Studencki Teatr Satyryków
Studencki Teatr Satyryków (STS) – teatr kabaretowy działający w latach 1954–1975; jedna z najbardziej zasłużonych inicjatyw artystycznych w latach PRL-u.
- Jak z historii kart wynika,
Dawno trwa idylla:
Po „Zielonym Balonikiem”
Płynie ta flotylla!
A więc „Momus” i „Figielki”,
„Qui Pro Quo” i „Banda”
„Perskie Oko”, „Morskie Oko”,
Ech, wesoła granda!
„Siedem Kotów”, „Szpak” i „Dudek”,
„Wagabunda”, „Jama”,
„Owca”, „Tey”, „Hybrydy” lube
I „Piwnica” sama!
„STS-y” i „Stodoły”,
„Bimbomy”, „Pinezki”,
Rozgniewany, lecz wesoły
Kabareto-festyn!- Autor: Jan Pietrzak, Pod egidą rozsądku (1986), cyt. za: Co jest grane, panie Janku... Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s.5.
- Środowisko studenckie grupowało się wokół „STS” i „Stodoły”. To były wiodące sceny, już z wyrobioną marką, atrakcyjne i profesjonalnie prowadzone, choć ci zawodowcy byli wcześniej amatorami. Mieli już mocną pozycję i świadomość, że władza musi się z nimi liczyć. To były jakieś punkty orientacyjne. Słowa „teatr” i „scena” były w stosunku do nich całkowicie na miejscu.
- Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.
- Wiedziałem, że kabaret, który mi się śnił, będzie inny niż „STS” ze swym nowatorskim wtedy stylem, inny również od tradycyjnego, przedwojennego z jego (…) mieszczańskim ciepełkiem, lekko trywialnym śmieszkiem, takim „Lopkowatym” rodzajem humoru.
- Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.