. Nie jest trudno tworzyć potwory, idąc za Cramptonem, który z dwóch poczwarek motyli otrzymywał np. olbrzymią Samię i maleńką Cynthię, zrosłe. Ale chodzi o tworzenie harmonijnych wyższych kombinacji – o wytworzenie rasy, gdzie ludzka byłaby tylko tym, czym jest opuncja dla wspaniałych owoców śliwy lub ananasu, kiedy je na nich sadzi słynny Burbaki.
  • Wzmożona Religia dawnych Ariów przeobrazi naród polski – i żydowski. Musimy uwielbić Wielką Trójcę: Pracę, Sprawiedliwość, Miłość Nadczłowieczeństwa – inaczej dojdziemy do tej pustyni zwątpienia, gdzie wszystko rozsypuje się w popiół – prócz kanapki z kawiorem i papierów Giełdy.

Zobacz też

edytuj
  Zobacz w Wikiźródłach inne utwory Tadeusza Micińskiego
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Tadeusz_Miciński&oldid=545151”