Mistrz i Małgorzata: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m formatowanie automatyczne, drobne redakcyjne, drobne techniczne |
||
Linia 2:
{{chronologiczny}}
* Tak, człowiek jest śmiertelny, ale to jeszcze pół biedy. Najgorsze, że to, iż jest śmiertelny, okazuje się niespodziewanie, w tym właśnie sęk!
** Źródło:
** Zobacz też: [[śmiertelność]]
* – Wiem mniej więcej dokładnie, co będę robił dziś wieczór. Oczywista, jeśli na Bronnej nie spadnie mi cegła na głowę…<br />– Cegła – z przekonaniem przerwał mu nieznajomy – nigdy nikomu nie spada na głowę ni z tego, ni z owego. W każdym razie panu, niech mi pan wierzy, cegła nie zagraża. Pan umrze inną śmiercią.<br />– A może wie pan, jaką? (...)<br />– Utną panu głowę!<br />– A któż to zrobi? Wrogowie? Interwenci?<br />– Nie – odpowiedział cudzoziemiec. – Rosjanka, komsomołka.<br />– Hm… – zamruczał zdegustowany żartem nieznajomego Berlioz.
** Źródło:
* – Utrzymujesz zatem, że nie nawoływałeś do zburzenia świątyni... czy jej podpalenia, czy też zniszczenia w jakiś inny sposób?<br />– Nikogo, hegemonie, nie nawoływałem do czegoś takiego, powtarzam. Czy wyglądam na człowieka niespełna rozumu?<br />– O, nie, nie wyglądasz na człowieka niespełna rozumu – cicho odpowiedział procurator z jakimś strasznym uśmiechem.
** Opis: dialog [[Poncjusz Piłat|Poncjusza Piłata]] z [[Jezus Chrystus|Jezusem]].
** Źródło:
* O ile ten drugi, człowiek najwyraźniej niespełna rozumu, winien jest wygłaszania głupich mów w samym Jeruszalaim i w niektórych innych miejscowościach, o tyle ten pierwszy ma na sumieniu znacznie cięższe sprawki.
** Opis: Poncjusz Piłat o Jezusie i Barabaszu.
** Źródło:
* – Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!<br />Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
** Źródło:
* To mądry człowiek – pomyślał Iwan – Trzeba przyznać, że wśród inteligentów także trafiają się wyjątkowo mądrzy ludzie, nie da się temu zaprzeczyć.
** Źródło:
* Podobają się panu moje kwiaty?
** Opis: pierwsze słowa Małgorzaty do Mistrza.
** Źródło:
* Zrozumcie, że język może ukryć prawdę, ale oczy – nigdy!
** Źródło:
* – Niech mnie diabli porwą!<br />– Niech diabli porwą? To się da zrobić!
** '' – Черти б меня взяли!<br />– Черти чтоб взяли? А что ж, это можно!'' (ros.)
** Źródło:
* Jednakże mądrzy ludzie w tym właśnie celu mają rozum, żeby się nim posługiwać w podobnie skomplikowanych przypadkach.
** Źródło:
* Co za sens umierać na szpitalnej sali, gdzie słychać tylko jęki i rzężenie śmiertelnie chorych? Czy nie lepiej wydać ucztę za te dwadzieścia siedem tysięcy, a potem zażyć truciznę i przenieść się na tamten świat przy dźwiękach strun, wśród oszołomionych winem pięknych kobiet i wesołych przyjaciół?
** Źródło:
* Druga świeżość to nonsens! Świeżość bywa tylko jedna – pierwsza i tym samym ostatnia. A skoro jesiotr jest drugiej świeżości, to oznacza to po prostu, że jest zepsuty.
** Źródło:
* Lubię siedzieć nisko (...) upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny.
** Postać: Woland
** Źródło:
* Kryje się coś niedobrego w mężczyznach, którzy unikają wina, gier, towarzystwa pięknych kobiet i ucztowania. Tacy ludzie albo są ciężko chorzy, albo w głębi duszy nienawidzą otoczenia.
** Źródło:
* Czyżby pan przyszedł bez szpady?
** Opis: Hella do bufetowego.
** Źródło:
* Któż to ci powiedział, że nie ma już na świecie prawdziwej, wiernej, wiecznej miłości? A niechże wyrwą temu kłamcy jego plugawy język!
