Studencki Teatr Satyryków

Studencki Teatr Satyryków (STS) – teatr kabaretowy działający w latach 1954–1975; jedna z najbardziej zasłużonych inicjatyw artystycznych w latach PRL-u.

  • Jak z historii kart wynika,
    Dawno trwa idylla:
    Po „Zielonym Balonikiem”
    Płynie ta flotylla!
    A więc „Momus” i „Figielki”,
    „Qui Pro Quo” i „Banda”
    „Perskie Oko”, „Morskie Oko”,
    Ech, wesoła granda!
    „Siedem Kotów”, „Szpak” i „Dudek”,
    „Wagabunda”, „Jama”,
    „Owca”, „Tey”, „Hybrydy” lube
    I „Piwnica” sama!
    „STS-y” i „Stodoły”,
    „Bimbomy”, „Pinezki”,
    Rozgniewany, lecz wesoły
    Kabareto-festyn!
  • Środowisko studenckie grupowało się wokół „STS” i „Stodoły”. To były wiodące sceny, już z wyrobioną marką, atrakcyjne i profesjonalnie prowadzone, choć ci zawodowcy byli wcześniej amatorami. Mieli już mocną pozycję i świadomość, że władza musi się z nimi liczyć. To były jakieś punkty orientacyjne. Słowa „teatr” i „scena” były w stosunku do nich całkowicie na miejscu.
    • Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.
  • Wiedziałem, że kabaret, który mi się śnił, będzie inny niż „STS” ze swym nowatorskim wtedy stylem, inny również od tradycyjnego, przedwojennego z jego (…) mieszczańskim ciepełkiem, lekko trywialnym śmieszkiem, takim „Lopkowatym” rodzajem humoru.
    • Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.