Wersja z 11:39, 28 cze 2007 edytuj Kaariokaa (dyskusja \| edycje) 5660 edycji mNie podano opisu zmian ← poprzednia edycja		Wersja z 10:32, 2 wrz 2007 edytuj anuluj edycję Sp5uhe (dyskusja \| edycje) Biurokraci, Administratorzy 18 454 edycje m formatowanie automatyczne, notka następna edycja →
Linia 1: '''''[[w:Nutria i Nerwus\|Nutria i Nerwus]]''''' -, dziesiąta część [[Jeżycjada\|Jeżycjady]] autorstwa [[Małgorzata Musierowicz\|Małgorzaty Musierowicz]], powstała w roku 1995. * -– Za pozwoleniem, moja droga -– leniwie odezwała się Laura, która najwyraźniej miała z całej sceny mnóstwo uciechy. -– Nie musisz być taka ofiarna, pan Filipek jest bardzo miły.<br />-– Pan Filipek? Skąd wy się właściwie znacie? -– jęknęła Natalia, szarpiąc okowy.<br />-– My? -– spytała Laura, wyraźnie grając na zwłokę. -– Hm. Hm. Cóż. Pan Filipek raz przyszedł do ciebie z panem Tuniem, ale ciebie nie było. Dałam im wtedy herbatki -– wyjaśniła.<br />Natalia padła w tył, znajdując ciepłe oparcie w pluszu kanapki.<br />-– Teraz nareszcie rozumiem swoją sytuację -– powiedziała z goryczą. -– Bardzo ci dziękuję, Tygrysku.<br />-– Cóż, dziecko istotnie zadzwoniło dziś rano -– wtrącił Nerwus obronnie; nie darmo Laura rzuciła mu przed sekundą spojrzenie wołające o pomoc. -– Dzwoniła do Tunia. To jest lojalne dziecko. Chciało naprawić to, co ty popsułaś. Ale Tunio leży w gipsie, więc dziecko powiedziało wszystko mnie. Nie powinnaś dziecka winić.<br />-– Chciałam tylko twego dobra, ciociu -– dodało dziecko serdecznie.▼ ▲* - Za pozwoleniem, moja droga - leniwie odezwała się Laura, która najwyraźniej miała z całej sceny mnóstwo uciechy. - Nie musisz być taka ofiarna, pan Filipek jest bardzo miły.<br>- Pan Filipek? Skąd wy się właściwie znacie? - jęknęła Natalia, szarpiąc okowy.<br>- My? - spytała Laura, wyraźnie grając na zwłokę. - Hm. Hm. Cóż. Pan Filipek raz przyszedł do ciebie z panem Tuniem, ale ciebie nie było. Dałam im wtedy herbatki - wyjaśniła.<br>Natalia padła w tył, znajdując ciepłe oparcie w pluszu kanapki.<br>- Teraz nareszcie rozumiem swoją sytuację - powiedziała z goryczą. - Bardzo ci dziękuję, Tygrysku.<br>- Cóż, dziecko istotnie zadzwoniło dziś rano - wtrącił Nerwus obronnie; nie darmo Laura rzuciła mu przed sekundą spojrzenie wołające o pomoc. - Dzwoniła do Tunia. To jest lojalne dziecko. Chciało naprawić to, co ty popsułaś. Ale Tunio leży w gipsie, więc dziecko powiedziało wszystko mnie. Nie powinnaś dziecka winić.<br>- Chciałam tylko twego dobra, ciociu - dodało dziecko serdecznie.

Nutria i Nerwus: Różnice pomiędzy wersjami