** Źródło:
* Nic paskudniejszego niż gdy pierwszy przybywający gość snuje się i nie wie, co ma począć, a jego ślubna megiera wierci mu dziurę w brzuchu za to, że przyjechali za wcześnie. Takie bale należy wyrzucić na śmietnik, królowo.
** Źródło:
* To fakt. A fakty to najbardziej uparta rzecz pod słońcem.
** Postać: Woland
** Źródło:
* Rękopisy nie płoną.
** ''Рукописи не горят.'' (ros.)
** Opis: Woland do Mistrza.
** Źródło:
* – To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata.(...)<br />– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.'''
** '' – Это водка? – слабо спросила Маргарита.(...)<br />– Помилуйте, королева, – прохрипел он, – разве я позволил бы себе налить даме водки? Это чистый спирт!'' (ros.)
** Opis: Małgorzata i Behemot.
** Źródło:
* Nie wiadomo, dlaczego wszyscy mówią do kotów „ty”, choć jako żywo żaden kot nigdy z nikim nie pił bruderszaftu.
** Źródło:
* Służące wiedzą wszystko – znacząco wznosząc łapę, zauważył kot. – Jest błędem sądzić, że są ślepe.
** Źródło:
* O, nie, mój filozofie, nie zgodzę się z tobą – tchórzostwo nie jest jedną z najstraszliwszych ułomności, ono jest ułomnością najstraszliwszą!
** Źródło:
* Jedyne, co może uratować śmiertelnie rannego kota – odezwał się kot – to maleńki łyczek benzyny – i, wykorzystując zamieszanie, przypiął się do okrągłego otworu w prymusie i napił się benzyny. Krew natychmiast przestała się sączyć spod jego lewej przedniej łapy... Kot poderwał się, żwawy i rześki, porwał prymus pod pachę, śmignął wraz z nim z powrotem na kominek, a stamtąd rozdzierając tapety wlazł na ścianę, mniej więcej po dwóch sekundach znalazł się wysoko nad wszystkimi i zasiadł na metalowym karniszu.
** Postać: Behemot
** Źródło:
* Protestuję! – gorąco zawołał Behemot. – Dostojewski jest nieśmiertelny!
** ''Протестую! – горячо воскликнул Бегемот. – Достоевский бессмертен!'' (ros.)
** Źródło:
** Zobacz też: [[Fiodor Dostojewski]]
* – On przeczytał utwór Mistrza – zaczął mówić Mateusz Lewita – i prosi cię, abyś zabrał Mistrza do siebie i w nagrodę obdarzył go spokojem. Czyż trudno ci to uczynić, duchu zła?<br />– Nic dla mnie nie jest trudne – odpowiedział Woland – i ty o tym dobrze wiesz. – Milczał przez chwilę, po czym dodał: – A dlaczego nie weźmiecie go do siebie, w światłość?<br />– On nie zasłużył na światłość, on zasłużył na spokój – ze smutkiem powiedział Lewita...
** Źródło:
* Ach, messer, moja żona, gdybym ją tylko miał, dwadzieścia razy mogłaby zostać wdową! Ale, na szczęście, messer, nie mam żony i, mówiąc szczerze, szczęśliwy jestem, że jej nie mam. Ach, messer, któż by zamienił kawalerską wolność na nieznośne jarzmo!...
** Źródło:
* O, bogowie, o, bogowie moi! Jakże smutna jest wieczorna ziemia! Jakże tajemnicze są opary nad oparzeliskami! Wie o tym ten, kto błądził w takich oparach, kto wiele cierpiał przed śmiercią, kto leciał ponad tą ziemią dźwigając ciężar ponad siły. Wie o tym ten, kto jest zmęczony. I bez żalu porzuca wtedy mglistą ziemię, jej bagniska i jej rzeki, ze spokojem w sercu powierza się śmierci, wie bowiem, że tylko ona przyniesie mu spokój.
** Źródło:
* Ten, który kocha, powinien dzielić los tego, kogo kocha.
** Postać: Woland
** Źródło:
* Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat.
** Postać: Woland
** Źródło:
▲[[Kategoria:Rosyjskie powieści]]
[[Kategoria:Powieści fantastyczne]]
[[Kategoria:Powieści kryminalne]]
[[Kategoria:
[[bs:Majstor i Margarita]]
| |||